Καζαμίας 2014 (Part 3)





(Τα δύο πρώτα μέρη μπορείς να τα βρεις εδώ και εδώ, αναγνώστη)


Ιούλιος: Ο μήνας ξεκινάει με την επιβολή φόρου στα θαλάσσια μπάνια, ύψους 10 ευρώ για κάθε μακροβούτι και 20 για κάθε πατητή. Εξαγριωμένοι λουόμενοι καταδιώκουν τους φοροεισπράκτορες μέχρι το υπουργείο Οικονομικών, το οποίο και καταλαμβάνουν, και αφού παίξουν κανένα μισάωρο ρακέτες στο γραφείο του υπουργού, θυμούνται να στείλουν ένα παιδί με ένα κόκκινο κουβαδάκι στο Μέγαρο Μαξίμου να πει στον Κώστα (μην τα ξαναλέμε) Σαμαρά ότι τελεί υπό παραίτηση και να ξεκουμπιστεί μην τον αρχίσουν στα μπουγέλα. Ο -πρώην πλέον- Πρωθυπουργός δέχεται ευχαρίστως και ανεβαίνει στην ταράτσα όπου μήνες τον περιμένει το προσωπικό του ελικόπτερο, μόνο και μόνο για να δει τον Βενιζέλο να έχει φρακάρει στην είσοδο, προσπαθώντας απεγνωσμένα να μπει. Οι δυο τους λογομαχούν έντονα και την ήδη άσχημη κατάσταση χειροτερεύει η έλευση των Ατενίστας οι οποίοι, στο πλαίσιο της δράσης τους "Κάθε ταράτσα και μια παραλία, το ξέρουμε ότι μας δέρνει μεγάλη μαλακία", στρώνουν στο χώρο πλαστικές πισίνες, σεζ-λονγκ, ξύλινες καντίνες, χίπστερ μεταμφιεσμένους σε νεοχίπηδες κλπ. Τη λύση στην ομολογουμένως άβολη κατάσταση δίνει ο αντιδήμαρχος Αργύρης (ο τραγουδιστής των Nightstalker) βομβαρδίζοντας το Μέγαρο Μαξίμου και εξαλείφοντας κάθε ίχνος του. Ο πρώην επίτροπος και αρχιεπίσκοπος Μουζουράκης εμφανίζεται στους "επαναστάτες της σαγιονάρας" για να προσφέρει τις υπηρεσίες του αλλά αντιμετωπίζεται με χλεύη και ειρωνεία. Η Σολωμού τσαντίζεται που φέρονται έτσι στον πρώην της και αποφασίζει να αντισταθεί κυκλοφορώντας  με γούνα στους 40 βαθμούς, μετατρεπόμενη έτσι σε σύμβολο των οπαδών του Παλιού Καθεστώτος, οι οποίοι ανέρχονται σε 122 περίπου. Ο Τσίπρας προσπαθεί να ηγηθεί του κινήματος για να εισπράξει την απάντηση "Άσε ρε χαβαλέ, εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά", από έναν 15χρονο μεταλλά με μακριά μαλλιά. Ο Τράκης υπό το φως των νέων δεδομένων αποσύρει το ενδιαφέρον του για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, την ίδια  ώρα που ο Μήτρογλου στα πρώτα φιλικά με την Τσέλσι πετυχαίνει τουλάχιστον 4 γκολ ανά αγώνα, αλλά εκνευρίζει τον Αμπράμοβιτς επιδή πανηγυρίζει πυροβολώντας, παρά τις περί του αντιθέτου υποδείξεις.



Όπου "God" βάλε το μισό υπουργικό συμβούλιο
 και την πλειοψηφία των Ατενίστας, αναγνώστη


Αύγουστος: Οι "επαναστάτες της σαγιονάρας" ψηφίζουν μόνο δύο διατάγματα και προκηρύσσουν εκλογές. Το πρώτο αφορά στην υποχρεωτική παραχώρηση πληρωμένης άδειας για όλο τον Αύγουστο σε όλους, ακόμα και στους άνεργους (οι οποίοι έχουν φτάσει εν τω μεταξύ στο 72%), και το δεύτερο στην ακύρωση ενός μόνο εξοπλιστικού προγράμματος, ενέργεια η οποία αρκεί για να εξευρεθούν οι πόροι για την υλοποίηση του πρώτου. Οι εκλογές διεξάγονται μέσα σε κλίμα γιορτής και ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ παίρνουν αντίστοιχα 25%, 25% και 15%.  Οι δύο τελευταίοι κάνουν συγκυβέρνηση με την ψήφο ανοχής του πρώτου (αν και δεν τη χρειάζονται) και αρχίζουν την οικοδόμηση του κομμουνισμού. Ο Τζήμερος βγαίνει στα βουνά για αντάρτικο και πεθαίνει μετά από μια εβδομάδα από ασιτία γιατί δε βρίσκει πουθενά καπνιστό σολομό και αρνείται να τραφεί με οτιδήποτε άλλο. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Χρυσή Αυγή δεν μπαίνουν καν στη βουλή. Ο Κουβέλης είναι η αξιωματική αντιπολίτευση και μαζί με τον Καμμένο βυσσοδομούν ανελέητα κατά της κυβέρνησης με πενιχρά είναι η αλήθεια αποτελέσματα. Οι "58" αυτοαναφλέγονται ένας-ένας στην πλατεία Συντάγματος κάτω από τις επευφημίες του συγκεντρωμένου πλήθους, οι δε κραυγές γίνονται ουρανομήκεις όταν φτάνει η σειρά του Μπέζου και της Σώτης. Η εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων δε συναντά ιδιαίτερα προβλήματα, όπως και η φυλάκιση όσων πρώην υπουργών δεν πέθαναν στα "Μουστακιανά", όπως θα μείνει στην ιστορία ο βομβαρδισμός του Μεγάρου Μαξίμου λόγω της παρουσίας των Ατενίστας στο χώρο. Όσοι από τους τελευταίους έχουν επιζήσει, κηρύσσονται μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης και υποχρεώνονται από το νόμο να φοράνε μονίμως μαύρα και να ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ να ξαναπειράξουν τίποτα στην πόλη. Σχεδόν όλοι πέφτουν σε κατάθλιψη και πολλοί αυτοκτονούν καταπίνοντας τις μπογιές τους. Το πλήθος συνεχίζει να επευφημεί. Οι εναπομείναντες Χρυσαυγίτες μεταναστεύουν ομαδικά στη Γερμανία, όπου κάθε μέρα  τρώνε ανηλεές ξύλο από τους εκεί ομοϊδεάτες τους καθώς το χρώμα του δέρματος τους δεν είναι αρκετά Άρειο. Απεγνωσμένοι, συνεχίζουν όλο και πιο βόρεια, ώσπου φτάνουν στο Αμβούργο και μπαίνουν στο γήπεδο της St Pauli για να κρυφτούν ανάμεσα στο πλήθος. Πρώτος είναι ο Κασιδιάρης με το φρέσκο τατουάζ SS στο μέτωπο να γυαλίζει στον απογευματινό ήλιο. Δεν μαθαίνει ποτέ κανείς τίποτα για την τύχη τους μετά από εκείνη την ημέρα. Η Σολωμού έχει βγάλει τη μπέμπελη αλλά δε βγάζει τη γούνα και τσαντίζεται με όσους την κοροϊδεύουν. Στους νεοχίπηδες δίνεται μια περίοδος χάριτος από τη νέα κυβέρνηση και πολλοί εγκαθίστανται μόνιμα στη Γαύδο, για να γλιτώσουν τις επερχόμενες (και ολόσωστες) διώξεις.


Σεπτέμβριος: Τα σχολεία ανοίγουν και για πρώτη φορά στην Ιστορία έχουν βιβλία και καθηγητές από την πρώτη μέρα. Η δε Ιστορία γίνεται το κύριο μάθημα στο πρόγραμμα σπουδών, παίρνοντας ώρες από τα καταργημένα Θρησκευτικά και Οικοκυρικά (υπάρχουν άραγε ακόμα Οικοκυρικά αναγνώστη; Δεν ξέρω). Η χώρα έχει φυσικά επιστρέψει στη δραχμή (μια υποδιαίρεση της οποίας ονομάζεται "ρουπία" προς τιμήν του Λαφαζάνη αλλά και του δημάρχου Αθηναίων), καθώς έχει αποχωρήσει από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ την επομένη των εκλογών. Σαν βόμβα πέφτει η είδηση ότι κάτω από τη Μύκονο ανακαλύπτεται το μεγαλύτερο κοίτασμα φυσικού αερίου στον κόσμο. Το νησί βομβαρδίζεται από τον Αργύρη (ο οποίος έχει γίνει υπουργός Ενέργειας όλως τυχαίως) και καταβυθίζεται "για να μην εμποδίζει στην άντληση", όπως δηλώνει ο Υπουργός. Η Ελλάδα γίνεται ενεργειακά αυτάρκης και αρχίζει να εξάγει φυσικό αέριο στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου σε χαμηλές τιμές, διπλάσιες όμως για τους Γερμανούς και τους Άγγλους. Η κοινωνική δυσαρέσκεια στα κέντρα του καπιταλισμού φουντώνει. Το Ζάζιουμ ξανανοίγει και μεγάφωνα τοποθετούνται στην ευρύτερη περιοχή για να καλύψουν τη ζήτηση (σε ευχαριστώ αναγνώστη για την ιδέα). Ο Μουζουράκης προσλαμβάνεται σαν κηπουρός από τον παλιό του φίλο και νυν δήμαρχο Αθηναίων τραγουδιστή των Locomondo, αλλά παραιτείται μετά από λίγο δηλώνοντας "βαριέμαι την μονοκαλλιέργεια". Η Σολωμού τσαντίζεται που ο πρώην της είναι άνεργος και τα ξαναφτιάχνει μαζί του για να τον ψέλνει όλη την ημέρα. Ο Μαρινάκης είναι στη φυλακή (όπως και ο Μελισσανίδης και ο Βαρδινογιάννης) οπότε το νέο πρωτάθλημα ξεκινά επί ίσοις όροις και στο ξεκίνημα εντυπωσιάζει ο Απόλλωνας Αθηνών. Ο Γιώργος Γεωργίου δηλώνει "πάμε μωρή ομαδάρα. Σας τα 'λεγα μάγκες".


(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...)

Καζαμίας 2014 (Part 2)





(Το πρώτο μέρος του Καζαμία μπορείς να το βρεις εδώ, αναγνώστη.)


Απρίλιος: Ο μήνας ξεκινάει με την ψήφιση στη Βουλή του "τελευταίου (μέχρι τον επόμενο) φόρου για τα ακίνητα", που συνίσταται στην εφάπαξ καταβολή του ποσού των 10.000 ευρώ αν έχεις πόρτα ασφαλείας στο σπίτι σου (το ποσό διπλασιάζεται αν ΔΕΝ έχεις πόρτα ασφαλείας). Μετά την κατακραυγή ο Στουρνάρας αναγκάζεται να παραχωρήσει αυθημερόν συνέντευξη τύπου στην οποία δηλώνει: "Που πήγε το χιούμορ σας Έλληνες; Πρωταπριλιά! Η αλήθεια είναι ότι τα ποσά είναι 9.000 και 19.000 ευρώ αντίστοιχα και θα καταβληθούν σε 2 δόσεις". Η είσπραξη θα γίνει μέσω του λογαριασμού της ΕΥΔΑΠ, κάτι που οδηγεί σε κατακόρυφη αύξηση των πωλήσεων εμφιαλωμένων νερών, χωρίς κάποιο προφανή λόγο. Ο Μανώλης Καψής ομολογεί ότι δεν καταλαβαίνει. Ο Αρχιεπίσκοπος Μουζουράκης συναντάται με τον Πάπα και κηρύσσει την ένωση των δύο Εκκλησιών γιατί "καλό παιδί είναι ρε φίλε, ξήγα κι έτσι". Η Σολωμού τσαντίζεται, σφίγγεται και καταφεύγει στη Μονή Εσφιγμένου, από όπου ξεκινάει παλαιοημερολογίτικο αντάρτικο. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια έξυπνη κίνηση προτείνει τον τραγουδιστή των Locomondo σαν υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας σε άλλες μεγάλες πόλεις. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάνει ρελάνς με τον Αργύρη από τους Nightstalker στην Αθήνα, τον Αντρέα από την ίδια μπάντα στον Πύργο και τον Σπύρο Γραμμένο στα Γιάννενα. Στο ποδόσφαιρο ο Πλατανιάς εξασφαλίζει τον τίτλο 2 αγωνιστικές πριν το τέλος, οπότε ο Μαρινάκης αγοράζει την ομάδα, μετονομάζει τον ΟΣΦΠ ΣΕ ΟΣΦΧ (Χ=Χανίων) και γιορτάζει τον 41ο τίτλο. Ο Δ. Γιαννακόπουλος εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Στο μπάσκετ ο Ολυμπιακός Πειραιά κερδίζει όλους τους αγώνες στην Ευρωλίγκα και προκρίνεται στο Final Four. Ο Παναθηναϊκός αποκλείεται στους 8 από την  CSKA γιατί στο τελευταίο τάιμ άουτ ο Πεδουλάκης δείχνει σύστημα για να αναλάβει την επίθεση ο "Μποχού", ο οποίος δεν υπάρχει στο ρόστερ. Το Zazzium εκτείνεται πλέον από την Ιπποκράτους μέχρι την Ασκληπιού και ανοίγει μόνο τις Πέμπτες.



