Σαίξπηρ και ίντερνετ




Αν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα είχαν facebook, ή έστω twitter, δε θα είχαμε την τραγική κατάληξη που όλοι ξέρουμε. Θα έγραφε η κοπέλα ένα στάτους "παίρνω ένα φάρμακο που θα με κάνει να φαίνομαι νεκρή για 42 ώρες για να αποφύγω το γάμο με τον Πάρη, χαχαχα, πως σας φαίνεται, ωραίο σχέδιο δεν είναι #Koroidevw_ton_patera_mou" και θα ήταν όλα μέλι γάλα. Άσε που ο Πάρης θα έκανε check-in στην οικογενειακή κρύπτη, τύπου "κλαίω τη μέλλουσα νύφη μου" και ο Ρωμαίος, ορθά σκεφτόμενος, δε θα πλησίαζε κατά εκεί για να μην έχουμε αιματοχυσίες. Τα δύσκολα θα έρχονταν μετά, αναγνώστη. Πες ότι παντρεύονταν, έκαναν και τρία Μοντεγοκαπουλετάκια, και ξαφνικά μια ωραία πρωία η Ιουλιέτα άρχιζε τη γκρίνια: "Και ο Πάρης ήταν καλός και χρυσός και έπρεπε να κάνω ότι μου έλεγε ο μπαμπάς, κι εγώ φαρμακώθηκα για σένα αχάριστε, το δέρμα μου έχει σπάσει από τότε, όχι, όχι επειδή έχουν περάσει είκοσι χρόνια, το φαρμάκι φταίει, εγώ σου έδωσα τα πάντα κι εσύ μπεκροπίνεις και χαρτοπαίζεις, χωρίζουμε, θα κλεφτώ με τον κηπουρό της έπαυλης και μην πάρεις κανένα φαρμάκι και μου το παίξεις νεκρός, στην Ιουλιέτα Ιουλιετιές δεν περνάνε". Στα πατώματα ο Ρωμαίος, να της στέλνει γράμματα, μέιλ, τραγουδάκια σαν αυτή τη διασκευή του Patton σε τραγούδι του Herb Albert, τίποτα η Καπουλέτου, ασυγκίνητη.




Είναι ωραίο τραγούδι, αναγνώστη, 
αλλά τι τα θες; Γυναίκες...


Και μετά θα άρχιζε το πανηγύρι. Ποιους φίλους πρόσθεσε αυτή, ποιες φίλες αυτός, γιατί ανέβασε με το χωρισμό φωτογραφίες ανέμελες αυτή, ποια είναι αυτή που κάνει like σε οτιδήποτε ανεβάζει αυτός, "αυτό το #amensioto στο τουίτερ για μένα πήγαινε άραγε;" , ηλεκτρονικό ξεκατίνιασμα, ανάστατη η τοπική κοινωνία της Βερόνας, χάλια μαύρα αναγνώστη. Ο Σαίξπηρ θα έγραφε μια κωμωδία περιωπής βέβαια, αλλά η παγκόσμια δραματουργία θα έχανε ένα αθάνατο αριστούργημα. Γι'αυτό σου λέω, καλύτερα ήταν τα πράγματα τότε, κι ας πέθαιναν στην πορεία κανά δύο τραγικοί εραστές από μια μοιραία παρεξήγηση. Δεν πειράζει, είχε και υλικό ο βάρδος του Stratford-upon-Avon να δημιουργήσει, να εκφραστεί ρε παιδί μου, να σκοτώσει όλους τους κύριους πρωταγωνιστές σε κάθε έργο του, πολύ πριν το κάνει ο George Martin στο Game of Thrones, και να έχει επιτυχία ανάλογη του Φώσκολου στα '90ς. Μόνο που ο Νίκος σκότωνε την υπομονή και τα νεύρα μας. Αλήθεια το λες ότι ο Νίκος σκότωνε τη υπομονή και τα νεύρα μας; Ναι, αυτό σου λέω αναγνώστη, ο Νίκος σκότωνε την υπομονή και τα νεύρα μας. Δηλαδή, κάτσε, μισό λεπτό, θες να μου πεις ότι ο Νίκος κλπ σε μια αέναη λούπα που οδήγησε στην άνοια μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, οπότε το να πιστέψουν το "Λεφτά υπάρχουν" το 2009 είναι το λιγότερο.



