ο κάτοικος του Λανθαρότε





Δύο αναρτήσεις την ίδια μέρα, ζωή δεν έχεις, πως δεν έχω, σε 3ωρη διάλεξη για την πολεοδομία του Βερολίνου πήγα (ναι, ξέρω, το άλλο άκρο του διπόλου Βαρκελώνη-Βερολίνο, αλλά εδώ μιλάμε για άλλη φάση, επιστημονικά πράγματα και τέτοια, σκάσε και κολύμπα), και περπάτησα μέχρι το Θησείο και πίσω για να βγάλω εισιτήρια για θέατρο (διότι αν είσαι κουλτουριάρης βλέπεις και Ντάριο Φο και τα τοιαύτα), και καφέδες ήπια και απ'όλα, καλά είμαι, το ίδιο επιθυμώ και δι' υμάς, απλά μόλις μίλαγα με μια φίλη και μου είπε ότι διάβασε τα πονήματά μου και δεν της άρεσαν (φυσιολογικό γιατί είναι μια χαρά κοπέλα, γιατί να της αρέσουν;), αλλά πρόσθεσε μετά "ίσως φταίει που διαβάζω και Σαραμάγκου τώρα και στη συγκριση χάνεις", ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΧΑΝΩ, μου θύμισε λοιπόν ότι κι εγώ έτσι έγραφα γράμματα (ξέρεις αναγνώστη, παλιά, πολύ παλιά, δέκα χρόνια πριν ΕΤΣΙ επικοινωνούσαν οι άνθρωποι κ όχι με ιντερνέτια και βλακείες), κι όταν λέω "έτσι" εννοώ αυτό τον υπέροχο μακροπερίοδο λόγο του Ζοζέ, και του Μάρκες στο "Φθινόπωρο του Πατριάρχη", αλλά ο μακαρίτης ο Ζοζέ ήταν Πατριάρχης σε αυτό το στυλ γραφής, ο Κολομβιανός έχει τα γούστα του, ειδικά με τη σύλληψη των παιδιών με γουρουνίσια ουρά, αλλά τον Πορτογάλο δεν τον έφτανε σ'αυτό το ύφος και είδος, ολόκληροι διάλογοι, ολόκληρος καμβάς συναισθημάτων, απεικόνιση τοπίων, ψυχικών τε και φυσικών, και τελεία πουθενά, εξορισμένο σημείο στίξης, βδελυρό, αχρησιμοποίητο, περιττό, και όλα αυτά τα συνώνυμα, περιφραστικά, περιγραφικά για να πουν το ίδιο πράγμα με άλλους τρόπους, και οι παρεκβάσεις οι άσχετες φαινομενικά που πάντα κάτι είχαν να πουν στο τέλος, από ένα χαμένο στυλό έφτανες σε 5 σελίδες στη μοίρα του ανθρώπινου είδους, χωρίς τελείες και άλλα τέτοια ποταπά ανάμεσα, και η επιλογή των θεμάτων, εκεί κι αν ήταν μάστορας ο κάτοικος των νησακίων Λανθαρότε, πότε τυφλώνοταν ο κόσμος χωρίς προφανή λόγο, πότε πέθαινε, πότε η Ιβηρική χερσόνησος αποκολλούνταν από την υπόλοιπη Ευρώπη και έπλεε ωσάν πέτρινη σχεδία προς την Αμερική (εποχή πολέμου στο Ιράκ με συμμετοχή της κυβέρνησης Αθναρ, θεότητα ο Ζοζέ είπαμε), πότε κάποιος επιμελητής άλλαζε μια λέξη σε ένα ιστορικό βιβλίο και μαζί και την Ιστορία την ίδια, πότε κάποιος βιβλιοθηκάριος χανόταν μέσα στην ίδια του τη βιβλιοθήκη για πάντα, πότε κάποιος δυστυχής είχε έναν κρυφό σωσία του, μόνο στη ζωή του Χριστού παραλλαγμένη δεν πρωτοτύπησε ο Σαραμάγκου, έχουν γράψει πολλοί με τέτοιο θέμα, και ο Καζαντζάκης ακόμα, αλλά αυτός έβαζε τελείες και γι'αυτό ξεσηκώθηκαν οι φονταμενταλιστές χριστιανοί και έσπαγαν σινεμάδες, αν δεν έβαζε δε θα το διάβαζε και κανείς, ούτε ο Σκορτσέζε για να το κάνει ταινία, θα ήταν πολύ κουραστικό το ανάγνωσμα με καζαντζάκεια γραφή και χωρίς τελείες, το φαντάζεσαι αναγνώστη, ο πειρασμός να αυτοκτονήσεις μετά από δέκα σελίδες θα ήταν μεγάλος, και όντως τελευταίος, γιατί μετά το θάνατο δεν υπάρχει τίποτα άλλο, λίπασμα γινόμαστε, σ'αυτό συμφωνούσαν και οι δύο, απλά ο Κρητικός έτρωγε και κάτι φλασιές πνευματικότητας, ο Πορτογάλος ήταν πιο ξεκάθαρος επί του θέματος, για να το κλείνω γιατί υποπτεύομαι ότι μόλις το 5% αυτών που ξεκίνησαν να διαβάζουν τη συγκεκριμένη ανάρτηση έχουν καταφέρει να φτάσουν μέχρι εδώ, ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δε λέω ότι φτάνω στο μικρό δαχτυλάκι του αριστερού ποδιού του Ζοζέ, εκείνου που χτύπησε στο έπιπλο στο πατρικό του στη Λισαβόνα το 1927, ένας φίλος μου λέει ότι αυτά τα μικρά δάχτυλα τα έχουμε για να τα χτυπάμε κάπου και να θυμόμαστε τι είναι σημαντικό στη ζωή και τι όχι ΑΜΕΣΩΣ μετά, κι εκεί και τότε αποφάσισε να γίνει συγγραφέας, μάλλον όχι, εγώ δεν φτάνω ούτε καν σ'αυτό το δαχτυλάκι για να ξέρω να σας πω με σιγουριά είπαμε.




Αν ακούς τέτοια μουσική στην Αλφάμα δε γίνεται να μη γράψεις καλά μετά


Αλλά ΜΙΑ ομοιότητα την έχουμε με το Ζοζέ: Στα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε μπλογκ ο μικρός θεούλης...True story.

2 σχόλια:

  1. ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΨΙΛΟΔΟΚΙΜΙΑ.....ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. οι αναγνώστες σου είμαστε παιδεμένοι μην μας φοβάσαι δεν κουραζόμαστε. γράφε εσύ...

    (το σχόλιο για τον Καζαντζάκη με έκανε και γέλασα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή