Καζαμίας 2016 (Part 2)



(Το πρώτο μέρος μπορείς να το βρεις εδώ, αναγνώστη)


Μάης: Ο Ολυμπιακός παίρνει το πρωτάθλημα με 43 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο, αλλά ο Μαρινάκης καταδικάζεται για στημένους αγώνες. Πριν προλάβουν να χαρούν οι υπόλοιποι, τα σίδερα της φυλακής περιμένουν και τους Αλαφούζο, Τίγρη, Σαββίδη, και γενικά όλους τους προέδρους Α' και Β' Εθνικής. Το πρωτάθλημα απονέμεται στο Αιγάλεω και το πάρτυ στα Δυτικά προάστια ξεκινά. Ο Μπογδάνος κάνει εμφύτευση μαλλιού και μυαλού αλλά αποτυγχάνουν και οι δύο - οι θεράποντες ιατροί δηλώνουν "παραλάβαμε καμμένη γη και στους δύο τομείς, τι να κάνουμε, δεν είμαστε και θεοί, επιστήμονες είμαστε". Ο Τζο Νέσμπο εκδίδει το καινούργιο του βιβλίο, το οποίο ονομάζεται "Αθήνα" και είναι εμπνευσμένο από την περσινή του επίσκεψη στη χώρα μας - ο δολοφόνος σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα βιβλία δεν πιάνεται ποτέ, για την ακρίβεια γίνεται υπουργός ΜΕΤΑ τις δολοφονίες. Σε κάποιο σοκάκι στην πλατεία Καρύτση ανακαλύπτεται από επιστήμονες ένας χίπστερ που ΔΕΝ κάνει εκπομπή σε ραδιόφωνο. Στέλνεται πάραυτα σε ειδικό εργαστήριο στην Δανία για εκτεταμένες εξετάσεις, αλλά οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες το καταρρίπτουν το αεροπλάνο που τον μεταφέρει πάνω από την Ουγγαρία. Η Αμερική έχει μπροστά της προεδρικές εκλογές και δεν ασχολείται.




Ιούνης: Ο Σπίρτζης ξεπουλάει ο,τι απέμεινε από τις υποδομές της χώρας αλλά στέλνει ένα ανοιχτό γράμμα προς τον ελληνικό λαό στο οποίο λέει ότι δεν κοιμάται τώρα πια τα βράδια, σβήνει στο ουίσκυ τα δικά του τα σημάδια και όλα καλά. Η Δεύτερη φορά Αριστερά συνεχίζει ακάθεκτη το έργο της ιδιωτικοποιώντας μέχρι και τη μάνα που μας γέννησε, που θα έλεγε και ο Ζοζέ. Οι παραλίες της χώρας είναι πλέον όλες ιδιωτικές, ενώ μπαίνει και ειδικός φόρος στις πλαστικές πισίνες από τα Jumbo. Μετά από προσωπική παρέμβαση του Αλέξη εξαιρούνται από τη φορολόγηση οι κανονικές πισίνες, λόγω των αντιδράσεων της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Η υπουργός Γιάννα (που πλέον αποκαλείται από τους δημοσιογράφους "Κόκκινη Γιάννα") διαφωνεί έντονα αλλά τελικά υποχωρεί, όταν της υποδεικνύουν ότι αν ίσχυε το μέτρο θα πλήρωνε γύρω στις 500.000 ευρώ φόρο. Απογοητευμένη, λύνει το Μεσανατολικό αλλά και πάλι της μένει η αίσθηση του ανικανοποίητου. Η Ρωσία αποβιβάζει μια μεραρχία ντυμένη σαν Γιαπωνέζες μαθήτριες στις Κουρίλες Νήσους για να ψαρώσει τους ίδιους τους πολίτες της. Η Αμερική έχει μπροστά της προεδρικές εκλογές και δεν ασχολείται.       