Εξαιρετικό παράδειγμα φωσκολικής μεταμοντέρνας 
αντίληψης του ιδεατού και γείωση του στο τώρα

Μην ασχολείστε με τα facebook και τα twitter των πρώην μετά από χωρισμούς: ένα panda κάπου στην Κίνα έχει στομαχικές διαταραχές κάθε φορά που το κάνετε. True story.

Υ.Γ. Edit: Το είδα σήμερα αυτό το gif και μου φάνηκε ταιριαστό με το πνεύμα της ανάρτησης...

Χωρίς θέμα, διάολε




Κάθομαι στο μπαλκόνι μου, αναγνώστη, και ετοιμάζομαι να σε καταπλήξω με το γραπτό μου για άλλη μια φορά. Τα μπαλκόνια στην Ελλάδα επιτελούν το ρόλο που έχουν στη Βόρεια Ευρώπη και στην Αμερική τα δωμάτια-γραφεία. Είναι το σημείο του σπιτιού που μπορείς να απομονωθείς και να γράψεις, να δημιουργήσεις γενικά (και ο Κοντοπίδης στο μπαλκόνι του γυρνάει τα περισσότερα βίντεο του). Το θέμα είναι ότι εγώ μένω μόνος μου, οπότε δεν έχω χρεία απομόνωσης, αλλά αν είχα;; Στο μπαλκόνι θα έβγαινα. Όπως αναφέρεται και στο κείμενο του εξαιρετικού θεατρικού μονολόγου Caveman, στον άντρα ανήκουν οι ημιυπαίθριοι ή και υπαίθριοι χώροι του σπιτιού (μπαλκόνια, γκαράζ, κήποι, πιλοτές, κλπ). Όλο το υπόλοιπο σπίτι αποτελεί επικράτεια της γυναίκας - ναι, ξέρω, σεξισμός, έμφυλη προσέγγιση και τα ρέστα. Ωραία όλα αυτά ενώ τα λέτε από τη θαλπωρή του σαλονιού σας, δίπλα στο τζάκι. Για ρωτήστε κι εμάς που ξεπαγιάζουμε στα μπαλκόνια όμως...


 

Ο φίλος μου ο Κώστας που συγκατοικεί
 με την κοπέλα του εδώ και 6 μήνες


Το θέμα είναι ότι αυτά τα έγραφα χτες και μετά σταμάτησα απότομα γιατί έπιασε βροχή (αγάπη καλοκαιρινή, φθινόπωρο ξανά και η καρδιά μου αδειανή, δεν ήτανε για μας ετούτη η εποχή). Η Θεός με τιμώρησε για τα σεξιστικά μου σχόλια οπότε θα είμαι politically correct από εδώ και πέρα - σε ακραίο βαθμό όπως πχ "λειτουργός ελέγχου βοοειδών" για τον καουμπόι, "οπισθοχώρηση θυλάκων" για τη φαλάκρα κλπ, όπως τα περιγράφει ο  Uberto Ecco στο "Με το βήμα του Κάβουρα". Αυτός ο γλωσσικός καθωσπρεπισμός αναδύει ένα άρωμα τζημερισμού με μια εσάνς υποκρισίας και με εκνευρίζει αφόρητα, αναγνώστη. Γιατί και "οικιστικά ελαστικό" να τον πεις τον άστεγο, άστεγος παραμένει, κι εγώ κι εσύ έχουμε το σπιτάκι μας και το ίντερνετ μας κι εγώ γράφω κι εσύ διαβάζεις και είμαι ο λόγος που έχεις ίντερνετ και ο άλλος κρυώνει εκεί έξω, όχι επειδή τον αποκλείει από τα ζεστά μέρη του σπιτιού η συμβία, παρά ο καπιταλισμός. Ο οποίος μας πήρε και την παρθενιά μας, ο αλήτης.





