Ο Μπογδάνος κι εγώ.

Στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων που οργανώνονται ανά την υφήλιο επί τη ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός χρόνου ζωής του blog (η πρώτη ανάρτηση γράφτηκε στις 10/4/2013), δέχτηκα με χαρά την πρόσκληση του Κωνσταντίνου Μπογδάνου να τα πούμε "ΕΥΘΕΩΣ". Η μόνη προϋπόθεση που έθεσα, και ήμουν απόλυτος σε αυτό, ήταν να είναι live η εκπομπή. Ο Σταμάτης ο Μαλλέλης και ο Κωνσταντίνος δεν δέχτηκαν. Οπότε υποχώρησα. Γιατί όσο απόλυτος και να είσαι, η σκέψη ότι θα χάσω την ευκαιρία να τα πω ΕΥΘΕΩΣ με τον Ποιητή, τον Δημοσιογράφο, τον Άνθρωπο, τον Λόγιο, Κωνσταντίνο, με έκανε να αναριγήσω. Δεν χάνονται τέτοιες ευκαιρίες, αναγνώστη.

Εσύ δε θα πήγαινες δηλαδή;

Πήγα στο στούντιο προετοιμασμένος. Είχα διαβάσει όλα τα ποιήματα του Ποιητή. το άρθρο στο Luben για το "πως να γράψετε ποίηση σαν τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο", είχα δει όλες τις εκπομπές, είχα κάνει homework. Βέβαια δεν ήμουν προετοιμασμένος για το πόσο εκτυφλωτικά κοντός ήταν ο Ποιητής, αλλά το ξεπέρασα γρήγορα. Μετά τις απαραίτητες συστάσεις ("Σπόρος", "Ο μεγαλύτερος εν ζωή δημοσιογράφος παγκόσμια"), στρογγυλοκάθισα στην αναπαυτική καρέκλα Του, μέχρι που με έστειλε ευγενικά στην απέναντι, την άβολη. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το πόσο έλαμπε το πρόσωπό του, ακόμα και χωρίς ίχνος μεικ-απ (αργότερα κατάλαβα ότι έφταιγε η αντανάκλαση της ντισκομπάλας στο ξυρισμένο του κρανίο). Κοίταξε την ατζέντα του, την άφησε ανέμελα δίπλα του και μου είπε μειλίχια: "Αρχίζουμε;". Σου παραθέτω, αναγνώστη, από μνήμης τον διάλογό μας:


Κ.Μ. : (εισαγωγή που την κάνει όρθιος, ανεβασμένος σε ένα σκαμπό, όσο εγώ σκαλίζω τη μύτη μου στο βάθος, ανήξερος ότι είμαι στο πλάνο). Το ιντερνετ έχει εισβάλλει στις ζωές μας ορμητικά, όχι τόσο ορμητικά σαν το ΠΟΤΑΜΙ του φίλου Σταύρου, αλλά και πάλι. Ψυχές φτερουγίζουν στα ADSL και μας ψιθυρίζουν στο αυτί το πονεμένο τους τραγούδι- όχι, ποίημα. Κόρες μόνες πολλές γκάνγκστα. Σήμερα, θα τα πούμε ΕΥΘΕΩΣ με έναν ασήμαντο μπλόγκερ, η ξαδέρφη του μπατζανάκη του οποίου είναι ανιψιά του Αλαφούζου και με χώσανε. Ελάτε μαζί μου να δούμε αν θα φυτρώσει ο ΣΠΟΡΟΣ.

(Διασχίζει με 24 βήματα τα 3 μέτρα που μας χώριζαν και κάθεται στην αναπαυτική καρέκλα του, ενώ εγώ ακόμα προσπαθώ να βολευτώ).