Οι παρατηρητικοί αναγνώστες θα θυμηθούν ότι έχει ξαναμπεί η συγκεκριμένη 
φώτο, αλλά δε μπορούσα να μη βάλω τη Μαρία μεταμφιεσμένη σε μοναχό


Μάιος: Η εργατική Πρωτομαγιά γιορτάζεται με ογκώδεις διαδηλώσεις πολλών εκατομμυρίων (στην Αθήνα) και ενός εκατομμυρίου (στη Θεσσαλονίκη, ήρθαν πούλμαν κι από αλλού, μην τρελαίνεσαι, αναγνώστη). Το MEGA δίνει τους αριθμούς που παίρνει από τη ΓΑΔΑ, όπως πάντα, οπότε η συμμετοχή περιορίζεται σε 5.000 στην Αθήνα και 387 στη Θεσσαλονίκη. Μετά το πέρας της πορείας πολιορκείται η Βουλή και διάφορα κυβερνητικά κτίρια και η κατάσταση είναι έκρυθμη μέχρι τη στιγμή που σπάει ένα τζάμι (οπότε αποχωρεί το ΚΚΕ), ξεκινάει το φεστιβάλ χρωμάτων στο Γκάζι (οπότε αποχωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ, τραγουδώντας παράλληλα), και ο Άδωνης σε μια κίνηση-ματ ανοίγει μεταμφιεσμένος πάγκο στην πλατεία Εξαρχείων όπου πουλάει βενζίνη και άδεια μπουκάλια μπύρας σε απίστευτα χαμηλές τιμές (οπότε αποχωρούν και τα "παιδιά"). Οι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μένουν μόνοι τους και αριθμητικά φτάνουν μόνο για να καταλάβουν το υπουργείο Τουρισμού, το οποίο και κάνουν. Η Όλγα μεταστρέφεται και μένει γνωστή στην Ιστορία σαν η "Κόκκινη Όλγα" όταν βγαίνει μόνη της να προϋπαντήσει τα τανκ. Ο SKAI μιλάει για "ασήμαντα κυκλοφοριακά προβλήματα" έξω από το Υπουργείο. Τελικά η εξέγερση λήγει αναίμακτα (και αποτυχημένα) και ακολουθεί χαρτοπόλεμος ανακοινώσεων μεταξύ των κομμάτων και των οργανώσεων της Αριστεράς που επιρρίπτουν την ευθύνη ο ένας στον άλλο. Οι βουλευτές βγαίνουν κάτω από τα έδρανα όπου είχαν κρυφτεί και ψηφίζουν μάνι - μάνι ένα φόρο για τα ακίνητα για να το γιορτάσουν. Οι δημοτικές εκλογές γίνονται κανονικά, ο τραγουδιστής των Locomondo βγαίνει δήμαρχος Αθηναίων και ανακοινώνει ότι θα εγκαταστήσει δημόσια Playstation και δημόσιους ναργιλέδες σε όλες τις πλατείες και τα πάρκα της πόλης. Ο Γραμμένος σαρώνει στα Γιάννενα αλλά παραιτείται την επόμενη μέρα των εκλογών με τη μνημειώδη ατάκα "δε σφάξανε". Ο Μουζουράκης εκλέγεται πρόεδρος της Κομισιόν και όταν ερωτάται πως θα συμβιβάσει τις δύο ιδιότητές του απαντά αγέρωχα: "Μακάριος. Enough said, γατάκια". Η Σολωμού τσαντίζεται, φεύγει από το μοναστήρι και κηρύσσει αντί-ΕΕ αγώνα. Ο Ολυμπιακός κατακτά την τρίτη σερί ευρωλίγκα στο μπάσκετ, αλλά στο ποδόσφαιρο ο Ολυμπιακός Πειραιώς, ορφανός από πρόεδρο, βγαίνει πέμπτος στα πλέυ-οφ. Τσαμπιονς Λιγκ βγαίνει ο ΠΑΟ και ο Δ. Γιαννακόπουλος εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. 



Άσχετο μουσικό διάλειμμα, υποτιτλισμένο στα ισπανικά όμως, 
για να δελεάσω και τους χίπστερ αναγνώστες (ουστ)


Ιούνιος: Οι Ατενίστας εμφανίζονται ξανά στο προσκήνιο (μετά από δίμηνη απουσία από τα "δρώμενα της πόλης") με μια δυναμική ενέργεια καθώς βάφουν το Λυκαβηττό ροζ. Η χαρά τους κρατάει μια μέρα καθώς ο αντιδήμαρχος για τα πολιτιστικά Argy (από τους Nightstalker, είπαμε) τοποθετεί κανόνια στο λόφο του Στρέφη και ισοπεδώνει το ροζ τερατούργημα, δηλώνοντας στους δημοσιογράφους "δεν είχαμε παίξει και ποτέ εκεί". Ο Ομπάμα συναντιέται με τον δήμαρχο Αθηναίων στην Ουάσιγκτον, και μετά από δέκα λεπτά φτάνουν στο Λευκό Οίκο φορτηγά γεμάτα Playstation και κιβώτια από την Μεσσηνία και την Ηλεία. Η συνάντηση διαρκεί συνολικά 3 μέρες. Ο Μουζουράκης τσαντίζεται που δεν τον κάλεσαν να παρευρεθεί και παραιτείται από την προεδρία της Κομισιόν. Η Σολωμού χαίρεται αλλά μετά τσαντίζεται που χάρηκε. Ο Κώστας (βλ. το part 1) Σαμαράς υπογράφει την εκ των προτέρων αμνηστία όλων των μελών της κυβέρνησής του για τις αποφάσεις τους. Από την απόφαση εξαιρούνται ο Ευάγγελος Βενιζέλος (ο οποίος διαβλέπει δάκτυλο ΣΥΡΙΖΑ) και ο Άδωνης Γεωργιάδης, για "να τσιρίξει λίγο και να σκάσει το πικραμένο μας χειλάκι", όπως δηλώνει ο Πρωθυπουργός περιχαρής. Ο Κασιδιάρης χτυπάει στο κούτελο νέο τατουάζ που γράφει SS, και δηλώνει στους δημοσιογράφους "ήθελα να γράψω οι 7 νάνοι στο ss cyrenia γιατί μου αρέσει πολύ ο ΑΝΤΡΕΑΣ Μικρούτσικος και αυτός ο ποιητής ο ΚΑΒΕΔΑΣ αλλά δε χώραγε, όπως βλέπετε".  Στο μπάσκετ ο ΠΑΟ κερδίζει εύκολα 3-0 τον ΟΣΦΠ στους τελικούς της Α1 μετά την αλλαγή του ονόματος του Διαμαντίδη σε "Μποχού", οπότε ξαφνικά αποκτούν νόημα οι εντολές τους κόουτς Πεδουλάκη. Ο Δ. Γιαννακόπουλος εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Ο Βλάσης Τσάκας δίνει συνέντευξη Τύπου και τον καταγγέλλει για κωλυσιεργία, στο οποίο ο Τράκης απαντά με τη φράση "Μιλάνε όλοι, μιλήσανε και οι κώλοι". Ο Δήμαρχος Αθηναίων διακόπτει τη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου για να μελοποιήσει τη φράση - ο Αργύρης του ρίχνει κάτι φάπες να ισιώσει. Το Zazzium κλείνει για καλοκαίρι και εκατοντάδες στερημένοι φαν κάνουν (αποτυχημένες κατά κανόνα) απόπειρες αυτοκτονίας έξω από τις κλειστές του πόρτες.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...)

Καζαμίας 2014 (Part 1)




Ιανουάριος: Ο μήνας ξεκινάει κανονικά, παρά την απαγόρευση της κυβέρνησης να μπει το 2014 γιατί θα έχει ευρωεκλογές και δημοτικές εκλογές και δε θέλει να υποκύψει σε αυτούς που θέλουν το κακό της χώρας, όπως ο χρόνος που περνάει. Ο Τσίπρας λέει "καμία θυσία για τη ρουπία", αποκλείοντας την πρόταση του Αριστερού Ρεύματος να υιοθετήσει η Ελλάδα το νόμισμα της Ινδίας, ξεφεύγοντας έτσι από το ψευτοδίλλημα "ευρώ ή δραχμή". Οι Locomondo εκμεταλλεύονται την απρόσμενη ομοιοκαταληξία της δήλωσης και συνθέτουν το ομώνυμο τραγούδι το οποίο ανεβαίνει αμέσως στην κορυφή των τσαρτς. Ο Μουζουράκης αηδιασμένος εγκαταλείπει το τραγούδι και γίνεται μοναχός - η Σολωμού τσαντίζεται και αγοράζει μπλουζάκι Locomondo. Ο Πλατανιάς με προπονητή τον Νίκο Αναστόπουλο μένει αήττητος όλο τον μήνα με γκολ 38 υπέρ, 3 κατά. Σε δημοσκόπηση που παρουσιάζεται στην "Ανατροπή" το ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνει 48% και ο Βενιζέλος ποσοστό δημοφιλίας  88%. Οι Ατενίστας πλέκουν σεμεδάκια για τα αγάλματα του κέντρου και στρώνουν την Αβραμιώτου με καραμέλες Halls. Οι Πέμπτες στο Zazzium Bar μαζεύουν όλο και περισσότερο κόσμο.


Φεβρουάριος: Ο μήνας  θα έχει τελικά 28 μέρες, καθώς η πρόταση νόμου της κυβέρνησης να έχει 32 για να αυξηθεί η παραγωγικότητα της χώρας παίρνει μόνο μία ψήφο στη \βουλή, αυτή του Τατσόπουλου. Ο Τσίπρας δηλώνει "Ο Πέτρος είναι ιδιαίτερο παιδί, μη μου το μαλώνετε". Οι Locomondo καταγγέλλουν την έλλειψη ομοιοκαταληξίας στη δήλωση, ενώ παράλληλα ετοιμάζονται για την πρώτη πανευρωπαϊκή τους περιοδεία. Ο Μουζουράκης στην πρώτη του μεγάλη συνέντευξη μέσα από το μοναστήρι δηλώνει "Δε μου λείπει τίποτα από την προηγούμενη ζωή μου". Η Σολωμού τσαντίζεται και γίνεται βουδίστρια από αντίδραση. Στο ποδόσφαιρο για τους 16 του Champions League ο Ολυμπιακός με 2 πέναλτι και 3 αποβολές παιχτών της Μάντσεστερ κερδίζει με το εμφατικό 1-0, αλλά στην Ελλάδα πετάει βαθμούς και αρχίζει να νιώθει την καυτή ανάσα του Πλατανιά. Ο Παναθηναϊκός κερδίζει τον Ολυμπιακό στη Euroleague με 154-32, αλλά μετά από έρευνα που διεξάγει η διοργανώτρια αρχή αποκαλύπτεται ότι οπαδοί του Παναθηναϊκού κλείδωσαν στα αποδυτήρια τον κόουτς Μπαρτζώκα και στον πάγκο των φιλοξενούμενων κάθισε ο Mr \Bean, οπότε ο αγώνας ακυρώνεται και θα επαναληφθεί. Οι Ατενίστας ατενίζουν γενικώς ενώ οι χίπστερ κλέβουν τις Halls μία μία και ποστάρουν φωτογραφίες για να το αποδείξουν στο Instagram, το οποίο γεμίζει έτσι με καραμέλες και μουστάκια. Το After Dark μετά από χρόνια ολόκληρα λειτουργίας κλείνει γιατί ο χώρος αγοράζεται τοις μετρητοίς από τον ιδιοκτήτη του Ζάζιουμ, αποκλειστικά από τις εισπράξεις των Πεμπτών. "Έπρεπε να επεκταθούμε, δε χωράγαμε πια στο παλιό μαγαζί", δηλώνει ο τελευταίος.