Αυτός ο 200 ετών παππούς το έκανε και όχι η Π.
όπως αφελώς νόμιζα τόσα χρόνια



(Αυτό-υπενθύμιση σε soon to be υπερεπιτυχημένο blogger: Ποτέ μα ποτέ μην σπας το γράψιμο μιας ανάρτησης σε δύο διαφορετικές μέρες, επειδή η ψυχολογία σου φυσικά και δε θα είναι η ίδια και θα βγαίνει αυτό το τουρλουμπούκι, ηλίθιε). Νομιζω, αναγνώστη, ότι ήρθε η ώρα να μπω στο θέμα μου σιγά σιγά. Στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ. Ευχαριστώ τους άγνωστους σε μένα αναγνώστες που πλημμυρίζουν το Zazzium κάθε Τετάρτη για να ακούσουν ωραίες μουσικές και να δουν πως είναι ο Σπόρος από κοντά. Η αγάπη σας με συγκινεί. Σας το αφιερώνω.



2/2 Epitaph Records. Οποιαδήποτε δωρεά από την καλή 
δισκογραφική για την τζάμπα διαφήμιση θα εκτιμηθεί.

Ερασιτεχνισμοί (και γουστάρουμε)



Ναι ρε Ελένη, την εκπομπή σου θα ακούω όσο γράφω τη σημερινή ανάρτηση. Έτσι, επειδή τα σπας. Να την ακούς κι εσύ, αναγνώστη, κάθε Δευτέρα 8-10 στο ραδιοφωνικό σταθμό του πανεπιστημίου Ιωαννίνων (http://raspistation.blogspot.gr/p/get-flash-player-to-see-this-player.html). Άσε που η φάση "φοιτητικός ραδιοφωνικός σταθμός" είναι μια ωραιότατη εισαγωγή στο σημερινό μας θέμα, το οποίο φυσικά και είναι οι ερασιτεχνικές καλλιτεχνικές φοιτητικές ομάδες.

Ξεκαθαρίζω εξαρχής ότι είμαι προκατειλημμένος, αναγνώστη. Υπήρξα μέλος θεατρικής ομάδας, οπότε αναγκαστικά θα παρουσιάσω τις θεατρικές το απαύγασμα των ερασιτεχνικών φοιτητικών ομάδων  (και από αυτές όχι όλες, μη νομίζεις). Αλλά και προκατειλημμένος να μην ήμουν, πως να γράψω κάτι καλό για τις ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ομάδες; Είναι η μοναδική δραστηριότητα από όλες η οποία δεν απαιτεί κανενός είδους δέσμευση και προσπάθεια, απλά να βγαίνεις βόλτες στη  πόλη και να φωτογραφίζεις με ασπρόμαυρο φιλμ όποιο αδέσποτο ή όποιο παιδάκι δεις. Αυτό μπορεί να το κάνει και ένα πεντάχρονο παιδί με σοβαρά προβλήματα νοητικής υστέρησης, το οποίο κατά κανόνα έχει διπλάσιο IQ από τα μέλη των φωτογραφικών ομάδων. Πραγματικά, θέλω μια Κυριακή να τους πετύχω στις "βόλτες φωτογραφίας" και να τους ρωτάω την προπαίδεια, έτσι για γούστο.



