Θυμάσαι VI

Κυλήσαμε λάστιχα στην κατηφόρα του Decadence.

Κλέψαμε σηματάκια Mercedes από παρκαρισμένα αυτοκίνητα στην αντιπροσωπεία.

Κάτσαμε μέχρι το ξημέρωμα πάνω από το κλειστό γυμναστήριο του μπάσκετ στο Λόφο του Στρέφη, πίνοντας και συζητώντας.

Βγήκαμε για "έναν καφέ" και γυρίσαμε σπίτι μας μετά από τρεις ημέρες.

Παίξαμε ξύλο μεταξύ μας για πλάκα.

Σου πέταξα ένα κλαδί δέντρου ενώ τρέχαμε και οι δυο μας ζιγκ - ζαγκ σε ένα δάσος στη Σαμοθράκη και απείχαμε τριάντα μέτρα.

Και σε πέτυχα.

Κέρασα στη "Γη" για το πτυχίο μου.

Τέσσερις φορές.

Χορεύαμε αυτό σε beach party

κλωτσώντας ανηλεώς την άμμο.

Πήγαμε φαντάροι. Απολυθήκαμε.

Δουλέψαμε. Απολυθήκαμε.

Χωρίσαμε (όχι μεταξύ μας) και μετά γίναμε λιώμα, ήπιαμε για τις άτιμες γυναίκες, τους άτιμους άντρες, την άτιμη την κοινωνία γενικά.

(Για μια περίοδο, εκεί γύρω στα 20 μας, νομίζω ότι χωρίζαμε μόνο και μόνο για να βρούμε αφορμή να πιούμε)

Διάολε, πίναμε για να γιορτάσουμε που είχαμε σκοτώσει μια κατσαρίδα.

Τότε που ζούσαμε.

Α, ρε Ασημάκη...

Υ.Γ. Τώρα δεν ζούμε απλά, μεγαλουργούμε. Απλά δεν το καταλαβαίνουμε, αναγνώστη.