   
Για τους άπιστους Θωμάδες που δεν πιστεύουν 
ότι μπορεί να γίνει η αντικατάσταση


Μάρτιος: Ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς προβαίνει σε μια βαρυσήμαντη κίνηση αλλάζοντας το όνομά του σε Κώστας Σαμαράς δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι δεν αναλαμβάνει καμία νομική ευθύνη για τις μέχρι τότε αποφάσεις "αυτού του Αντώνη που μου λέτε εσείς οι δημοσιογράφοι, αλλά εγώ δεν τον ξέρω τον κύριο". Ο Βενιζέλος σπεύδει να τον υπερασπιστεί, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα τις κατασκευάστριες εταιρείες ελικοπτέρων ότι τα κοκπιτ όλων των μοντέλων τους είναι πολύ μικρά και δεν τον χωράνε, διαβλέποντας παράλληλα δάκτυλο ΣΥΡΙΖΑ πίσω από αυτή την πλεκτάνη. Ο Μουζουράκης εκλέγεται αρχιεπίσκοπος Αθηνών και το γιορτάζει με μια συναυλία με βυζαντινή μουσική, με special guest star τον Πέτρο Γαϊτάνο. Η Σολωμού δεν παίρνει πρόσκληση VIP για τη συναυλία, τσαντίζεται υπερβολικά και κρατάει την αναπνοή της μέχρι να σκάσει, χωρίς να το πετύχει, κάτι που την τσαντίζει περισσότερο. Οι Locomondo δίνουν μεγάλη συνέντευξη στο MTV και λένε ότι αν δεν ήταν απολιτίκ νεοχίπηδες και ψήφιζαν, θα ψήφιζαν οπωσδήποτε ΣΥΡΙΖΑ για χάρη του ακούσιου στιχουργού τους. Η "Ανατροπή" με κυβερνητική απόφαση γίνεται καθημερινή εκπομπή και θα προβάλλεται καθημερινά από όλα τα κανάλια, αμέσως πριν τα τούρκικα σίριαλ. Οι Ατενίστας με μια καταδρομική επιχείρηση αποπειρώνται να βάλουν πολύχρωμα παγκάκια στη Βαλτετσίου αλλά αποκρούονται επιτυχώς από τρεις νεοχίπηδες που άραζαν τυχαία εκεί τη συγκεκριμένη στιγμή. Την επόμενη μέρα οι τοίχοι των Εξαρχείων γεμίζουν από το σύνθημα "Το παγκάκι όλο, στου Ατενίστα τον κώλο". Οι Locomondo σε συνέντευξή τους στο CNN αποκαλύπτουν ότι αυτό το σύνθημα θα είναι ο τίτλος του επόμενου δίσκου τους. Στη ρεβάνς του 1-0 του Πειραιά, ο Ολυμπιακός μάχεται γενναία κι έχει σκορ πρόκρισης για 3,5 λεπτά, μέχρι να δεχτεί το πρώτο γκολ δηλαδή. Τελικά χάνει 6-3 και αποκλείεται, με τον Ρομπέρτο να πιάνει 34 τετ α τετ και τον Μήτρογλου να κάνει χατ τρικ και να μένει στην Αγγλία, καθώς τον κλείνει ο Αμπράμοβιτς για την Τσέλσι για το καλοκαίρι με 35 εκατομμύρια (ευρώ, όχι ρουπίες) αλλά δίνει στον Μαρινάκη άλλα 5 εκατομμύρια για να  επιτρέψει στον παίκτη να εγκατασταθεί άμεσα στο Λονδίνο και να αρχίσει να εξασκείται σε σούζες με το παπί στην αριστερή λωρίδα κυκλοφορίας.    

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...)


Νεύρα (κι αισιοδοξία)




Μπαίνει ένας τύπος σε ένα μπαρ. Και είναι Πέμπτη (ναι, πήρα προαγωγή, κατοχύρωσα την Πέμπτη = μικρό Σάββατο, η καριέρα μου σαν dj απογειώνεται, που να στα λέω, αναγνώστη) και το μπαρ είναι το Zazzium, και βάζω εγώ μουσική και ο τύπος κάθεται και περνάει τέλεια. Τέλος ανεκδότου. Πως σου φάνηκε, αναγνώστη; Όχι, σοβαρά τώρα. Τι τρέχει με αυτό το ανέκδοτο; Πάντα ξεκινάνε να το λένε σε ταινίες/σειρές και ΠΑΝΤΑ κάτι γίνεται και κόβεται στη μέση...



Μαύρα κι άραχλα 
(διάβασε μέχρι το τέλος)

Έχω νεύρα, αναγνώστη. Αυτό το σαββατοκύριακο πήγε κατά διαόλου. Έπαθα κερατίτιδα (δεν είναι αυτό που νομίζεις, μόλυνση του κερατοειδούς χιτώνα του ματιού είναι), η καφετιέρα μου ρίχνει τον γενικό, η κυβέρνηση δε μ'αφήνει ν'ανάψω το τζάκι να ζεσταθώ (δεν έχω τζάκι γιατί πως να έχω τρία χρόνια άνεργος, και να είχα θα το είχα πουλήσει τούβλο τούβλο για να έχω να ζήσω και θα είχα αγοράσει μαγκάλι, αυτά δεν απαγορεύονται, ο θάνατος επιτρέπεται ακόμα, αρκεί βέβαια να έχεις εξοφλήσει τις οφειλές σου στο κράτος, αλλιώς σε κρατάνε στη ζωή μέχρι να πληρώσεις και μετά σου κάνουν δώρο ένα μαγκάλι και αεροστοπ), ο Ιγκλέσιας (όχι ο Χούλιο, ο άλλος) βρήκε τη στιγμή να βάλει 2 γκολ σε έναν αγώνα πρώτη φορά στην καριέρα του, το Last Christmas βγήκε δεύτερο και όχι πρώτο στο γκάλοπ...Αλλά το σημαντικότερο ήταν που κάποιο μαλακισμένο έκανε κακό σε έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ...



Πες τα ρε Γιάννη

Αλλά δε θα τους περάσει, αναγνώστη. Θα πλακωθώ στα κολλύρια, θα φτιάξω νες, θα πάω και στις λίγες πορείες που έχανα για να ζεσταθώ με το περπάτημα (και θα δέρνω και όποιον συναντώ με μουστάκι για να ζεσταίνομαι, ή πασόκος θα είναι ή χίπστερ, either way το αξίζει το ξύλο), η Λίβερπουλ έβαλε 5 στην Τότεναμ στο Λονδίνο, τα "τραγούδια" του Παντελίδη δεν είναι πραγματικά  τραγούδια, οπότε από αυτή την άποψη το εμετικό Last Christmas βγήκε πρώτο, ισοψηφώντας μάλιστα με τον άντρα της Αννούλας, όσο για την απώλεια, μη μου στενοχωριέσαι Σ, θα τα ξαναπάρουμε όλα και δυο φορές καλύτερα, έτσι, να σκάσουν οι οχτροί μας. Και θα πάω και στο χωριό να μαζέψω ελιές και θα έχω το τζάκι αναμμένο μέρα νύχτα, γατάκι Άδωνη (παρεπιμπτόντως, σου χρωστάω 25 ευρώ γιατί δεν πλήρωσα τίποτα χτες στο νοσοκομείο, έλα να τα πάρεις από το χωριό, θα σε περιμένω, κούτσουρο αναμμένο).

Γιατί τι άλλο είναι η ζωή από συνεχείς απογοητεύσεις και πισωγυρίσματα και αγώνας, αναγνώστη; Διάβασε την Ασκητική, δεν έχω όρεξη να στα γράψω τώρα, το πιάνεις το νόημα πιστεύω. Μέσα στη γενικότερη μαυρίλα, σαν ήλιος έλαμψε η πανέξυπνη πρωτοβουλία της δημαρχάρας μας του Καμίνη να γράψει με τεράστια τρισδιάστατα φωτιζόμενα γράμματα "ΑΘΗΝΑ" στην πλατεία Ομονοίας - ήταν μια κίνηση υπεραπαραίτητη, καθώς βγαίνοντας από το μετρό, το οποίο υπάρχει σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας μας, και αντικρίζοντας αυτή την πανέμορφη πλατεία, γεμάτη μπάτσους και πρεζάκια σε αρμονική συνύπαρξη, μπορεί να νόμιζες ότι είσαι στη Δράμα, π.χ. Κρίμα που δεν ψηφίζω στην Αθήνα να γράψω (στο δεύτερο γύρο) "ΜΑΛΑΚΑΣ" στο ψηφοδέλτιό σου Γιώργο, με τρισδιάστατα πάντα γράμματα, και να το ρίξω στην κάλπη. 

Την πρώτη μέρα που την είδα αυτή την υπέροχη εικαστική παρέμβαση, είδα και ένα νέο ζευγάρι να έχει σταματήσει το αυτοκίνητο του (ΠΑΝΩ στην πλατεία και με ΑΘΗΝΑΙΚΕΣ πινακίδες) και να έχει βγει και να παίρνει φωτογραφίες - και κατάλαβα ότι δεν λέει ψέμματα η "Ανατροπή", υπάρχουν ΑΚΟΜΑ ψηφοφόροι ΠΑΣΟΚ αε αυτή την έρμη χώρα. Μα...φωτογραφίες;;; Μη χάσουν το έκτρωμα; Βγαίνουν για καφέ με τους φίλους τους και τους λένε "α, να σας δείξουμε τι ωραία που έγινε η Ομόνοια;". Θα σταματήσω τα κολλύρια. Η τύφλωση θα είναι μια κάποια λύση.

Τέλος πάντων, αναγνώστη, έλα την Πέμπτη στο Zazzium να ακούσουμε λίγο διαφορετικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια (σαν αυτό που ακολουθεί) και να κάνουμε μια πράξη αντίστασης, ανάβοντας ένα τζάκι που έχω παραγγείλει ειδικά για την περίσταση.


Εδώ κολλάει και η φώτο της αρχής, 
είναι το θέμα της βραδιάς την Πέμπτη


Υ.Γ. Δεν το είχα ακούσει αυτό, Στέλιο. Πραγματικά πολύ πολύ ωραίο. Μπράβο.


Του χρόνου δεν τη γλιτώνεις, θα
τραγουδήσεις κι εσύ στα γενέθλιά μου

Προτάσεις εξόδου (όχι από την κρίση)



Λοιπόν, αναγνώστη,  επειδή έπεσε πολύ το - υψηλότατο κατά τα άλλα - επίπεδο του blog με την αναφορά στο φάρο πολιτισμού και νεοελληνικής βλαχομαγκιάς (ο οποίος παρουσιάζει πρωινάδικα τώρα στα γεράματα), αποφάσισα για αντιστάθμισμα να σου κάνω κάποιες προτάσεις που θα το ανεβάσουν λίγο. Το επίπεδο. (Προσοχή, ακολουθούν αρκετές απλήρωτες διαφημίσεις οπτικοοακουστικών θεαμάτων).

Ξεκινώντας με θέατρο, θα σου προτείνω μια παράσταση που...τελείωσε. "Η χαμένη τιμή της Katharina Blum" από την ομάδα Ubuntu ήταν μια εξαιρετική απόδοση του ομώνυμου βιβλίου του Χάινριχ Μπελ, το οποίο εκδόθηκε στη Γερμανία το 1974, αλλά σχεδόν 40 χρόνια μετά παραμένει απίστευτα επίκαιρο λόγω των κύριων θεματικών του αξόνων, όπως η τρομολαγνεία και ο κιτρινισμός του Τύπου. Όπως αναγράφει και ο ίδιος ο συγγραφέας στην αρχή του βιβλίου: " Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις του έργου είναι φανταστικές. Οι όποιες σκοπιμότητες δεν είναι ούτε τυχαίες, ούτε σκόπιμες, αλλά αναπόφευκτες..." Η Ε. στη σκηνοθεσία και η Μ. στην υποκριτική έδωσαν ρέστα. Μπορεί η συγκεκριμένη παράσταση να έκλεισε τον κύκλο της, αλλά αναζήτησε, αναγνώστη, τις επόμενες δουλειές της ομάδας Ubuntu. Αξίζει...


Μένοντας στο θέατρο και στα επίκαιρα κείμενα, θα σου μιλήσω για μια παράσταση που ευτυχώς παίζεται ακόμα και την οποία είδα δύο φορές πέρσι και ετοιμάζομαι να πάω για τρίτη φέτος. Οι "Χαλασοχώρηδες" του Αλ. Παπαδιαμάντη στο θέατρο Altera Pars εντυπωσιάζουν κυρίως για το πόσο επίκαιροι παραμένουν, 120 χρόνια μετά τη συγγραφή τους. Η ιστορία διαδραματίζεται στο νησί την τελευταία εβδομάδα βουλευτικών εκλογών. Ο Παπαδιαμάντης σατιρίζει τα πολιτικά και τα εκλογικά ήθη της εποχής και προβάλλει τις παθογένειες του νέου ελληνικού κράτους. Ψηφοφόροι και ψηφοθήρες έχουν μπροστά τους λίγες μέρες για να κερδίσουν όσα περισσότερα μπορούν...Όλα τα παιδιά παίζουν εξαιρετικά, αλλά η αδυναμία μου είναι ο Ε. και η Ρ. Μην το χάσεις αναγνώστη!



Εξαιρετικό σου λέω


Από μουσική τώρα, για να είναι και ομαλή η μετάβαση, θα σου μιλήσω για μια μουσικοχορευτική πανδαισία με έντονα θεατρικά στοιχεία, η οποία περιφέρεται σε μπαράκια και χώρους πολιτισμού ανά την πόλη με το όνομα Retroll. Η Σ., συνοδευόμενη πότε από πιάνο και πότε από ακορντεόν, μας ταξιδεύει σε περασμένες εποχές με την υπέροχη φωνή της και ανάμεσα στα τραγούδια μας λέει ανέκδοτα, παίζει με το κοινό, θα περάσεις έκτακτα, αναγνώστη, να μου το θυμηθείς. Ο κόσμος συμμετέχει ενεργά, τραγουδάει, χορεύει (από μπλουζ και τσα τσα μέχρι μάμπο) και επιστρέφει σε άλλες δεκαετίες (πολύ νοσταλγία στην ανάρτηση ρε παιδί μου). Αν δε με πιστεύεις, πάρε ένα δείγμα.