Τυπικό δείγμα μέλους πανεπιστημιακής
φωτογραφικής ομάδας


Πολύ καλύτερα είναι τα πράγματα όσον αφορά στα μέλη των κινηματογραφικών ομάδων. Τα παιδιά κάνουν καλή δουλειά, πάλι το επίπεδο δέσμευσης είναι χαμηλό, στην τελική μια ταινία την εβδομάδα προβάλλουν,αλλά τουλάχιστον ξεστραβώνουν το φοιτηταριάτο βάζοντας του να δει και καμιά ευρωπαϊκή (λάθος: ΜΟΝΟ ευρωπαϊκή) ταινία. Είναι ήσυχα γενικά παιδάκια, κρατάνε τη βιομηχανία του ζιβάγκο ανοιχτή, καθώς είναι τα μόνα που φοράνε το συγκεκριμένο ένδυμα  μετά το θάνατο του Αντρέα, φόραγαν κοκάλινα γυαλιά πριν τους χίπστερ, δε μας πειράζει η ύπαρξή τους, ίσα-ίσα.



Οι χορευτικές πάλι ομάδες είναι σαν τα έπιπλα στο σαλόνι της γιαγιάς: Ξέρεις ότι υπάρχουν εκεί στο χώρο αλλά μυρίζουν και είναι παλιακά. Συμπαθητικές με τον τρόπο τους κι αυτές πάντως, και κάνουν και τα δεύτερα καλύτερα πάρτυ (μετά τις θεατρικές) γιατί τα μέλη τους νιώθουν υποχρεωμένα να χορεύουν ξέφρενα, όποια μουσική  και να παίζει στο χώρο, για να δικαιολογήσουν το όνομα της ομάδας τους. Η στροφή στην παράδοση υποβοηθείται από την επιτυχία που σημειώνουν τα τελευταία 15 χρόνια οι θανασομαλαμοχαρούληδες. Το μέλλον των συγκεκριμένων ομάδων προδιαγράφεται λαμπρό.


Όσο για τις θεατρικές...Ε λοιπόν, αυτές δικαιούνται άλλη, προσωπική ανάρτηση!





Λάθη, λάθη, λάθη (κι ευτυχώς)




Δε θα γράψω τίποτα για τις συλλήψεις των νεοναζιστών, αναγνώστη. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν τόσα πολλά αυτές τις μέρες που περισσεύω, νομίζω. Ειδικά τώρα που έχουν σηκώσει ψηλά τη σημαία του αντιφασισμού ο αντάρτικος Σκάι και το επαναστατικό Μέγκα. Είπαμε, τα μέσα παραγωγής μπορεί να μην τα απαλλοτριώσουμε ποτέ αλλά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ΚΑΙ τα μέσα ενημέρωσης είναι δικά μας ήδη. Ο Πρετεντέρης διαβάζει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο πριν κοιμηθεί και ο Πορτοσάλτε έχει κατεβάσει στο  Kindle το "Κράτος κι Επανάσταση" και το ξαναδιαβάζει. Ο δε Μπάμπης έχει εξαφανιστεί γιατί μάλλον προετοιμάζει ένοπλο. Μην ακούω κακεντρέχειες αναγνώστη, ότι λούφαξε για αυτά που έλεγε περί σοβαρής Χ.Α. η οποία θα συγκυβερνήσει...Στάχτη στα μάτια των νοικοκυραίων έριχνε.



