Μο Φακιν Μπετερ

Κλείνει.



Έκλεισαν κι άλλα. Με κυριότερο παράδειγμα το Decadence, που και σε πιο ωραίο κτίριο ήτανε (στο οποίο έμενε και ο αντιβασιλέας, τρομάρα του), και από τη δεκαετία του '70 υπήρχε, και που έχει κάνει γύρισμα ο Νικολαΐδης σε ταινία που πρωταγωνιστούσε ο Αγγελάκας, και όπου τα έπινε ο Nick Cave όταν ερχόταν στην Ελλάδα, και, και...Έκλεισε το παλιό το Stand, στη γωνία Μπενάκη και Τζαβέλλα, που στέγαζε απίστευτο αριθμό πελατών ανάλογα με το (λιλιπούτειο, σαν τους καρναβαλιστές ένα πράγμα) μέγεθός του. Έκλεισε το Next, το παλιό Jasmin, το παλιό Closer, το παλιό Dada (μη μου μιλάς αναγνώστη για relocation μαγαζιών, για ακρογιαλιές και για αστέρια, πες μου μονάχα πως κι εδώ το ίδιο μ'αγαπάς - μ'αγαπάαααας). Ένα μαγαζί όταν πηγαίνει σε άλλο, μεγαλύτερο κατά κανόνα, χώρο, χάνει την ψυχή του. Οπότε από αυτή την άποψη καλύτερα που το εν λόγω κλείνει οριστικά και δε μετακομίζει σε καμία περιοχή τύπου Ψυρρή, π.χ. Το πλήγμα θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο, ίσως.

Εκεί το άκουσα πρώτη φορά και τώρα το βάζω

 όπου κι αν παίξω, έτσι, για το καλό

Λατρεύαμε να το μισούμε τα τελευταία χρόνια. Να γκρινιάζουμε για τον κόσμο ("πολλά πιτσιρίκια μαζεύει" -  όχι αναγνώστη, δεν φταίνε αυτά που γεννιόντουσαν όταν εμείς πρωτοπήγαμε στο μαγαζί το 1997, ο χρόνος ο αδυσώπητος που περνάει φταίει), να γκρινιάζουμε για τη μουσική ( "μα βάζει Lady Gaga;" - ναι ρε, ότι γουστάρει θα βάλει, όταν σε ξεστράβωνε στα 18 σου με κομματάρες ήτανε καλά;), να γκρινιάζουμε που είχε πολύ κόσμο και δε χωράγαμε, που είχε λίγο κόσμο και βαριόμασταν να κοιταζόμαστε οι ίδιοι και οι ίδιοι, που είχε ενδιάμεσα από πολύ και λίγο κόσμο και δεν βρίσκαμε τι να του προσάψουμε, να γκρινιάζουμε για όλα. Αλλά εκεί κατά τις 5, όταν ήμασταν ακόμα έξω και θέλαμε να πιούμε ποτό και να ακούσουμε καλή μουσική, στη στριφογυριστή σκάλα καταλήγαμε. Με το ίδιο ευχάριστο άγχος κάθε φορά που την ανεβαίναμε και την ίδια θλίψη κάθε φορά που την κατεβαίναμε. Με το ίδιο δέος για τις πιο ιστορικές τουαλέτες στην Αθήνα, λόγω του προθάλαμου με τους καναπέδες κυρίως... Με το urban legend που πέρναγε από παρέα σε παρέα: "Μην πάρεις ποτό, μόνο μπύρες", χωρίς ποτέ κανένας να έχει όντως μιλήσει με κάποιον που να τον έχουν πειράξει τα ποτά του μαγαζιού. Με είσοδο -την περίοδο (και τις ώρες) που είχε είσοδο - ή χωρίς. Με χαρακτηριστικές φάτσες - θαμώνες του μαγαζιού, για τους οποίους επί χρόνια πίστευα ότι κατά τη διάρκεια της ημέρας ζουν αλυσοδεμένοι στο υπόγειο του μαγαζιού και τους αφήνουν ελεύθερους το βράδυ για ντεκόρ - μέχρι που είδα έναν τους να πληρώνει λογαριασμό της ΔΕΗ στην Αριστείδου ένα πρωί ΜΑΖΙ με τον πατέρα ΤΟΥ και σοκαρίστηκα.

Όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο,

 αναγνώστη, κι ΑΥΤΟ έπαιζε πάντα

Τα μπουγέλα στο κλείσιμο για το καλοκαίρι. Που συνέπιπταν μυστηριωδώς με την ξαφνική επιθυμία πολλών γυναικών θαμώνων οι οποίες φορούσαν ΠΑΝΤΑ μαύρα ρούχα, να φορέσουν άσπρα (με μαύρα εσώρουχα από μέσα όμως). Οι κερκίδες, και δη η θέση δίπλα στο παράθυρο, που ήταν η αγαπημένη μου (έχω δει από αυτό το στρατηγικό σημείο Πασπίτες να τρώνε άπειρο ξύλο έξω από τα γραφεία τους στην Κωλέττη μέρες τριημέρου Πολυτεχνείου). Να ζητάω το Rearview Mirror τόσο συχνά που από ένα σημείο και μετά να το βάζει ο dj με το που με έβλεπε να πλησιάζω, για να γλιτώσει χρόνο και από τους 2 μας. Πολυθρόνες και καναπέδες που αναφύονταν μαγικά μπροστά σου έτσι και περιπλανιόσουν λίγο στο χώρο (και που όλοι λίγο πολύ έχουμε κοιμηθεί σε αυτούς. Τι εννοείς "όχι εγώ"; Ψεύτη). Σε έναν τέτοιο κάθισα πριν δέκα μέρες, ένα Σάββατο προς Κυριακή ξημέρωμα - κι έκλαψα. Όχι επειδή είχα πιει, μην ακούω ανοησίες. Επειδή, είπαμε:

Κλείνει. 

Αυτό το Σάββατο. 

Υ.Γ.1 Αφιερωμένο στην Φ. που το παρήγγειλε και στον Γ.Κ. που είναι για δουλειά στην Αγγλία και που - πραγματικά το πιστεύω - αν ήταν στη χώρα θα έβρισκε τρόπο να αποτρέψει το κακό...(Να χαίρεσαι την κοπέλα σου μιστερ!)

Υ.Γ. 2 Την έχω βάλει και σε άλλη ανάρτηση, αλλά θα μου συγχωρέσεις την επανάληψη, αναγνώστη. Είναι η μόνη φώτο του μαγαζιού που έχω τραβήξει εγώ, βλέπεις.

Αριστερά στην κερκίδα,όπως κοιτάς τη φώτο, 

είναι το σημείο που σου έλεγα, αναγνώστη

Υ.Γ.3 Αυτή την Παρασκευή 9/5 στην Πινέζα (Σολωμού και Μπόταση) θα βάλω (και) τραγούδια που ακούσαμε όλα αυτά τα χρόνια στο Μο Μπέτερ. Ψήσου.