Αν θέλεις πάλι να ακούσεις ρεμπέτικα από την καλύτερη φωνή της Αττικοβοιωτίας, να πας στο Ξέμπαρκο (Μπενάκη και Κωλέττη) Παρασκευή ή Σάββατο και να μείνεις στήλη άλατος από τη Β. Ευχαριστώ. (Σε αυτό το τελευταίο δε γράφω πολλά γιατί δε χρειάζεται. Πραγματικά. Πήγαινε και θα καταλάβεις).


ΚΑΙ Τετάρτες να έρχεσαι στο Zazzium, μη με αναγκάζεις να επαναλαμβάνομαι.



Αχ ρε ταλαίπωρε Serj τι σου έμελλε να πάθεις
με τη μόδα των κλαρινογαμπρών.










Δυσκολίες μεγάλων αντρών



Η αυξανόμενη δύναμη του blog με τρομάζει, αναγνώστη. Εκτός από την αποδημία του Νίκου Φώσκολου, λίγο μετά την αναφορά που έκανα σε αυτόν στο Σάιξπηρ και ίντερνετ, προβλήματα αντιμετωπίζουν και δύο από τους υποψήφιους στο διπλανό γκάλοπ. Ο Πέτρος συνελήφθη για χρέη στο δημόσιο και ο Άδωνης δέχεται συντονισμένη επίθεση από την Αυγή και...την Πράσινη του Δ. Γιαννακόπουλου  ("Τράκη, θεέ, πάρε την ΠΑΕ" - πάρτη όμως και μη τη χρησιμοποιείς για να προωθήσεις τα συμφέροντα της ΒΙΑΝΕΞ και μετά αριβερντέτσι, χίλιες φορές Τσάκας, έβγαζε πιο πολύ γέλιο).  Τουλάχιστον ο Γεωργιάδης έχει να χαίρεται και για την πρωτιά στο γκάλοπ, ο άλλος ο άχρηστος κι εκεί δεύτερος βγαίνει.



Προεδράρα από τις λίγες

Ο υποφαινόμενος έχει και προσωπικά με τον Πετράν...Το 2002, όταν ήμουν μέλος της θεατρικής ομάδας της ΑΣΟΕΕ, είχε έρθει ο εμπνευσμένος επιχειρηματίας να μιλήσει στους επίδοξους γιάπηδες για το πως θα βγάλουν λεφτά (επίπεδο ομιλητών η ΑΣΟΕΕ, όχι παίζουμε). Όλα καλά, αλλά το έκανε στο αμφιθέατρο που εμείς είχαμε πρόβα...Κι ενώ μπορούσε να τελειώσει σε δέκα λεπτά, λέγοντας "κοιτάχτε να δείτε, αρκεί να αφήνεις απλήρωτους τους εργαζόμενους σου, να μην πληρώνεις εφορίες, ΙΚΑ και λοιπά και να είσαι ΠΑΣΟΚ κι όλα καλά θα πάνε", αερολογούσε επί τρεις ώρες. Τον καταλαβαίνω, που θα ξαναέβρισκε πανεπιστημιακό ακροατήριο να τον κοιτάει σαν ξελιγωμένο, αλλά κι εμείς είχαμε πρόβα...Οπότε κανονίσαμε γύρω στα 20 άτομα να μπουκάρουμε στο αμφιθέατρο και να χειροκροτήσουμε μανιωδώς, δίνοντας το σύνθημα της λήξης της "κουβέντας". Καλό σχέδιο έτσι, αναγνώστη;

Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι από τους 20 μπήκαμε 10, και από αυτούς τους 10 χειροκρότησα μόνο εγώ...Όλο το αμφιθέατρο γύρισε και με κοίταξε και ακόμα και ο πιο καμένος δαπίτης εκεί μέσα κατάλαβε αμέσως ότι ο τύπος με τα μαλλιά και τα μούσια δεν χειροκροτάει από ενθουσιασμό ακριβώς. Σε ένα σύντομο διάλογο που είχαμε μετά με τον Πέτρο περί δημόσιου πανεπιστημίου, πολιτισμού, κατάχρησης χώρων και χρόνου φυσικά και θριάμβευσα, αναγνώστη (αν και μόνο εγώ το εξέλαβα ως θρίαμβο, αλλά οι υπόλοιποι δεν καταλάβαιναν, εντάξει;), και μετά του παραχώρησα μεγαλόψυχα 10 λεπτά να ολοκληρώσει και να μας αδειάσει τη γωνιά και αποχώρησα με το κεφάλι ψηλά. Του πήρε 11 του μπαγάσα, έτσι για σπάσιμο, και το βλέμμα που μου έριξε η Τζένη βγαίνοντας θα το θυμάμαι για όλη μου τη ζωή. Δεν κατάλαβα γιατί χαλάστηκε όμως - αυτή έχει τη χαρά και την ευτυχία να τον ακούει όλη μέρα στο σπίτι τους, έπρεπε να τον ακούει και με άλλους 300 για να το ευχαριστηθεί;

Η κατάληξη της διδακτικής αυτής ιστορίας είναι ότι ο πρύτανης απείλησε να διακόψει τη χρηματοδότηση της ομάδας αν δε διαγραφόμουν (!!!) από τη θεατρική, κάτι που προκάλεσε αρκετή ιλαρότητα στους κόλπους μας καθώς δε γραφόταν κανείς κάπου για να διαγραφεί (αλλά και κουβέντα για το "ζήτημα", όπου αναδύθηκε σε μεγάλο βαθμό ο μικροαστικός και δουλοπρεπής χαρακτήρας κάποιων μελών της ομάδας. Σας θυμάμαι ποιοι είστε, αλλά δε σας κρατάω κακία. Σκουλήκια). Αλλά ήταν ιδεολογικό το θέμα και γι'αυτό αποχώρησα από μόνος μου. Δύο χρόνια μετά. 



Πετράν, παλιόφιλε, αφιερωμένο.
Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο από τη γκλαμουριά

Υ.Γ. Έχει καταντήσει κουραστικό να σου λέω στο υστερόγραφο αναγνώστη να έρχεσαι στο Ζάζιουμ κάθε φορά που βάζω μουσική οπότε αυτή την Τετάρτη ΜΗΝ έρθεις. Ειδικά από τη στιγμή που έχει και Champions League...(Έλα με το που θα τελειώσει ο αγώνας, οκ; Κι εγώ θα σου βάλω αυτό:)


Πες τα ρε Eddie μπας και νιώσουμε

Εγώ όταν δε βρίσκω να κάτσω κάπου δεν κάνω έτσι




Είμαστε που λες, αναγνώστη, στην προσυγκέντρωση για την πορεία της Κυριακής και ένας χίπστερ δίπλα διατείνεται φωναχτά ότι "τα γιαπωνέζικα δεν είναι δύσκολα, εγώ έκανα μαθήματα ΕΝΑ χρόνο και τα μιλάω". Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που θέλω να ανοίξω έναν τραπεζικό λογαριασμό και να σε καλέσω να συνεισφέρεις τον οβολό σου και να με βοηθήσεις να πάρω ένα tablet να γράφω ανάρτηση επί τόπου (η εναλλακτικά ένα μπαζούκας να του τινάξω το κεφάλι ή ένα ξυράφι να του ξυρίσω το μουστάκι. Χωρίς αφρό. Και χωρίς σταθερό χέρι). Γιατί ρε απόβρασμα της κοινωνίας να μάθεις ΓΙΑΠΩΝΕΖΙΚΑ; Και άντε πες θέλεις να μάθεις για τα hentai προφανώς, τα έμαθες μέσα σε ένα χρόνο; Τι σκατά τρέχει μέσα στο πράγμα πίσω από το μουστάκι σου (που με πολλή επιείκεια θα μπορούσε ίσως κάποιος να αποκαλέσει κεφάλι); Δεν αντέχω άλλο.




Που πας ρε Καραμήτρο Γάλλε Χίπστερ;
Ξέρεις Γιαπωνέζικα;


Κατά τ' άλλα, αναγνώστη, η πορεία ΕΙΧΕ κόσμο (παραπάνω από όλες τις προηγούμενες χρονιές, φυσικά, βλέπε το My own private Πολυτεχνείο ), και μετά το πέρας της η συντακτική ομάδα του blog, εγώ δηλαδή, επέλεξε κατεβαίνοντας την Αλεξάνδρας μια δεξιά οπορτουνιστική στροφή, πηγαίνοντας προς Γκύζη και τη Σκορδόπιστη, καθώς η αριστερή στροφή, ενώ γενικά είναι επιθυμητή (πέρα από ιδεολογικούς λόγους και για τον πολύ απλό και πρακτικό ότι μένω Εξάρχεια), ενείχε μια επικινδυνότητα τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα. Όντως, λίγο μετά, εκατοντάδες μπάτσοι αποφάσισαν να πιουν καφέ στην πλατεία και επειδή δε βρήκαν τραπέζι στου Σάκη, ξέσπασαν στους θαμώνες και στο μαγαζί.  Η έλλειψη καφεΐνης και η έκδηλη απογοήτευσή τους που δε μπορούσαν να πάρουν άρωμα Εξαρχείων αυτή την ιστορική ημέρα μετέτρεψε αυτά τα αγνά και πράα πλάσματα σε ροπαλοφόρους τραμπούκους και χρυσαυγίτες με στολή. Εγώ πάντως, αναγνώστη, τους αγαπάω ακόμα (όχι) και τους αφιερώνω και ένα τραγουδάκι των Mudhoney που το βάζω και στο Zazzium (παίζω σήμερα, ευκαιρία να το ακούσεις).



Υπερβολές


Αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία, αναγνώστη. Το σημαντκό γεγονός της εβδομάδας είναι ότι ΔΕΝ έφυγε ο Τατσόπουλος από το ΣΥΡΙΖΑ. Η υπόλοιπη μισή Αθήνα μπορεί να αναπνεύσει, πήρε μια αναβολή μέχρι να την περιποιηθεί ο Πετράν, προς το παρόν πολιτεύεται (και δεν ντρέπεται). Σε αφήνω με μια φώτο από το θρυλικό Σαντιάγκο Μπερναμπέου, έτσι, επειδή ο Ρονάλντο κάνει παπάδες φέτος.



Οχι ρε, δε σας αγαπάμε, να πάρετε τον Δένδια 
και να πάτε για καφέ αλλού. Ουστ.

Υ.Γ. Οι αναγνώστες - μηχανικοί (και όχι οι μηχανικοί αναγνώστες, όποιος αναγνώστης βρει σε ποια άλλη ανάρτηση έχει χρησιμοποιηθεί αυτό το λογοπαίγνιο κερδίζει ένα T-shirt "Σπόρος", περιμένω τις απαντήσεις στα σχόλια) παρακαλούνται να ανέβουν την Κυριακή στο ποδηλατοδρόμιο. Θα έχει δημόσιο λιθοβολισμό χίπστερ και ατενίστας και αμέσως μετά εκλογές για το ΤΕΕ. Στηρίζουμε ΑΕΠ έτσι; Ευχαριστώ.

My own private Πολυτεχνείο




Κάθε χρόνο είναι μεγαλύτερη από την προηγούμενη χρονιά. Κι αν δεν είναι φταίει η βροχή, η "μέρα που έπεσε φέτος", το "μούδιασμα του κόσμου από τα νέα μέτρα" (πάντα υπάρχουν νέα μέτρα αναγνώστη, σαράντα χρόνια τώρα), ο "φόβος για επεισόδια" (τα οποία είναι τελικά πολύ σπανιότερα αναλογικά σε σχέση με όλες τις άλλες πορείες της χρονιάς), ο ανάδρομος Ερμής, κάτι τέλος πάντων. Αλλά κάθε χρόνο στην προσυγκέντρωση όλοι είναι σίγουροι ότι ΑΥΤΗ είναι η μεγαλύτερη πορεία όλων των εποχών, ότι "ένα, δύο, τρία, εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία", ότι "το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη ταξική". Κι έχουν δίκιο, αναγνώστη (αν εξαιρέσεις το πρώτο συμπέρασμα). Αλλά εγώ δε θα σου μιλήσω για αυτά, υποθέτω ότι τα ξέρεις, εκτός αν είσαι καμένος χρυσαυγίτης ή ο Άδωνης και θεωρείς ότι δεν υπήρχανε νεκροί στο Πολυτεχνείο κι ότι όλα είναι ένα τεράστιο ψέμα, οπότε θα περιμένω να σταματήσεις να διαβάζεις και να βγεις από το blog για να συνεχίσω. Εντάξει; Πάμε λοιπόν.