Κ.Μ. : Καλησπέρα ΣΠΟΡΕ.
Σ : Καλησπέρα, καλησπέρα.
Κ.Μ.: Θα ψηφίσεις το ΠΟΤΑΜΙ;
Σ: Παίρνεις ναρκωτικά;
Κ.Μ.: Με βοηθάνε να γράψω ποίηση.
Σ: Δε θα το υποψιαζόμουν ποτέ.
(παύση)
Κ.Μ.: Είσαι straight;
Σ: Κοίτα, Μπογδάνο, (μου επιτρέπεις να σε λέω Μπογδάνο ε;). έχω κάνει homework. Ρώτησες το ίδιο πράγμα τρεις φορές και τον Mikeius, χωρίς κανένα προφανή λόγο ή ειρμό. Και δεν απάντησε ποτέ. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ.
Κ.Μ.: Το blog σε βοηθάει να αποτινάξεις τη σκουριά της σύγχρονης νεωτερικότητας;
Σ: Κι όχι μόνο ρώτησες τον ταλαίπωρο τον Μιχάλη τρεις φορές το ίδιο πράγμα, τον Φασιστονότη και τον φασιστομιχαλολιάκο καμία. Δε σε έπαιρνε εκεί ε;
(παύση)
Κ.Μ.: Πόσο χρονών είσαι;
Σ: Πόσο παπάρας είσαι;
Κ.Μ.: Μισός αιώνας πάνω μας τσούζει. Το πάρκο Πατησίων και Κύπρου αναβλύζει.
Σ: Αν απαγγείλεις κι άλλο απόσπασμα από τα ποιήματα σου θα φύγω.
Κ.Μ.: Το Σπόρος είναι ψευδώνυμο;
Σ: Όχι, έτσι με βάφτισαν. Σπόρο Σπόρου. Είμαι μισός Κύπριος.
Κ.Μ: Ο Νταλάρας;
Σ: Εθνικός τραγουδιστής.
Κ.Μ.: Η πράσινη γραμμή;
Σ: Πάλι άρχισες τα ποιήματα;
Κ.Μ.: Όχι, στην Κύπρο εννοώ, τα κατεχόμενα.
Σ: Άλλη ερώτηση.
Κ.Μ.: Τρως KFC;
Σ: Μόνο όταν τα βρω μπροστά μου. Αλλά υποστηρίζω τη LFC.
Κ.Μ.: Ε;
Σ: Η Λίβερπουλ, άσχετε.
Κ.Μ.:...
Σ: You 'll never walk alone? Anfield? Stevie G? Τίποτα;
Κ.Μ.: Εσύ περπατάς μόνος στη ζωή;
Σ: Ναι, εκτός από τις φορές που φοράω μασαζοκαλσόν Slim, οπότε δεν περπατάω, πετάω!
Κ.Μ.: Είσαι straight;
Σ: Πάλι τα ίδια; Καλά, φταίω κι εγώ που ανέφερα το μασαζοκαλσόν και σε τάραξα.
Κ.Μ.: Στην ομίχλη που επικρατεί στην ελληνική μπλογκόσφαιρα, όπου καταραμένοι ποιητές, επίδοξοι δημοσιογραφίσκοι, μετανιωμένοι παιδεραστές, βαριεστημένες νοικοκυρές, υψιπετείς χελώνες (ξαφνικό πλάνο μου με δείχνει να καθαρίζω βαριεστημένος τα νύχια μου με ένα στιλέτο. Αιφνιδιάζομαι αλλά συνεχίζω να το κάνω. Κι Αυτός να μιλάει), βραδυκίνητα οπόσσουμ, συνασπισμένες μεταμοντέρνες, γυμνασμένοι χρυσαυγίτες, αυνανιστές μαθητές, ρυτιδιασμένοι συνταξιούχοι και άλλοι διαγωνίζονται να κερδίσουν λίγη από την προσοχή του κοινού, εσύ που αυτοτοποθετείσαι;
Σ: Στις βαριεστημένες νοικοκυρές.
Κ.Μ.: Το σπίτι σου είναι καθαρό;
Σ: Όχι. Αφού βαριέμαι.
Κ.Μ.: Αν έρθω, θα κεράσεις καφέ;
Σ: Για κανένα λόγο. Άσε που μένω Εξάρχεια. Λοιπόν Μπογδάνε πρέπει να είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που λέει ότι τον έδειραν Χρυσαυγίτες στα Εξάρχεια και το πιστεύει κιόλας. Σαν να μου λες ότι ο Χιτλερ αυτοκτόνησε καταπίνοντας ένα μπουκάλι μολότοφ.
Κ.Μ.: Μπορεί να αυτοκτονήσει κάποιος έτσι;
Σ: Σου έβαλα ιδέες έτσι; Δεν ξέρω, ψάξε το.
Κ.Μ: Το blog σου με τι ασχολείται;
Σ: Ποιο blog;
(παύση)
Κ.Μ.: Ποια είναι η αγαπημένη σου ανάρτηση;
Σ: Αυτή που θα γράψω όταν φύγω από εδώ.
Κ.Μ.: Θα με κράξεις;
Σ: Σε καμία περίπτωση. Σε θαυμάζω βαθύτατα.
(παύση)
Κ.Μ. Θέλω να σε ρωτήσω τόσα πολλά, αλλά αφενός δεν ξέρω τι θα κάνω μαζί σου, αφετέρου με πιέζουν να πάμε για διαφημίσεις.
Σ: Καημένε μου...
(παύση)
Κ.Μ.: Σε λίγο και πάλι μαζί.
Σ: Κάντε ζάπινγκ.

