Εγώ, ο Σταύρος. (Μέρος Α')

Δεν ξέρω πως να αρχίσω. Όσο κι αν δεν έχω προετοιμαστεί καθόλου για αυτή τη στιγμή, δε με νοιάζει κιόλας. Ας ξεκινήσω λοιπόν από το τέλος. Μπορεί να υπάρξει πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν; Μόνο με μιντιακό; Να βγω εγώ, να βγει ο Πρετεντέρης, να βγει ο Πορτοσάλτε και να κάνουμε ένα ΦΡΑΓΜΑ που θα αφήσει την Ελλάδα ίδια με τα τελευταία 40 χρόνια;

Ας τα πάρουμε ένα-ένα. Η ιδέα δεν είναι μόνο δική μου. Κάθε πρωί, κάθε βράδυ, η δεύτερη φράση που λένε οι άνθρωποι που συναντώ είναι "τι θα φάμε σήμερα;". Πολλές φορές η αφορμή είναι ότι πεινάνε. Άλλες πάλι είναι ότι τους έχει πιάσει μια λιγούρα. Όλοι σ'ένα αδιέξοδο. Ακόμα κι αυτοί που έχουν αποφασίσει τι θα φάνε μετά από δυο τρεις κουβέντες αναρωτιούνται: "έχουμε άλλη λύση; Μήπως αντί για πίτσες να παραγγείλουμε σουβλάκια;"

Η ιδέα λοιπόν είναι δική σας. Των νεοχίπηδων που με βρήκαν στη Γαύδο. Των χίπστερ που με σταμάτησαν στην Αβραμιώτου. Των πιτσιρικάδων με τις κομμένες εξατμίσεις που μου κάνουν τηλεφωνικές φάρσες από το Περιστέρι. Του συνεταιρισμού που επισκέφθηκα στα Γιάννενα. Αυτών που με φώναξαν Σεμπάστιαν. Ίσως βέβαια να τους παρεξήγησα κιόλας και να κατάλαβα λάθος, γιατί δεν φημίζομαι και για την υψηλή νοημοσύνη μου. Γιατί κανείς από αυτούς δε μου είπε να κάνουμε κόμμα. Κι όταν τους το έλεγα εγώ γέλαγαν τρανταχτά. Μου είπαν όμως ότι οι μεγαλοδημοσιογράφοι ζουν σε άλλο κόσμο, ότι τους ενδιαφέρουν μόνο τα λεφτά, ότι έχουν πάρει διαζύγιο από τη δημοσιογραφία και έχουν γίνει τσιράκια των καναλαρχών. Ότι η ζωή πρέπει να προχωρήσει κι αυτοί -οι μεγαλοδημοσιογράφοι δηλαδή- είναι μονίμως στα χαρακώματα να σκιαμαχούν με την Ιστορία.

Και μετά (με ένα λογικό άλμα που με θαυμάζω που το επιχειρώ) είναι οι ουρές στις στάσεις των λεωφορείων. Πρωί πρωί να βλέπεις μέσα από τα φιμέ τζάμια του αυτοκινήτου σου 40-50 ανθρώπους να περιμένουν στο πεζοδρόμιο. Το λεωφορείο να περνά και να παίρνει τους μισούς και οι άλλοι μισοί να βρίζουν τα θεία και τη μητέρα του οδηγού. Να αμαρτάνουν, να χαλιούνται, να σπάζονται βρε αδερφέ. Και κανείς να μην έχει σκεφτεί ότι το πρωί πρέπει να κυκλοφορούν περισσότερα λεωφορεία. Ούτε ένας συγκοινωνιολόγος να μην υπάρχει στη ρημάδα τη χώρα.

Τα τελευταία χρόνια με φωνάζουν συχνά οι σύνδεσμοι οπαδών. Στην Τούμπα, στον Πειραιά, στο Γκύζη, στην Καλλιθέα, στο Πόρτο Ράφτη. (Τελεία). Συζητάμε. (Τελεία). Ε, λοιπόν, σας λέω ότι τα έχουν καταλάβει όλα. Ότι η Μαντσεστερ σέρνεται φέτος, ότι η Λίβερπουλ χτυπάει πρωτάθλημα, ότι στο μπάσκετ δε θα πάει καμία ελληνική ομάδα στο Φάιναλ το Φορ, όλα. Ότι σκεφτόμαστε το συμφέρον για την ομάδα, το σπίτι, το κόμμα κι όχι το δικό μου συμφέρον.