Παίρνοντας σαν δεδομένο ότι γνωρίζουμε τα ιστορικά γεγονότα και συμφωνούμε πάνω στο τι ήταν η τριήμερη εξέγερση του Νοέμβρη (ψιτ, τζημερικοί, σας βλέπω, αποχωρήστε κι εσείς μην έχουμε άλλα), θέλω να εστιάσω στον τριήμερο εορτασμό και στην πορεία, πάντα μέσα από το παραμορφωτικό πρίσμα του εαυτού μου, αναγνώστη. Με τα καλά του και τα κακά του (όχι του εαυτού μου, του τριημέρου). Από τη γελοιότητα με τους "χώρους" για τους οποίους υπήρχε τόσος κλαυθμός και οδυρμός ενώ κάθε χρόνο παρέμεναν οι ίδιοι με μικρές μετατροπές, μέχρι τη λάμψη στα μάτια των εκάστοτε πρωτοετών που βίωναν για πρώτη φορά στη φοιτητική τους ζωή την εμπειρία μιας τόσο συλλογικής διαδικασίας. Από την ευγενική άρνηση να κατατεθούν στεφάνια από Πασοκονεοδημοκράτες (βρε τι έπαθε το 80% του ελληνικού λαού, που τώρα είναι 25% βέβαια) μέχρι τα περιστατικά και τις φράσεις που έμειναν παροιμιώδη (όπως το "πίσω από τα παιδιά"), ή το επικό βίντεο των ΕΑΑΚ που προβάλλεται ακόμα και σήμερα στο ΜΑΧ (με χειροκρότημα σε καίρια σημεία, όπως στον Άρη, στον Τεμπονέρα και σε ένα ντου του 1987 που παίρνει παραμάζωμα κάτι δύσμοιρους καπελάκηδες μπάτσους).



Μετά έχει και ΜΑΤ από πίσω αλλά
δε μας νοιάζει το μετά



Και ανήμερα στις 17 η πορεία, δεκαπέντε χρόνια τώρα, κι όχι δεκαέξι που είμαι στην Αθήνα γιατί μια χρονιά ήμουν φαντάρος στα Χανιά και ναι μεν είχα κανονίσει να είμαι έξω, η πορεία ήταν απογευματινή όμως κι εγώ για να συνέλθω από το πολιτισμικό σοκ έπινα κρασιά στο Ταμάμ από το μεσημέρι με αποτέλεσμα να κοιμάμαι την ώρα της διεξαγωγής της, αμαρτία εξομολογημένη αμαρτία ουκ έστι. Και σταμάτημα λίγο μετά το Χίλτον (για το πρώτο μπλοκ, των φοιτητών Πολυτεχνείου) "για να περιμένουμε τους υπόλοιπους", και "Πότε θα κάνει ξαστεριά" για να μην περιμένουμε έτσι άπραγοι, και "κάτσε να δούμε το ξύλο στους Πασόκους - όχι ρε συ, πάμε σπίτι να το δούμε από την τηλεόραση, δεν έχω όρεξη για χημικά σήμερα", και 20-30 άτομα σπίτι μου (έμενα Αμπελόκηπους αναγνώστη) να πίνουμε κονιάκ και να βλέπουμε τη "Γλυκιά Συμμορία", δε θυμάμαι πως ξεκίνησε αυτή η παράδοση, μια χαρά ο Νικολαΐδης, αλλά πολύ μηδενιστής για τη μέρα, αλλά αφού ξεκίνησε ξεκίνησε, άπαξ κι ερχόσουν σπίτι μου θα έπινες κονιάκ και θα έβλεπες Σπυριδάκη να πρωταγωνιστεί σε ταινία για ενηλίκους, πάει και τελείωσε.

Και τα τελευταία χρόνια, βλέπεις γνωστά πρόσωπα από τα παλιά και νιώθεις λιγότερο μόνος, λιγότερο άνεργος και λιγότερο απαισιόδοξος. Έστω για μια μέρα. Ραντεβού εκεί, αναγνώστη.

Υ.Γ.1 Αν έρθεις στο Zazzium Bar αυτή την Τετάρτη ΔΕ θα βάλω αντάρτικα, όπως την προηγούμενη. Εκτός αν έρθεις και μου το ζητήσεις. Το σύνθημα θα είναι "Σπόρος". Αλλά Hells Bells θα βάλω, έρθεις δεν έρθεις να μου το ζητήσεις.



Ετσι, γιατί με αυτό μπαίνει η Pauli στα
εντός έδρας παιχνίδια στο Millerntor


Υ.Γ.2 Ευχαριστώ τον AxelK για τα καλά του λόγια, ανταποδίδω και συμφωνώ. Το blog του ΕΙΝΑΙ το δεύτερο καλύτερο της Ελλάδας μετά το Σπόρο...(αυτός το έγραψε, μπείτε και διαβάστε το, αλήθεια λέω!)

Χάλοουιν μάι ας






Και που λες, αναγνώστη, οι χίπστερ γιόρτασαν το Halloween στην Αβραμιώτου, όπως είναι παράδοση στη χώρα μας εδώ και δεκάδες χρόνια. Κολοκύθες σκαλίστηκαν, αποκριάτικα κουστούμια φορέθηκαν, serial killers ξαμολήθηκαν, όλο το deal. Οι ειδήσεις έχουν εκτεταμένα ρεπορτάζ για την άνοδο στην τιμή της γαλοπούλας ενόψει Thanksgiving, Παναθηναικός και Ολυμπιακός προετοιμάζονται εντατικά για το Super Bowl, μόνο η Labour Day θα τη γλιτώσει γιατί στην Ελλάδα δεν έχει πλέον Labour. Η δε παρέλαση για τη μέρα της Ανεξαρτησίας στις 4 του Ιούλη θα αποτελέσει πεδίο δόξης λαμπρό για τη μαθητιώσα νεολαία, καθώς θα έχει την ευκαιρία να επιδείξει το μαύρισμα, τα tattoo και τα μαγιό της.



Νεαρή σημαιοφόρος από τις Τζιτζιφιές 
επιδεικνύει πατριωτικό πνεύμα


Αλλά τίποτα δεν ξεπερνάει τα αγνά παιδικά μας χρόνια. Θυμάμαι που παίρναμε τους δρόμους στην μικρή επαρχιακή πολίχνη όπου μεγάλωσα και λέγαμε στους ανυποψίαστους κατοίκους "τρικ ορ τριτ" και μας έδιναν γλυκά τα οποία μετά πουλούσαμε σε ζαχαροπλαστεία για να μας δώσουν λεφτά να τα παίξουμε στα ηλεκτρονικά, γιατί αυτό μας ένοιαζε, αναγνώστη, ποιος σκοτίστηκε για τα γλυκά. Μην το πει όμως κανείς στους χίπστερ ότι γιορτάζαμε το Halloween 20 χρόνια πριν από αυτούς γιατί θα πάνε να ανακαλύψουν καμία τρελή γιορτή των Σαολίν μοναχών ή των Αβοριγίνων της Αυστραλίας ή κάτι παρόμοιο και θα μας πρήξουν με αυτό.  




Να γιορτάζαμε τους Helloween και αυτό
το επικό τους βίντεο να το καταλάβω


Τέλος πάντων, είναι τόσο απίστευτοι οι χίπστερ ώρες ώρες που ούτε να τους κράξω δεν έχω κουράγιο πια. Περιμένω απλά να δω τι άλλο θα σκαρφιστούν, ελπίζοντας παράλληλα να πάθουν αλωπεκία στα μουστάκια, όπως λέει και μια ψυχή...

Σε άλλα νέα της εβδομάδας το παρακράτος οργιάζει, μεθαύριο στην πορεία θα βρέχει, ο Τατσόπουλος είπε τον Γλέζο "γεράκο από τον Αστερίξ", ο Μήτρογλου ήταν 3 μέτρα οφσάιντ αλλά βέβαια, αυτά δε σφυρίζονται ποτέ, και διάφορα άλλα τέτοια αλλά ποιος νοιάζεται; Εδώ είχαμε Halloween!

Σαίξπηρ και ίντερνετ




Αν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα είχαν facebook, ή έστω twitter, δε θα είχαμε την τραγική κατάληξη που όλοι ξέρουμε. Θα έγραφε η κοπέλα ένα στάτους "παίρνω ένα φάρμακο που θα με κάνει να φαίνομαι νεκρή για 42 ώρες για να αποφύγω το γάμο με τον Πάρη, χαχαχα, πως σας φαίνεται, ωραίο σχέδιο δεν είναι #Koroidevw_ton_patera_mou" και θα ήταν όλα μέλι γάλα. Άσε που ο Πάρης θα έκανε check-in στην οικογενειακή κρύπτη, τύπου "κλαίω τη μέλλουσα νύφη μου" και ο Ρωμαίος, ορθά σκεφτόμενος, δε θα πλησίαζε κατά εκεί για να μην έχουμε αιματοχυσίες. Τα δύσκολα θα έρχονταν μετά, αναγνώστη. Πες ότι παντρεύονταν, έκαναν και τρία Μοντεγοκαπουλετάκια, και ξαφνικά μια ωραία πρωία η Ιουλιέτα άρχιζε τη γκρίνια: "Και ο Πάρης ήταν καλός και χρυσός και έπρεπε να κάνω ότι μου έλεγε ο μπαμπάς, κι εγώ φαρμακώθηκα για σένα αχάριστε, το δέρμα μου έχει σπάσει από τότε, όχι, όχι επειδή έχουν περάσει είκοσι χρόνια, το φαρμάκι φταίει, εγώ σου έδωσα τα πάντα κι εσύ μπεκροπίνεις και χαρτοπαίζεις, χωρίζουμε, θα κλεφτώ με τον κηπουρό της έπαυλης και μην πάρεις κανένα φαρμάκι και μου το παίξεις νεκρός, στην Ιουλιέτα Ιουλιετιές δεν περνάνε". Στα πατώματα ο Ρωμαίος, να της στέλνει γράμματα, μέιλ, τραγουδάκια σαν αυτή τη διασκευή του Patton σε τραγούδι του Herb Albert, τίποτα η Καπουλέτου, ασυγκίνητη.




Είναι ωραίο τραγούδι, αναγνώστη, 
αλλά τι τα θες; Γυναίκες...


Και μετά θα άρχιζε το πανηγύρι. Ποιους φίλους πρόσθεσε αυτή, ποιες φίλες αυτός, γιατί ανέβασε με το χωρισμό φωτογραφίες ανέμελες αυτή, ποια είναι αυτή που κάνει like σε οτιδήποτε ανεβάζει αυτός, "αυτό το #amensioto στο τουίτερ για μένα πήγαινε άραγε;" , ηλεκτρονικό ξεκατίνιασμα, ανάστατη η τοπική κοινωνία της Βερόνας, χάλια μαύρα αναγνώστη. Ο Σαίξπηρ θα έγραφε μια κωμωδία περιωπής βέβαια, αλλά η παγκόσμια δραματουργία θα έχανε ένα αθάνατο αριστούργημα. Γι'αυτό σου λέω, καλύτερα ήταν τα πράγματα τότε, κι ας πέθαιναν στην πορεία κανά δύο τραγικοί εραστές από μια μοιραία παρεξήγηση. Δεν πειράζει, είχε και υλικό ο βάρδος του Stratford-upon-Avon να δημιουργήσει, να εκφραστεί ρε παιδί μου, να σκοτώσει όλους τους κύριους πρωταγωνιστές σε κάθε έργο του, πολύ πριν το κάνει ο George Martin στο Game of Thrones, και να έχει επιτυχία ανάλογη του Φώσκολου στα '90ς. Μόνο που ο Νίκος σκότωνε την υπομονή και τα νεύρα μας. Αλήθεια το λες ότι ο Νίκος σκότωνε τη υπομονή και τα νεύρα μας; Ναι, αυτό σου λέω αναγνώστη, ο Νίκος σκότωνε την υπομονή και τα νεύρα μας. Δηλαδή, κάτσε, μισό λεπτό, θες να μου πεις ότι ο Νίκος κλπ σε μια αέναη λούπα που οδήγησε στην άνοια μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, οπότε το να πιστέψουν το "Λεφτά υπάρχουν" το 2009 είναι το λιγότερο.



Εξαιρετικό παράδειγμα φωσκολικής μεταμοντέρνας 
αντίληψης του ιδεατού και γείωση του στο τώρα

Μην ασχολείστε με τα facebook και τα twitter των πρώην μετά από χωρισμούς: ένα panda κάπου στην Κίνα έχει στομαχικές διαταραχές κάθε φορά που το κάνετε. True story.

Υ.Γ. Edit: Το είδα σήμερα αυτό το gif και μου φάνηκε ταιριαστό με το πνεύμα της ανάρτησης...

Χωρίς θέμα, διάολε




Κάθομαι στο μπαλκόνι μου, αναγνώστη, και ετοιμάζομαι να σε καταπλήξω με το γραπτό μου για άλλη μια φορά. Τα μπαλκόνια στην Ελλάδα επιτελούν το ρόλο που έχουν στη Βόρεια Ευρώπη και στην Αμερική τα δωμάτια-γραφεία. Είναι το σημείο του σπιτιού που μπορείς να απομονωθείς και να γράψεις, να δημιουργήσεις γενικά (και ο Κοντοπίδης στο μπαλκόνι του γυρνάει τα περισσότερα βίντεο του). Το θέμα είναι ότι εγώ μένω μόνος μου, οπότε δεν έχω χρεία απομόνωσης, αλλά αν είχα;; Στο μπαλκόνι θα έβγαινα. Όπως αναφέρεται και στο κείμενο του εξαιρετικού θεατρικού μονολόγου Caveman, στον άντρα ανήκουν οι ημιυπαίθριοι ή και υπαίθριοι χώροι του σπιτιού (μπαλκόνια, γκαράζ, κήποι, πιλοτές, κλπ). Όλο το υπόλοιπο σπίτι αποτελεί επικράτεια της γυναίκας - ναι, ξέρω, σεξισμός, έμφυλη προσέγγιση και τα ρέστα. Ωραία όλα αυτά ενώ τα λέτε από τη θαλπωρή του σαλονιού σας, δίπλα στο τζάκι. Για ρωτήστε κι εμάς που ξεπαγιάζουμε στα μπαλκόνια όμως...