Όχι, σήμερα θα σου μιλήσω για κάτι τελείως διαφορετικό. (By the way, μόλις έμαθα ότι τους αφήσανε. Πέφτω από τα σύννεφα αναγνώστη - δεν το περίμενα, ειλικρινά. Ευτυχώς όταν φτάσω κάτω θα προσγειωθώ πάνω σε αυτούς που έπεσαν από τα σύννεφα όταν άρχισαν τα κυρίαρχα μέσα να αποκαλύπτουν μικρό έστω μέρος από τη μπόχα και τη δυσωδία της νεοναζιστικής συμμορίας και δε θα χτυπήσω). Θα σου μιλήσω, λοιπόν, για το πως βλέπουμε διαφορετικά τους ίδιους ανθρώπους που ανήκουν στον κοινωνικό μας περίγυρο με το πέρασμα του χρόνου. Η μάλλον πως δεν τους βλέπουμε ΠΟΤΕ όπως πραγματικά είναι, ακόμα κι όταν νομίζουμε ότι το κάνουμε. Όπως το έθεσε πολύ εύστοχα ο Φίλιππος ο Ροθ στο American Pastoral: " Πολεμάς την επιφανειακότητα σου, τη ρηχότητα σου, ούτως ώστε να προσπαθήσεις να προσεγγίσεις τους ανθρώπους χωρίς μη ρεαλιστικές προσδοκίες, χωρίς υπερβολική προκατάληψη ή ελπίδα ή αλαζονεία (...) τους προσεγγίζεις έχοντας ανοιχτό μυαλό, σαν ίσους, σαν άντρας προς άντρα, όπως λέγαμε παλιά, και παρά ταύτα πέφτεις έξω. Πέφτεις έξω πριν τους γνωρίσεις, όσο περιμένεις να τους γνωρίσεις, όσο είσαι μαζί τους, και μετά πηγαίνεις στο σπίτι σου να μιλήσεις σε κάποιον άλλο για τη συνάντηση αυτή και πάλι πέφτεις έξω.(...) Το θέμα είναι ότι το να πέφτουμε μέσα για τους ανθρώπους δεν είναι το νόημα της ζωής, τελικά. Το να πέφτουμε έξω είναι η ουσία της ζωής, να πέφτουμε έξω και έξω και έξω και ύστερα, μετά από προσεκτική σκέψη, να πέφτουμε έξω ξανά. Έτσι γνωρίζουμε ότι είμαστε ζωντανοί: κάνοντας λάθος. Ίσως το καλύτερο θα ήταν να ξεχάσουμε να προσπαθούμε να πέφτουμε μέσα ή έξω για τους ανθρώπους και να το διασκεδάσουμε απλά. Αλλά αν μπορείς να το κάνεις αυτό - λοιπόν, είσαι απλά τυχερός".

(Μετάφραση από τα αγγλικά δικιά μου αναγνώστη, με τη βοήθεια ενός τυφλού αγγλομαθούς ιππόκαμπου. Οι δυο μας αναλαμβάνουμε πλήρως την ευθύνη των πράξεών μας και καταδικάζουμε μετά βδελυγμίας τις κακές μεταφράσεις από όπου κι αν προέρχονται).




Κοινωνικά ανατρεπτικό αλλά εγώ το 
έβαλα για το "mistakes"


Συγγνώμη, φανατικέ αναγνώστη, για το μεγάλο απόσπασμα, το γραμμένο από άλλον συντάκτη. Αλλά 1) παρθενογένεση στην τέχνη δεν υπάρχει 2) και να υπήρχε εγώ δεν κάνω τέχνη 3) σκεφτόμουν αυτό το πραγματάκι όταν διάβασα τον Ροθ και του παραχώρησα το βήμα να τα πει αυτός, γιατί (ακόμα τουλάχιστον) τα λέει λίιιγο καλύτερα από τον φτωχό υποφαινόμενο. Σου υπόσχομαι ότι δε θα επαναληφθεί. Εσύ κράτα την ουσία και μην κολλάς σε ασήμαντες λεπτομέρειες, όπως το ποιος είπε τι. Και συνέχισε αυτό που έκανες μέχρι σήμερα, δηλαδή λάθος για τους ανθρώπους γύρω σου. Είναι σημάδι ότι ζεις, είπαμε.


Υ.Γ. Ο κομμουνισμός ΕΙΝΑΙ η νιότη του κόσμου. Το ξέρουμε κι οι δυο. Αυτό που δεν ξέρεις εσύ αλλά το ξέρω εγώ είναι γιατί μπήκε αυτό το (άσχετο φαινομενικά) υστερόγραφο.