Ιούλης: Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παντρεύεται τη Ρουμάνα νοσοκόμα του και δηλώνει "είναι από τα Καρπάθια το κορίτσι, παπούτσι από τον τόπο σου και λοιπά, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;" Ο γιος του Τέρυ Χρυσού αποπειράται να αυτοκτονήσει πηδώντας από το καμπαναριό του μοναστηριού αλλά είναι τόσο γκαντέμης που επιζεί. Η Ντόρα υποδέχεται τη Ρουμάνα αναφωνώντας "μαμά" με δάκρυα στα μάτια. Ο Μπογδάνος παίρνει άλλο ένα καθημερινό δίωρο στον ΣΚΑΙ γιατί η εκπομπή του κάνει θραύση στην Αμερική - αμετάφραστη προφανώς. Κερδίζει 12 βραβεία ΕΜΜΥ κωμωδίας και οι Αμερικάνοι τηλεκριτικοί ορκίζονται ότι δεν τους έχει μείνει άντερο από τα γέλια, μόνο και μόνο από τις εκφράσεις του προσώπου αυτού του "απίθανου κοντοπίθαρου τυπάκου" όπως τον αποκαλούν. Η Ρωσία στέλνει 400.000 άντρες στην Ινδία αλλά τους αποσύρει σχεδόν αμέσως και τους στέλνει στο Πακιστάν. Η Αμερική έχει μπροστά της προεδρικές εκλογές και δεν ασχολείται.       


Αύγουστος: Οι Έλληνες σχηματίζουν ατελείωτες ουρές για να κάνουν μπάνιο στο συντριβάνι της πλατείας Συντάγματος, το μοναδικό σημείο της χώρας όπου μπορούν ακόμα να κάνουν μπάνιο δωρεάν. Η Δεύτερη Φορά Αριστερά τοποθετεί κάμερες και μοσχοπουλάει τα πλάνα σε κανάλια του εξωτερικού για να τα κάνουν ριάλιτυ. Η Γιάννα σπαταλάει μια σιέστα της για να πείσει τους τζιχαντιστές να καταθέσουν τα όπλα κι αμέσως μετά αρχίζει να γράφει το "Κράτος Κι Επανάσταση (Β' Τόμος)". Ο Μαρκουλάκης προετοιμάζεται πυρετωδώς για τον θεατρικό χειμώνα, στον οποίο θα ανεβάσει τρία θεατρικά έργα βασισμένα σε ισάριθμες ταινίες. Ο Μανούσος Μανουσάκης παρά την παταγώδη αποτυχία του "Ουζερί Τσιτσάνης" δεν το βάζει κάτω και ετοιμάζει μια ταινία που περιγράφει τον απαγορευμένο έρωτα μιας διαχειρίστριας κι ενός νοικάρη που δεν πληρώνει τα κοινόχρηστα εδώ και ένα εξάμηνο. Η Ρωσία καταλαμβάνει τις Κυκλάδες και τις παραχωρεί στους ελεύθερους κατασκηνωτές.  Η Αμερική έχει μπροστά της προεδρικές εκλογές και δεν ασχολείται.


(Συνεχίζεται...)


Καζαμίας 2016 (Part 1)



Πιστός στις παραδόσεις, αναγνώστη, σου αποκαλύπτω για άλλη μια φορά το μέλλον σου, της χώρας, του πλανήτη ολόκληρου, επιλέγοντας να μην δώσω σημασία στο ότι αυτός ο πλανήτης έχει καταστραφεί σύμφωνα με τον "Καζαμία 2014¨ εδώ και δύο χρόνια...(Τον περσινό Καζαμία μπορείς να τον βρεις εδώ, εδώ και εδώ, λατρεμένε αναγνώστη, αν και αυτός του 2014 ήταν μακράν καλύτερος). Πάμε λοιπόν...