 

Ο φίλος μου ο Κώστας που συγκατοικεί
 με την κοπέλα του εδώ και 6 μήνες


Το θέμα είναι ότι αυτά τα έγραφα χτες και μετά σταμάτησα απότομα γιατί έπιασε βροχή (αγάπη καλοκαιρινή, φθινόπωρο ξανά και η καρδιά μου αδειανή, δεν ήτανε για μας ετούτη η εποχή). Η Θεός με τιμώρησε για τα σεξιστικά μου σχόλια οπότε θα είμαι politically correct από εδώ και πέρα - σε ακραίο βαθμό όπως πχ "λειτουργός ελέγχου βοοειδών" για τον καουμπόι, "οπισθοχώρηση θυλάκων" για τη φαλάκρα κλπ, όπως τα περιγράφει ο  Uberto Ecco στο "Με το βήμα του Κάβουρα". Αυτός ο γλωσσικός καθωσπρεπισμός αναδύει ένα άρωμα τζημερισμού με μια εσάνς υποκρισίας και με εκνευρίζει αφόρητα, αναγνώστη. Γιατί και "οικιστικά ελαστικό" να τον πεις τον άστεγο, άστεγος παραμένει, κι εγώ κι εσύ έχουμε το σπιτάκι μας και το ίντερνετ μας κι εγώ γράφω κι εσύ διαβάζεις και είμαι ο λόγος που έχεις ίντερνετ και ο άλλος κρυώνει εκεί έξω, όχι επειδή τον αποκλείει από τα ζεστά μέρη του σπιτιού η συμβία, παρά ο καπιταλισμός. Ο οποίος μας πήρε και την παρθενιά μας, ο αλήτης.





Αυτός ο 200 ετών παππούς το έκανε και όχι η Π.
όπως αφελώς νόμιζα τόσα χρόνια



(Αυτό-υπενθύμιση σε soon to be υπερεπιτυχημένο blogger: Ποτέ μα ποτέ μην σπας το γράψιμο μιας ανάρτησης σε δύο διαφορετικές μέρες, επειδή η ψυχολογία σου φυσικά και δε θα είναι η ίδια και θα βγαίνει αυτό το τουρλουμπούκι, ηλίθιε). Νομιζω, αναγνώστη, ότι ήρθε η ώρα να μπω στο θέμα μου σιγά σιγά. Στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ. Ευχαριστώ τους άγνωστους σε μένα αναγνώστες που πλημμυρίζουν το Zazzium κάθε Τετάρτη για να ακούσουν ωραίες μουσικές και να δουν πως είναι ο Σπόρος από κοντά. Η αγάπη σας με συγκινεί. Σας το αφιερώνω.



2/2 Epitaph Records. Οποιαδήποτε δωρεά από την καλή 
δισκογραφική για την τζάμπα διαφήμιση θα εκτιμηθεί.

Ερασιτεχνισμοί (και γουστάρουμε)



Ναι ρε Ελένη, την εκπομπή σου θα ακούω όσο γράφω τη σημερινή ανάρτηση. Έτσι, επειδή τα σπας. Να την ακούς κι εσύ, αναγνώστη, κάθε Δευτέρα 8-10 στο ραδιοφωνικό σταθμό του πανεπιστημίου Ιωαννίνων (http://raspistation.blogspot.gr/p/get-flash-player-to-see-this-player.html). Άσε που η φάση "φοιτητικός ραδιοφωνικός σταθμός" είναι μια ωραιότατη εισαγωγή στο σημερινό μας θέμα, το οποίο φυσικά και είναι οι ερασιτεχνικές καλλιτεχνικές φοιτητικές ομάδες.

Ξεκαθαρίζω εξαρχής ότι είμαι προκατειλημμένος, αναγνώστη. Υπήρξα μέλος θεατρικής ομάδας, οπότε αναγκαστικά θα παρουσιάσω τις θεατρικές το απαύγασμα των ερασιτεχνικών φοιτητικών ομάδων  (και από αυτές όχι όλες, μη νομίζεις). Αλλά και προκατειλημμένος να μην ήμουν, πως να γράψω κάτι καλό για τις ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ομάδες; Είναι η μοναδική δραστηριότητα από όλες η οποία δεν απαιτεί κανενός είδους δέσμευση και προσπάθεια, απλά να βγαίνεις βόλτες στη  πόλη και να φωτογραφίζεις με ασπρόμαυρο φιλμ όποιο αδέσποτο ή όποιο παιδάκι δεις. Αυτό μπορεί να το κάνει και ένα πεντάχρονο παιδί με σοβαρά προβλήματα νοητικής υστέρησης, το οποίο κατά κανόνα έχει διπλάσιο IQ από τα μέλη των φωτογραφικών ομάδων. Πραγματικά, θέλω μια Κυριακή να τους πετύχω στις "βόλτες φωτογραφίας" και να τους ρωτάω την προπαίδεια, έτσι για γούστο.



Τυπικό δείγμα μέλους πανεπιστημιακής
φωτογραφικής ομάδας


Πολύ καλύτερα είναι τα πράγματα όσον αφορά στα μέλη των κινηματογραφικών ομάδων. Τα παιδιά κάνουν καλή δουλειά, πάλι το επίπεδο δέσμευσης είναι χαμηλό, στην τελική μια ταινία την εβδομάδα προβάλλουν,αλλά τουλάχιστον ξεστραβώνουν το φοιτηταριάτο βάζοντας του να δει και καμιά ευρωπαϊκή (λάθος: ΜΟΝΟ ευρωπαϊκή) ταινία. Είναι ήσυχα γενικά παιδάκια, κρατάνε τη βιομηχανία του ζιβάγκο ανοιχτή, καθώς είναι τα μόνα που φοράνε το συγκεκριμένο ένδυμα  μετά το θάνατο του Αντρέα, φόραγαν κοκάλινα γυαλιά πριν τους χίπστερ, δε μας πειράζει η ύπαρξή τους, ίσα-ίσα.



Οι χορευτικές πάλι ομάδες είναι σαν τα έπιπλα στο σαλόνι της γιαγιάς: Ξέρεις ότι υπάρχουν εκεί στο χώρο αλλά μυρίζουν και είναι παλιακά. Συμπαθητικές με τον τρόπο τους κι αυτές πάντως, και κάνουν και τα δεύτερα καλύτερα πάρτυ (μετά τις θεατρικές) γιατί τα μέλη τους νιώθουν υποχρεωμένα να χορεύουν ξέφρενα, όποια μουσική  και να παίζει στο χώρο, για να δικαιολογήσουν το όνομα της ομάδας τους. Η στροφή στην παράδοση υποβοηθείται από την επιτυχία που σημειώνουν τα τελευταία 15 χρόνια οι θανασομαλαμοχαρούληδες. Το μέλλον των συγκεκριμένων ομάδων προδιαγράφεται λαμπρό.


Όσο για τις θεατρικές...Ε λοιπόν, αυτές δικαιούνται άλλη, προσωπική ανάρτηση!





Λάθη, λάθη, λάθη (κι ευτυχώς)




Δε θα γράψω τίποτα για τις συλλήψεις των νεοναζιστών, αναγνώστη. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν τόσα πολλά αυτές τις μέρες που περισσεύω, νομίζω. Ειδικά τώρα που έχουν σηκώσει ψηλά τη σημαία του αντιφασισμού ο αντάρτικος Σκάι και το επαναστατικό Μέγκα. Είπαμε, τα μέσα παραγωγής μπορεί να μην τα απαλλοτριώσουμε ποτέ αλλά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ΚΑΙ τα μέσα ενημέρωσης είναι δικά μας ήδη. Ο Πρετεντέρης διαβάζει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο πριν κοιμηθεί και ο Πορτοσάλτε έχει κατεβάσει στο  Kindle το "Κράτος κι Επανάσταση" και το ξαναδιαβάζει. Ο δε Μπάμπης έχει εξαφανιστεί γιατί μάλλον προετοιμάζει ένοπλο. Μην ακούω κακεντρέχειες αναγνώστη, ότι λούφαξε για αυτά που έλεγε περί σοβαρής Χ.Α. η οποία θα συγκυβερνήσει...Στάχτη στα μάτια των νοικοκυραίων έριχνε.



Όχι, σήμερα θα σου μιλήσω για κάτι τελείως διαφορετικό. (By the way, μόλις έμαθα ότι τους αφήσανε. Πέφτω από τα σύννεφα αναγνώστη - δεν το περίμενα, ειλικρινά. Ευτυχώς όταν φτάσω κάτω θα προσγειωθώ πάνω σε αυτούς που έπεσαν από τα σύννεφα όταν άρχισαν τα κυρίαρχα μέσα να αποκαλύπτουν μικρό έστω μέρος από τη μπόχα και τη δυσωδία της νεοναζιστικής συμμορίας και δε θα χτυπήσω). Θα σου μιλήσω, λοιπόν, για το πως βλέπουμε διαφορετικά τους ίδιους ανθρώπους που ανήκουν στον κοινωνικό μας περίγυρο με το πέρασμα του χρόνου. Η μάλλον πως δεν τους βλέπουμε ΠΟΤΕ όπως πραγματικά είναι, ακόμα κι όταν νομίζουμε ότι το κάνουμε. Όπως το έθεσε πολύ εύστοχα ο Φίλιππος ο Ροθ στο American Pastoral: " Πολεμάς την επιφανειακότητα σου, τη ρηχότητα σου, ούτως ώστε να προσπαθήσεις να προσεγγίσεις τους ανθρώπους χωρίς μη ρεαλιστικές προσδοκίες, χωρίς υπερβολική προκατάληψη ή ελπίδα ή αλαζονεία (...) τους προσεγγίζεις έχοντας ανοιχτό μυαλό, σαν ίσους, σαν άντρας προς άντρα, όπως λέγαμε παλιά, και παρά ταύτα πέφτεις έξω. Πέφτεις έξω πριν τους γνωρίσεις, όσο περιμένεις να τους γνωρίσεις, όσο είσαι μαζί τους, και μετά πηγαίνεις στο σπίτι σου να μιλήσεις σε κάποιον άλλο για τη συνάντηση αυτή και πάλι πέφτεις έξω.(...) Το θέμα είναι ότι το να πέφτουμε μέσα για τους ανθρώπους δεν είναι το νόημα της ζωής, τελικά. Το να πέφτουμε έξω είναι η ουσία της ζωής, να πέφτουμε έξω και έξω και έξω και ύστερα, μετά από προσεκτική σκέψη, να πέφτουμε έξω ξανά. Έτσι γνωρίζουμε ότι είμαστε ζωντανοί: κάνοντας λάθος. Ίσως το καλύτερο θα ήταν να ξεχάσουμε να προσπαθούμε να πέφτουμε μέσα ή έξω για τους ανθρώπους και να το διασκεδάσουμε απλά. Αλλά αν μπορείς να το κάνεις αυτό - λοιπόν, είσαι απλά τυχερός".

(Μετάφραση από τα αγγλικά δικιά μου αναγνώστη, με τη βοήθεια ενός τυφλού αγγλομαθούς ιππόκαμπου. Οι δυο μας αναλαμβάνουμε πλήρως την ευθύνη των πράξεών μας και καταδικάζουμε μετά βδελυγμίας τις κακές μεταφράσεις από όπου κι αν προέρχονται).




Κοινωνικά ανατρεπτικό αλλά εγώ το 
έβαλα για το "mistakes"


Συγγνώμη, φανατικέ αναγνώστη, για το μεγάλο απόσπασμα, το γραμμένο από άλλον συντάκτη. Αλλά 1) παρθενογένεση στην τέχνη δεν υπάρχει 2) και να υπήρχε εγώ δεν κάνω τέχνη 3) σκεφτόμουν αυτό το πραγματάκι όταν διάβασα τον Ροθ και του παραχώρησα το βήμα να τα πει αυτός, γιατί (ακόμα τουλάχιστον) τα λέει λίιιγο καλύτερα από τον φτωχό υποφαινόμενο. Σου υπόσχομαι ότι δε θα επαναληφθεί. Εσύ κράτα την ουσία και μην κολλάς σε ασήμαντες λεπτομέρειες, όπως το ποιος είπε τι. Και συνέχισε αυτό που έκανες μέχρι σήμερα, δηλαδή λάθος για τους ανθρώπους γύρω σου. Είναι σημάδι ότι ζεις, είπαμε.


Υ.Γ. Ο κομμουνισμός ΕΙΝΑΙ η νιότη του κόσμου. Το ξέρουμε κι οι δυο. Αυτό που δεν ξέρεις εσύ αλλά το ξέρω εγώ είναι γιατί μπήκε αυτό το (άσχετο φαινομενικά) υστερόγραφο.