Η ακόμα καλύτερα άκουσε αυτή την 

τραγουδάρα, αναγνώστη 

Κ.Μ.: Και πάλι μαζί, τηλεθεατή, όπως λες κι εσύ Σπόρε, "αναγνώστη"
Σ: Ναι, μόνο που εγώ το έχω αντιγράψει από τον Πανούση που λέει "ακροατή μου" στο ραδιόφωνο, ενώ εσύ τώρα αντιγράφεις εμένα που αντέγραψα άλλον και καταντάει γελοίο. Άσε που στην περίπτωσή σου ισχύει μάλλον. Μόνο η μάνα μου παίζει να μας βλέπει. Κι αυτό επειδή της υποσχέθηκα εγγόνια στην επόμενη πενταετία.
Κ.Μ.: Είσαι straight;
Σ: Τρίτη φορά, φτάσαμε το όριο του Mikeius. Φτάνει τώρα.
Κ.Μ.: Πόση ώρα σου παίρνει μια ανάρτηση;
Σ: Εσένα πόση ώρα σου παίρνει ένα ποίημα;
Κ.Μ.: 3 μέρες
Σ: ...
Κ.Μ.: Σου φαίνεται λίγο ε;
Σ: Πολύ σύντομο, ναι. Πως προλαβαίνεις να στοιβάξεις τόσο υψηλά νοήματα σε 3 μέρες. Δεν κοιμάσαι ε;
Κ.Μ.: (ντροπαλά) Όταν γράφω όχι.
Σ: Φαίνεται.
Κ.Μ.: Λοιπόν;
Σ: Ντεπόν
Κ.Μ.: Πόση ώρα σου παίρνει μια ανάρτηση;
Σ: Δέκα λεπτά.
Κ.Μ.: Σκέφτεσαι να βάλεις διαφημίσεις;
Σ: Μόνο την εκπομπή σου, αν μου κάνεις την τιμή.
(παύση)
Κ.Μ.: Πως νιώθεις που σου παίρνω συνέντευξη εγώ;
Σ: Άβολα
Κ.Μ.: Σε έχει πιάσει δέος ε;
Σ: Όχι, απλά η καρέκλα μου δεν παλεύεται. Αλλάζουμε;
Κ.Μ.: Ίδιες είναι.
Σ: Μπογδάνε, αυτή τη δικαιολογία μου την έλεγε κι ένας φίλος μου που κεράτωνε την κοπέλα του με τη δίδυμη αδερφή της. Και οι δύο παπάρες είστε, να ξέρεις.
Κ.Μ.: Βρίζεις συχνα;
Σ: Ποτέ. Αλλά η βλακοφατσα σου με προκαλεί να το κάνω συνέχεια.
Κ.Μ.: Θα κατουρήσεις και στο στούντιο σαν τον Κοντοπίδη;
Σ: Οχι ρε γαμώτο, πήγα τουαλέτα πριν
(παύση)
Σ: Αλλά μπορώ να σε φτύσω, αν θες
Κ.Μ.: Θέλω.
Σ: Το περίμενα. Πριτς που θα το κάνω.
Κ.Μ.: Ξέρεις ότι δε θα προβληθεί ποτέ η εκπομπή έτσι;
Σ: Στα τέτοια μου, θα τα γράψω στο blog.
Κ.Μ.: Καληνύχτα.
Σ: Ρε δεν πας στο γέρο διάολο λέω εγώ.



Υ.Γ.1. Αφιερωμένο στη φανατική αναγνώστρια Μ., που το ζήτησε...

Υ.Γ.2 Για διευκρινίσεις, σχόλια, ενθαρρυντικά χτυπήματα στην πλάτη, σας περιμένω στο Va.Ben.e (Βαλτετσίου και Μπενάκη) την Πέμπτη 10/4 και στην Πινέζα (Σολωμού και Μπόταση) την Παρασκευή 11/4. Θα βάζω και μουσική ταυτόχρονα, δε σε πειράζει αναγνώστη έτσι;

Will I see you tonight (αναγνώστη) ?