Μέχρι και οι επαγγελματίες από
εδώ θα ενημερωθούν

Ιανουάριος: Ο μήνας ξεκινάει με τον δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών στη Νέα Δημοκρατία. Νικητής με χαρακτηριστική άνεση αναδεικνύεται ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, παρόλο που δεν ήταν υποψήφιος, καθώς οι ψηφοφόροι έχουν πέσει θύματα μαζικής ύπνωσης από εξωγήινους (όχι τώρα, από παλιά, απλά τώρα τους δόθηκε εντολή να γράψουν "Δρακουμέλ σώσε μας" πάνω σε όλα τα ψηφοδέλτια). Ο γιος του Τέρρυ του Χρυσού γουρλώνει τα μάτια και αποσύρεται σε μοναστήρι. Η Ντόρα κάνει μια σύντομη δήλωση χαιρετίζοντας την ανάδειξη του daddy σε αρχηγό της παράταξης, ενώ ο Μεϊμαράκης σαν γνήσιος Εξαρχειώτης κατεβαίνει στην πλατεία και πετάει μπουκάλια. Όχι αναμμένα, Τζόνυ Κόκκινα σβηστά. Ο Αλέξης αγχώνεται λίγο γιατί ο αντίπαλος του είναι κατά 120 χρόνια πιο έμπειρος αλλά βάζει στο βίντεο παλιές εκπομπές του Λάκη και το ξεπερνάει. Καθυστερημένα σπόιλερ για το Star Wars προσπαθούν απεγνωσμένα να αποσπάσουν την προσοχή του κοινού από το φώτοσοπ της Έλλης Στάη, το οποίο όμως ανθίσταται και συνεχίζει να μονοπωλεί την επικαιρότητα. Στο διεθνή χώρο, η Ρωσία κηρύττει τον πόλεμο στην Τουρκία για περίπου δέκα δευτερόλεπτα, μέσα στα οποία ο Ερντογάν παθαίνει αποπληξία. Ο Πούτιν σταματά τον πόλεμο και γράφει στη σελίδα του στο facebook: "Lol ρε γατάκια". Η Αμερική έχει μπροστά της προεδρικές εκλογές και δεν ασχολείται.


Φλεβάρης: Η Δεύτερη Φορά Αριστερά συνεχίζει το θεόπνευστο έργο της, ψηφίζοντας χαριστικές ρυθμίσεις σε μιντιάρχες, εφοπλιστές και μεγαλοβιομήχανους, ενώ η Γιάννα Αγγελοπούλου αναλαμβάνει επιτέλους χαρτοφυλάκιο. Στην -περιορισμένη, είναι η αλήθεια- κατακραυγή που ακολουθεί ο Φλαμπουράρης απαντάει "έλα μωρέ τώρα, ποια Γιάννα, εδώ πήγαμε για καφέ στο Zonars και παρήγγειλε ΓΑΛΛΙΚΟ, βλαχάρα είναι, μην ψαρώνετε". Η Υπουργός Αλληλεγγύης Γιάννα απαντά ενοχλημένη "Βραστούς, βραστούς θα φάμε τους αστούς, και τους γραφειοκράτες στο φούρνο με πατάτες". Ο Πρετεντέρης κάνει εκπομπή μαγειρικής με θέμα "Δέκα διαφορετικοί τρόποι ψησίματος σε φούρνο", οι βραστήρες σημειώνουν μια αλματώδη αύξηση στις τιμές τους και ο Φλαμπουράρης έντρομος ανακαλεί την δήλωση, ζητάει συγγνώμη και φωτογραφίζεται γυμνός για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Πράγματι, με την απειλή επίδειξης της φωτογραφίας σε εύπορους συμπολίτες μας, οι Αρχές καταφέρουν να τους αποσπάσουν σημαντικά ποσά, τα οποία καταλήγουν στα ταμεία του Υπουργείου Αλληλεγγύης. Η Γιάννα χαμογελά σαρδόνια και σε ένα μεσημεριανό διάλειμμά της λύνει και το Κυπριακό, έτσι, επειδή μπορεί. Η Ρωσία κηρύττει τον πόλεμο στην Υπερδνειστερία και σε μισή μέρα την καταλαμβάνει ολόκληρη. Μετά την χαρίζει στο Λάος και σπάει πλάκα με τις απέλπιδες προσπάθειες των καινούργιων επικυρίαρχων να φτάσουν στο προτεκτοράτο τους. Η Αμερική έχει μπροστά της προεδρικές εκλογές και δεν ασχολείται.