Ακροστιχίδα



Πάρα πολλοί έπεσαν από τα σύννεφα με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους νεοναζί μαχαιροβγάλτες. Λογικό. Τους είχαν ανεβάσει εκεί το Mega, ο Skai και το ερπετό που βγάζει το Πρώτο Θέμα με την αγιοποίηση της εγκληματικής οργάνωσης που έκαναν τόσο καιρό.

Άλλοι πάλι δεν έχουν συνειδητοποιήσει τίποτα ακόμα...Εφησυχασμένοι  στον μικρόκοσμό τους, όπως έλεγαν τόσο καιρό "δεν είμαι μετανάστης, γκέυ, αναρχικός, δεν έχω λόγο να φοβάμαι", τώρα λένε "δεν είμαι αντιφασίστας ράπερ οπότε δεν κινδυνεύω". Να τους λυπάσαι αναγνώστη - είναι άταφα πτώματα και δεν το ξέρουν ακόμα.

Υποκριτική η στάση του μιντιακού κατεστημένου που τώρα ξαφνικά ανακάλυψε την Αμερική. Μπουκόταρε τους αναγνώστη, χτύπα τους εκεί που πονάει - στην τσέπη. Να ενημερώνεσαι από εδώ: Η κυβέρνηση θα πάρει και άλλα μέτρα, οι φασίστες θα  ξεσαλώσουν, ο νέος ιδιοκτήτης της ΑΕΚ θα βγάλει πολλά λεφτά, η παιδεία και η υγεία θα ιδιωτικοποιηθούν πλήρως, ο Ολυμπιακός θα πάρει το πρωτάθλημα. Εκτός αν τους σταματήσουμε. (Το τελευταίο ας γίνει, δεν πειράζει).

Λένε διάφορα παπαγαλάκια ότι "υπήρχαν προσωπικές διαφορές" κλπ. Πέρα από τη γεμάτη αξιοπρέπεια απάντηση της μάνας στο πουλημένο κανάλι, έχω να προσθέσω ότι η διαφορά που υπάρχει είναι ανάμεσα στην αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά και στο βούρκο του νεοναζισμού.

Όταν ο Χρυσοχοίδης διαπόμπευε τις οροθετικές, όταν ο Παπουτσής μιλούσε για "φασιστικούς θύλακες" στην Αστυνομία αλλά δεν έκανε τίποτα για αυτό, όταν ο Σαμαράς ανήγγειλε την "επανακατάληψη των πόλεων", όταν συγκυβερνούσαν με το φασιστικό ΛΑΟΣ, δεν έστρωναν κόκκινο χαλί στη Χρυσή Αυγή; Άντε χαθείτε υποκριτές.



Ζεστό ακόμα τρέχει το αίμα του παιδιού και οι μπάτσοι δρουν σε συνεργασία με "αγανακτισμένους πολίτες" κατά διαδηλωτών. Ευτυχές το νέο έτος 1963. Ψιτ, Εθνάρχη. Πενήντα χρόνια μετά, ξέρουμε ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο. Το παρακράτος.

"Εσείς τους ανεβάσατε και τους κάνατε εξουσία, εσείς τους φέρατε εδώ κι εσείς κάνατε να φάνε το παιδί μου" (από το προηγούμενο λινκ). Ρε. ΡΕ. Να έχετε λίγη τσίπα ρε παπαγαλάκια - αλλά ποιος την έχασε για να τη βρείτε εσείς...

Ίσως δεν έπρεπε να μιλάει και να γράφει κανείς μας για τον Παύλο. Όχι από φόβο για τα καθάρματα, από ντροπή για τη συνενοχή μας. Καλά τα λέμε, καλά τα γράφουμε, αλλά σε πόσες αντιφασιστικές δράσεις πήγες κι εσύ κι εγώ αναγνώστη τα τελευταία χρόνια που σήκωσε κεφάλι το τέρας του ναζισμού; Ξαναμέτρα τις. Πάλι λίγες βγαίνουν ε; Είδες;;

Σε αυτές τις δύσκολες μέρες που έρχονται, το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε, αναγνώστη, είναι να μην ξεχάσουμε και να μην υποκύψουμε. Για τον Παύλο. Για τα τραγούδια του.




"Ελεύθερα ψηλά, πολύ ψηλά πετώ
κι όλοι ζηλεύουν τα περήφανα και αδέσμευτα φτερά μου"

R.I.P.σύντροφε...






χτες βράδυ ένας ντι-τζει μου έσωσε τη ζωή




Κατεβαίνεις στην πορεία χτες και απογοητεύεσαι από τη συμμετοχή (άλλο που εσύ έχεις καλή παρέα). Ακούς μετά από τα καθεστωτικά μέσα ότι η συμμετοχή ήταν πολύ μεγάλη και αναρωτιέσαι
πόσο ψηλά έχεις θέσει τον πήχη πια. Μετά πας σε μια συνέλευση μεταπτυχιακών και (αν εξαιρέσεις την πλειοψηφία των συμμετεχόντων που είναι συνειδητοποιημένοι πολιτικά) αφουγκράζεσαι τα προβλήματα μέρους της σημερινής νεολαίας, όπως πχ ότι δεν έχουν πάρει διόρθωση σε εργασίες τους...Ναι ρε μεγάλε, εδώ απολύεται το σύμπαν, με το νέο κανονισμό σπουδών καθιερώνεται κι επίσημα η μαύρη και απλήρωτη εργασία στο Πολυτεχνείο και ο καθηγητής θα έρθει σπίτι σου να διαβάσει τι έγραφες εσύ μέσα στη ζέστη του Αυγούστου και να σου κάνει υποδείξεις. Μισό λεπτό να ορίσουμε σαν συνέλευση μια τριμελή επιτροπή από 5-6 άτομα να πάμε να στον φέρουμε...Τίποτα, η λύση είναι μία, αναγνώστη (όχι τα γκούλαγκ, μη γίνεσαι κακός):




When the boss comes callin' we gotta organize


Για να μην τα βλέπω όλα μαύρα, αναγνώστη, είναι η πρώτη φορά που υπάρχει ένας υποτυπώδης απεργιακός συντονισμός. Απέχουμε πάρα πολύ βέβαια από το χρυσελεφάντινο όραμα της γενικής απεργίας διαρκείας αλλά κάτι κινείται μετά τη θερινή ραστώνη (που έχει κρατήσει 3,5 χρόνια τώρα). Όπως και να έχει, the winter is coming, και αν δεν κάνουμε κάτι θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα, ακόμα και να μη μας λένε Σταρκ. Και μέσα σε όλα, έχασα χτες λόγω της συνέλευσης την καλύτερη ιντερνετική ραδιοφωνική εκπομπή του κόσμου όλου, την οποία, αναγνώστη, να την ακούς κάθε Δευτέρα 8-10 από εδώ: http://raspistation.blogspot.gr/p/get-flash-player-to-see-this-player.html. Ε., έχεις την καλύτερη ραδιοφωνική φωνή και διαλέγεις τα καλύτερα τραγούδια και κάνεις τις καλύτερες αφιερώσεις και ξέρεις απέξω όλες τις ατάκες από το "Ας περιμένουν οι γυναίκες" και δε θα ξαναχάσω εκπομπή σου, στο υπόσχομαι.

Μπορεί να παρατηρείς μια έλλειψη συνοχής και θέματος αναγνώστη αλλά παραδέξου το, γι'αυτό με διαβάζεις. Αφού κι εσύ κουκουρούκου είσαι. Τέλος πάντων, δώσε βάση στο υστερόγραφο γιατί είναι όλα τα λεφτά.

Υ.Γ. 15.000 είναι οι δραχμές με τις οποίες περνάγαμε ολόκληρες εβδομάδες παλιά. 15.000 ευρώ ήταν ένα φυσιολογικό ετήσιο εισόδημα προ κρίσης. 15.000 είναι ο αριθμός των θεατών σε ντέρμπυ στην Ελλάδα και σε αγώνα τοπικού πρωταθλήματος στην Αγγλία. 15.000 κατοίκους έχει ο καποδιστριακός Δήμος Ζαχάρως. ΠΑΝΩ από 15.000 είναι οι προβολές του Σπόρου πια, σε πέντε μήνες ύπαρξης.... Ευχαριστώ πολύ αναγνώστη για την αγάπη σου και δεσμεύομαι να συνεχίσω να προσφέρω το κοινωνικό έργο που έχω αναλάβει - με μεγάλο κόστος σε καφέδες και τσιγάρα. Όπως και τη μουσική σου ενημέρωση - αν θέλεις ταχύρρυθμα έλα την Τετάρτη 18/9 στο Zazzium Bar (Ιπποκράτους και Διδότου) όπου θα βάλω μουσική. Μουσική απλή, λιτή και απέριττη, σαν αυτή.




Ελάτε, είναι πολύ ωραίο μαγαζί
και θα περάσουμε φίνα





Πάλης ξεκίνημα



Η νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά συμμορία που κυβερνάει τον δύστυχο αυτό τόπο αποφάσισε να βελτιώσει την Παιδεία αυτό το μήνα - διαλύοντας την. Το γιατί και το πώς διαβάστε το εδώ που τα λέει μια χαρά, καλύτερα από ότι θα τα έλεγα εγώ. Εκτός από τις αντιδράσεις διοικητικών υπαλλήλων και καθηγητών, έχουμε ξεσηκωμό της αδάμαστης και πρωτοπόρας φοιτητικής νεολαίας μας. Στο πνεύμα λοιπόν της εποχής, αναγνώστη, θα σου θέσω ένα κουίζ: Θέλω να κάνεις μια αντιστοιχία μεταξύ φοιτητικών παρατάξεων και των κάτωθι κεντρικών μοτίβων τους τα τελευταία 20 χρόνια.


α) Το επίδικο στη σημερινή φορτισμένη πολιτικά κατάσταση είναι να υψώσουμε πύργο ατίθασο στη λυσσαλέα επίθεση που έχει εξαπολύσει το αστικό μπλοκ εξουσίας στην παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της.


β) Τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών που σπουδάζουν θέλουν ενιαία ανώτατη εκπαίδευση.


γ) All we are saying, is give peace a chance (κατά τα άλλα κατεβαίνουμε σε κοινό πλαίσιο με τους (α) αρκεί να το στρογγυλέψουν λίγο γιατί είναι πολύ άγριοι ρε παιδί μου).


Έλα, εύκολο είναι. Δε βάζω πασπιτοδαπίτες στην εξίσωση γιατί πραγματικά αδυνατώ να γράψω δύο διαφορετικά μοτίβα για αυτούς τους δύο. Αναπολώ με απέχθεια και μίσος τους Νέους Ορίζοντες (φοιτητικό της ΠΟΛΑΝ), νοσταλγώ τα μ-λ σε όλες τις εκφάνσεις τους, ξερνάω με τα "ανεξάρτητα" δεξιά σχήματα, γελάω μέχρι δακρύων με το μπλοκ αντικατάληψης στην Αρχιτεκτονική με τη διακριτική ονομασία "τα φυτά", θέλω να σφίξω το χέρι (με μια τανάλια) σε όσους/όσες έχουν πει διαχρονικά τη φοβερή ατάκα "δεν πάω στις συνελεύσεις, ΤΣΑΚΩΝΟΝΤΑΙ, άσε που έχει και κάπνα", φωνές γύρω του και κάπνα νιώθει το αρνί το Πάσχα, εσύ είσαι αρνί όλο το χρόνο, ταλαίπωρε, τανάλια και πάλι τανάλια.


Το ωραίο με το φοιτητικό συνδικαλισμό είναι ότι καταλαβαίνεις τα όρια του αφού τελειώσεις τη σχολή και πιάσεις δουλειά (παλιά, αναγνώστη, γινόταν κι αυτό, και σε πληρώνανε κιόλας, άκου πράγματα, κι αυτό ήταν κόλπο του επάρατου καπιταλισμού για να μην μορφώνονται τα πλατιά λαϊκά στρώματα και τον ανατρέψουν, τότε οι άνθρωποι είχαν μόνο ένα πτυχίο, τώρα με 2-3 ο καθείς έχει γίνει ντούρος αντικαπιταλιστής, οι μέρες της αφθονίας τους είναι μετρημένες). Αλλά πάντα σου μένει μια γλυκιά ανάμνηση της όλης διαδικασίας, έτσι, γιατί ήσουν νέος, γιατί διάβασες πέντε πράγματα, γιατί πέτυχες μικρές αλλά συλλογικές νίκες. Όχι νίκες, παγώματα κυρίως. Αλλά κάτι ήταν κι αυτό.

Καλή δύναμη στους καθηγητές για τον αγώνα τους. Για τους χιλιάδες μηχανικούς - αναγνώστες του blog (και όχι τους "μηχανικούς αναγνώστες", είναι αφηρημένοι αυτοί, δε μας ενδιαφέρουν), συνέλευση του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών αύριο, ρεμάλια. Το νου σας.