"Και με τις καφετέριες των Εξαρχείων τι θα κάνεις;" Θα φωνάζουν ήδη, αυτοί που θεωρούν γραφικές τις ιστορίες με τα λεωφορεία και τους οπαδούς (όλοι δηλαδή εκτός από μένα). Θα σας πω. Όχι θα σας άφηνα. Η επιβίωση ενός μαγαζιού δεν μπορεί να εξαρτάται μόνο από την καλοσύνη των πελατών του. Ωραία λοιπόν, θα στείλουμε τους καλύτερους πελάτες - αυτό είναι εύκολο. Το θέμα είναι όμως τι κάνεις εσύ για την καφετέριά σου κι όχι τι σκόντο κάνουν αυτοί που σε σερβίρουν. Πως θα πετύχει ο καπουτσίνο; Ποιοι θα τον πιουν; Πως θα έρθει πίσω το άδειο φλιτζάνι; Ποιοι θα πάρουν το ρίσκο να παραγγείλουν ποτό και πως θα τους κάνεις να σε εμπιστευτούν; Αυτοί που σερβίρουν φοβίζουν κάθε μέρα όσους ακόμα παραγγέλνουν σε αυτή την καφετέρια και αυτοί που θέλουν να σερβίρουν τρομοκρατούν και τους επόμενους. Λες και όλοι πρέπει να γίνουμε μπουφετζήδες ή τσεκαδόροι. Δεν έχω τίποτα με τους κολοσσούς που έρχονται από την Αμερική ή τη Ρωσία (προς Θεού, μην παρεξηγηθώ, τίποτα, τίποτα, τ' ορκίζομαι), αλλά ντρέπομαι που έφτασα σε τέτοια ηλικία και γράφω ακόμα σαν μαθητής δημοτικού. Οι Έλληνες καινοτομούν στο εξωτερικό κι εδώ εγώ φτιάχνω κόμμα.


Τα ξέρετε τα νούμερα της ανεργίας. Και ειδικά των παλαιών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Οι γρήγορες τσαπατσούλικες υπογραφές στα μνημόνια κατέστρεψαν πολλές πολιτικές καριέρες. Οι οικογένειες τους κατρακυλούν στη φτώχεια - το υπηρετικό τους προσωπικό έχει μειωθεί στο μισό. Κόμματα που φτιάχτηκαν για να τους στεγάσουν δεν τραβάνε. Από τη σπατάλη πέρασαν μεμιάς στην τσιγκουνιά. Οι μεγαλοεργολάβοι.  


Θα το έχετε μάθει. (Τελεία). Αλλά εγώ θα σας το ξαναπώ για εμπέδωση. Μέχρι και στα Τίρανα άρχισαν να πηγαίνουν Έλληνες φοιτητές. Αντί λοιπόν να κάνουμε εδώ τις σχολές (να ανοίξουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια εννοώ - είμαι τόσο ασύντακτος ώρες ώρες που τρομάζω με) δίπλα σε άθλια, υποχρηματοδοτούμενα δημόσια πανεπιστήμια, προτιμάμε να στέλνουμε τα παιδιά μας στη Ρουμανία, κάτι που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία του τόπου αυτού! Ποτέ πριν τα στουρνάρια - γόνοι των πλουσίων οικογενειών, που δεν διάβαζαν γιατί δεν ήταν in να διαβάζεις και είχε πιο πολύ πλάκα το να πηγαίνεις στο Priviledge καθημερινά, δεν πήγαιναν να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Τώρα με την κρίση πάνε. Κοιτάξτε που φτάσαμε. Ο κατάλογος με τα άλογα είναι ατελείωτος. Το ένα τ' άλογο να είναι άσπρο, όπως τα όνειρα που έκανα παιδί, το άλλο τ' άλογο να είναι πράσινο, για να είναι στο στοιχείο τους οι πιστοί.


Είμαστε η χώρα με τα περισσότερα ψώνια. Τους περισσότερους εμετικούς δημοσιογράφους. Τους καλύτερους τηλε-μαϊντανούς. Και από την άλλη ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ (όχι ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ, τι είναι, παράθυρα;) τα λιγότερα βιβλία, έχουμε τους λιγότερους ψηφοφόρους ΠΑΣΟΚ από το 1974, τους λιγότερους, πλέον, μεγαλοεργολάβους. Και στο κέντρο της Αθήνας κάθε πρωί έχει 30 τουλάχιστον συγκεντρώσεις. Θέλουν να περπατήσουν οι χομπίστες και δεν το κάνουν στα πεζοδρόμια. Κλείνουν οι συγκοινωνίες (ειδικά το μετρό που είναι υπόγειο είναι αδήριτη ανάγκη να κλείσει με απόφαση της Αστυνομίας, μην τυχόν κι έρθουν κι άλλοι στις πορείες), σταματά η ζωή (σε αντίθεση με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου που δε σταματά ποτέ και για κανένα λόγο), για να πιέσουν ποιον; Τον υπουργό που τους βλέπει πίσω από τα φιμέ τζάμια του αυτοκινήτου μου; Νοικοκυρές σε απόγνωση μπροστά από ένα δελτίο ειδήσεων ψευδές. Έχει επικρατήσει η άποψη ότι όσοι και να κατέβουν στον δρόμο πάλι ξύλο θα φάνε. Θα πρέπει λοιπόν να κάνουμε μια νέα κομματική συμφωνία. Επιχορήγηση στα μικρά και στα μεγάλα (κόμματα). Επιχορήγηση, χαμηλότοκα δάνεια και άρση όλων των ασυμβίβαστων. Αυτό θα κρατήσει εδώ τα νέα μυαλά που σήμερα φεύγουν σαν κυνηγημένα γιατί ξέρουν ότι αν μείνουν θα γράψω κι άλλα τέτοια κείμενα και θα ωθηθούν από μια νοσηρή περιέργεια να τα διαβάσουν και αυτά. Αυτός ο φαύλος κύκλος όμως πρέπει να σπάσει.


(Συνεχίζεται...)