φθινοπωρινά blues




Μπήκε ο Σεπτέμβριος, αναγνώστη. Μήνας παραδοσιακά απαράδεκτος, όταν είσαι μικρός αρχίζουν τα σχολεία, αργότερα στη σχολή οι εξεταστικές, όταν δουλεύεις έχουν τελειώσει οι άδειες, στατιστικά ο μήνας με τους περισσότερους χωρισμούς, κάνει ακόμα ζέστη και κατά 99% δεν είσαι σε παραλία (εκτός αν είσαι σε παραλία Αττικής, οπότε είπαμε, ουσιαστικά ΔΕΝ είσαι σε παραλία), στις 23 γιορτάζεται με κάθε επισημότητα και λαμπρότητα η Άλωση της Τριπολιτσάς, δηλαδή μια τριήμερη σφαγή του πλειοψηφικού τούρκικου πληθυσμού της πόλης από Αρβανίτες και Σλάβους και Έλληνες, το άλογο του Κολοκοτρώνη δεν πάτησε χώμα από τα τείχη μέχρι το σεράι, μόνο πτώματα, έκτακτα περάσαμε, απελευθερωθήκαμε, αλλά οι κοτζαμπάσηδες παρέμειναν. Ψιτ, παιδιά, επαναστάται του '21, τους γαιοκτήμονες έπρεπε να λυντσάρετε, όχι το φτωχό λαουτζίκο. Ξέρετε ότι μπορούσαμε.




Παραδοσιακό δημοτικό τραγούδι αρχών του 
19ου αιώνα που ξεχάστηκε την κρίσιμη στιγμή


Ο φετινός Σεπτέμβρης όμως αναγνώστη είναι διαφορετικός. Ένας άνεμος αγωνίας πνέει πάνω από το Φάληρο, όπου ο Μπάμπης, ο Άρης και τ'άλλα τα παιδιά οργανώνουν ολονύχτιες προσευχές για να ξαναβγεί η Άνγκελα στις γερμανικές εκλογές και να μην ανακοπεί η μνημονιακή πορεία σωτηρίας του αδάμαστου και υπερήφανου και τρισχιλιετούς ανάδελφου Έθνους. Αλλά ακόμα πιο αστείοι από αυτούς είναι αυτοί που ελπίζουν σε νίκη των Σοσιαλδημοκρατών η οποία θα "αλλάξει τους συσχετισμούς στην Ευρώπη". Ναι, όπως τους άλλαξαν οι νίκες του Ολάντ και του Ομπάμα, αναγνώστη. Ρωτήστε τους κατοίκους του Μάλι (και της Συρίας οσονούπω) να σας πουν.


Κατά τα άλλα ο Σεπτέμβρης έχει και ΔΕΘ, και πορείες για τη ΔΕΘ, οι οποίες κάθε χρόνο υπολογίζεται ότι είναι μεγαλύτερες από τις προηγούμενες χρονιές, με αποτέλεσμα τώρα πια όταν η κεφαλή βρίσκεται στο Λευκό Πύργο, η ουρά να βρίσκεται κάπου στη Λάρισα, έχει και κανένα πρωτοβρόχι να γουστάρουμε, έχει και τρύγο να μεθύσουμε, έχει και κλισέ διαλόγους "που πήγες; α, σε 4 νησιά, μπράβο ρε, πως ήταν; α μαγικά ε;, έχει μια ενέργεια το μέρος, θα ξαναπάς οπωσδήποτε του χρόνου, βέβαια", έχει τη γοητεία του ο άτιμος τελικά. Γράφουν οι ποιητές κανένα μελαγχολικό ποίημα, οι τραγουδοποιοί κανένα ευαίσθητο τραγουδάκι, οι emo βγαίνουν από τα γκούλαγκ που τους έχουν εξορίσει οι χίπστερ και βρίσκουν την ευκαιρία να στενοχωρηθούν λίγο κι αυτοί σαν άνθρωποι, οι διάσημοι blogger γράφουν καμιά ανάρτηση να βγει το ψωμάκι, τέτοια (με τον όρο "διάσημοι μπλόγκερ" δεν εννοώ ΜΟΝΟ εμένα αναγνώστη αλλά και τον συνάδελφο πιτσιρίκο).


Μια χαρά είναι ο μήνας, αναγνώστη. Μη δίνεις σημασία.

Επίλογος




Αναγνώστη, σου χρωστάω το δεύτερο μέρος από τις φυλές της παραλίας. Σου έχω νέα όμως. Πήγαινε με στα δικαστήρια για αθέτηση υπόσχεσης, βαριέμαι να το γράψω. Μόνο μία θέλω να προσθέσω, έτσι για το καλό: Τον τύπο/τύπισσα που το παίζει κουλτουριάρης/α και σκάει στην παραλία με "βαρύ" βιβλίο (πολιτικό κατά προτίμηση) και ύφος χιλίων καρδιναλίων, αλλά με στρινγκ ή μπραζίλιαν (η γυναίκα) ή ροζ/λαχανί μαγιό (ο άντρας), ποστάρει στο φέισμπουκ ροκ και μέταλ για να παίρνει λάικ από τους "ψαγμένους/ες" αλλά το βράδυ πηγαίνει στα σκυλάδικα, κράζει κλαρινογαμπρούς και χαζογκόμενες αλλά τους/τις  γουστάρει κρυφά (ή και φανερά) κλπ. Αυτή η φυλή είναι μεν ολιγάριθμη αλλά πολύ εκνευριστική, γιατί τουλάχιστον τα ορίτζιναλ καγκούρια είναι true. Και κανείς δε συμπαθεί τους "κάλπηδες" (ατυχέστατη μετάφραση του fake στην ελληνική έκδοση του "Φύλακα στη Σίκαλη", ενός από τα πιο υπερτιμημένα βιβλία όλων των εποχών, το οποίο οφείλει το 90% της φήμης του στο ότι το κουβάλαγαν πάνω τους δολοφόνοι διάσημων).


Κατά τα άλλα ησυχία, αναγνώστη. Ο εορτασμός των γενεθλίων μου (γιατί να σε ενδιαφέρει αυτό, λέμε τώρα) έγινε διήμερος, για να χωρέσουν όλα τα ονόματα που είχα προαναγγείλει στο "γλέντια και χαρές" , περάσαμε πολύ ωραία, χόρεψα ζειμπέκικο μετά από 15 χρόνια στη μεγάλη επιτυχία του Μικρού Νικόλα "Φέρτε μου ένα πιστόλι, να τον σκοτώσω τον καριόλη" γιατί μου το ζήτησε ευγενικά ο καλλιτέχνης, ο οποίος νωρίτερα μου είχε δώσει δύο αυτόγραφα, ένα για μένα κι ένα παραγγελιά, και με είχε σκλαβώσει, ο Dj Microstar έπαιξε πολύ ωραία, βιντεάκια και από τις 2 εμφανίσεις προσεχώς, την πρώτη μέρα του φεστιβάλ που έβαλα εγώ μουσική έπαιξε μέχρι και το "Πότε θα κάνει ξαστεριά", το οποίο ενθουσίασε πέντε από τους πενήντα καλεσμένους, τέτοια πράγματα, ωραία. Α, έβαλα και Μυτακίδη που ότι και να λέτε γι' αυτόν εμένα δε με νοιάζει, μ'αρέσει.



"Κι αν δε φταίει πες μου ποιος, που ακόμα είμαι χοντρός"
Οι μπύρες, αναγνώστη


Η επιστροφή στην Αθήνα κρίνεται επιβεβλημένη γιατί έχουμε μπροστά μας, αναγνώστη, πολλές υπέροχες ευκαιρίες για νέες ήττες, για νέες συντριβές. Δε γίνεται να κάνεις καλοκαιρινές διακοπές (σουμπίντουα) για πάντα, έχουμε και τις χειμερινές λόγω ανεργίας μπροστά μας. Κούραση, αλλά τι να κάνεις; Τουλάχιστον θα εκδοθεί το νέο βιβλίο του Τζόναθαν Κόου το φθινόπωρο (θα έλεγα και τις εκδόσεις αλλά δε θέλω να κάνω γκρίζα διαφήμιση, έχουν πάντως πέντε γράμματα και αρχίζουν από Π.)

Κλείνω, αναγνώστη, με κάτι φαινομενικά τελείως άσχετο αλλά 1) έπαιξε κι αυτό τη μέρα που έβαζα εγώ μουσική και είμαι πολύ περήφανος για αυτό 2) μέχρι τώρα αυτή η ανάρτηση έχει δύο ελληνικά τραγούδια κι ένα καρβέλικο κατασκεύασμα και πρέπει να αναβαθμιστεί λίγο και 3) 1:38 κρατάει, αμάν αυτή η γκρίνια σου.



Το Mo Better σε καλοκαιρινή βερσιόν 
σε παραλιακή καντίνα

Υ.Γ. Ευχαριστώ θερμά όσους έκαναν το ταξίδι για να συμμετάσχουν στο διήμερο φεστιβάλ γενεθλίων. Η αγάπη σας με συγκίνησε.

περασμένα μεγαλεία





Δεν είναι μόνο τα λεφτά. Είναι το πρωινό ξύπνημα, το τρέξιμο γιατί πάντα φεύγεις λίγο αργότερα από το σπίτι, κι αυτό το "λίγο αργότερα" προκύπτει επειδή "ένα τσιγάρο μωρέ με τον καφέ και φεύγω μετά", είναι οι διάλογοι με τους συναδέλφους για φλέγοντα θέματα της επικαιρότητας, όπως ο καιρός, είναι τα inside jokes για τον συνάδελφο ο οποίος δε φέρνει ποτέ καφέ, ζάχαρη ή γάλα και πίνει κάθε μέρα τρεις φραπέδες πολύ γλυκούς με πολύ γάλα (παντού και πάντα υπάρχει ένας τέτοιος), είναι η αξία που αποκτούν τα σαββατοκύριακα και οι διακοπές, είναι το ξεφύλλισμα της ατζέντας για να δεις πότε πέφτουν η Καθαρή Δευτέρα, ο Δεκαπενταύγουστος, η εικοστή ογδόη ενός μήνα και η εικοστή πέμπτη ενός άλλου, η ανακούφιση που νιώθεις όταν κάνεις το πρώτο βήμα στο πεζοδρόμιο φεύγοντας, απαλλαγμένος για κάποιες ώρες από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς, είναι ο ενθουσιασμός όταν μαθαίνεις να κάνεις κάτι καινούργιο και η γλυκιά ρουτίνα όταν πια το έχεις βαρεθεί, είναι το να ανοίγεις πολιτική κουβέντα και να νιώθεις (στο 80% των περιπτώσεων) ότι βρέθηκες στο στούντιο του MEGA εκεί κατά τις 8 το βράδυ, είναι τα "θα ήθελα να κάτσω κι άλλο αλλά πρέπει να φύγω γιατί δουλεύω αύριο" τα οποία έχουν αποδειχτεί σωτήρια σε πολλές περιστάσεις, η υπέροχη ευκαιρία να γκρινιάξεις ( "μας έχουν πήξει στη δουλειά αυτές τις μέρες" ) όταν σου φταίει κάτι αλλά δεν ξέρεις ακριβώς τι, είναι το να σχολάς Δευτέρα και να σκέφτεσαι "τρεις και αύριο μείνανε", είναι το να δημιουργείς κάτι, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, το να σου λένε "μπράβο" ή, αντιθέτως, να σε μαλώνουν σαν σχολιαρόπαιδο, κι εσύ να ξέρεις ότι και στις δύο περιπτώσεις όλα είναι στημένα, όλα είναι μια περίπλοκη χορογραφία που πρέπει να εκτελέσετε συντονισμένα εσύ και το αφεντικό, αναγνώστη, μια χορογραφία που έχει τελειοποιηθεί μετά από δεκαετίες συσσωρευμένης εμπειρίας του ανθρώπινου είδους στην αλλοτριωτική, παράλογη και υπέροχη διαδικασία που εύσχημα αποκαλείται "δουλειά γραφείου".


Είναι οι καφέδες μετά τη δουλειά με συναδέλφους τους οποίους βαριέσαι μέχρι το μεδούλι γιατί το θέμα συζήτησης είναι σχεδόν πάντα τα της δουλειάς αλλά παρόλα αυτά συνεχίζεις να πηγαίνεις με συχνότητα μια φορά το μήνα γιατί σε πιάνει ένας ακατανόητος μαζοχισμός, το χτύπημα της κάρτας ή η υπογραφή σε μια λίστα που σφραγίζουν την εθελούσια παραμονή σου σε ένα χώρο για τις επόμενες 8, 10 η 12 ώρες (ανάλογα αναγνώστη) μαζί με άτομα που στην κανονική σου ζωή δε θα πήγαινες ποτέ διακοπές μαζί τους, δε θα μεθούσες, δε θα ερωτευόσουν, δε θα συζήταγες για μουσική, ταινίες, βιβλία, δε θα έκανες τίποτα γενικά αλλά η παρουσία τους σου είναι επιβεβλημένη από τις συνθήκες για τη μισή μέρα ή και παραπάνω, αρκετός χρόνος για να τους κατατάξεις στα μυριάδες μικρά πράγματα που σε κρατάνε δεμένο στο έδαφος.


"Ο δεξιά είναι ο Πινκ και ο άλλος ο Φλόυντ;" 
Ατάκα κοπέλας από μια παλιά δουλειά μου 
όταν πήγα φορώντας το αντίστοιχο T-shirt


Είναι και τα λεφτά. Σε ένα μήνα κλείνω τρία χρόνια άνεργος. Μη σου τύχει, αναγνώστη.