Μάρτης: Προκηρύσσεται δημοψήφισμα για τον Κωμικό της Χιλιετίας στην Ελλάδα και με τροπολογία διευκρινίζεται ότι πρέπει για να συμμετάσχει κάποιος το μικρό του όνομα να είναι Λάκης και το επίθετο να τελειώνει σε -όπουλος. Παρά το αστρονομικό ποσό της αμοιβής για τον νικητή - χορηγία του Ιδρύματος Νιάρχου-, μόνο κάποιος Λάκης Λαζόπουλος θέτει υποψηφιότητα για το βραβείο. Ο Άδωνις Γεωργιάδης καταθέτει αίτηση στο ληξιαρχείο για να αλλάξει το όνομά του σε Λάκης Υστερικόπουλος και προλαβαίνει την προθεσμία υποβολής υποψηφιοτήτων στο παρά πέντε.

Αποκλειστικά πλάνα που εξασφάλισε
η μονοπρόσωπη συντακτική ομάδα του blog.

Η μάχη αναμένεται σκληρή και τοποθετείται χρονικά τον Δεκέμβριο, για να έχουν περάσει και οι αμερικανικές εκλογές. Η Ρωσία βομβαρδίζει με λαστιχένιες μπαμπούσκες την Πολωνία, σπάζοντας τα νεύρα των Πολωνών. Η Αμερική έχει μπροστά της προεδρικές εκλογές και δεν ασχολείται.


Απρίλης: Αχ, αυτή η εποχή του χρόνου που τα πουλάκια κελαηδάνε, τα λουλούδια ανθίζουν, οι μελισσούλες φτερουγίζουν, ο Μπίγαλης εμπνέεται, το χορτάρι μεγαλώνει και γαργαλάει όλα τα πλάσματα του Θεού εκεί από κάτω στην κοιλίτσα τους, στη χνουδωτή και απαλή κοιλιά τους, είναι τόσο γλυκά τα κατσικάκια και τα προβατάκια που παίζουν στα λιβαδάκια, και πιο γλυκά ακόμα όταν είναι στη σούβλα, στη γάστρα, λαδορίγανη, κοκκινιστά, βραστά με πατάτες οπωσδήποτε, και σαλάτες και τζατζίκια και...Τι λέγαμε; Ο μήνας ξεκινάει με τον Αλέξη να απευθύνει διάγγελμα στον ελληνικό λαό με το οποίο ζητάει συγγνώμη για τον προηγούμενο ενάμιση χρόνο και τελετουργικά σκίζει και τα τρία μνημόνια σελίδα - σελίδα. Το διάγγελμα κρατάει γύρω στις έξι ώρες, εκ των οποίων στις πεντέμιση ακούγεται μόνο το χράτσα - χρούτσα από το σκίσιμο. Ο Αλέξης κοιτάει την κάμερα όσο σκίζει τα μνημόνια, προκαλώντας ρίγη ενθουσιασμού στο γυναικείο κοινό. Όταν επιτέλους τελειώνει με το σκίσιμο, λέει στους Έλληνες: "Δύο πράγματα ακόμα φίλοι και φίλες. Το ένα είναι ότι σας εύχομαι καλή Πρωταπριλιά και το άλλο ότι  ο Φίλης με τις φαεινές του ιδέες για πλάκα παύεται από υπουργός πάραυτα. Πιάστηκε το χέρι μου τόση ώρα". Η Ρωσία δεν κάνει πόλεμο αυτό το μήνα και οι Λιθουανοί που έβλεπαν το κακό να έρχεται καταπάνω τους ξεσπούν σε πανηγυρισμούς. Η Αμερική έχει μπροστά της προεδρικές εκλογές και δεν ασχολείται.

(Συνεχίζεται...)


Παραπεμπτικό σε 18 πράξεις




Τα μάτια σου είναι δυο μαύρα πηγάδια που μέσα κατοικούν οι ψυχές που σ'αγαπούν.

Τα βλέφαρά σου είναι πανέμορφες διάφανες αυλαίες.

Τα μαλλιά σου είναι πότε σπαστά πότε ίσια αλλά όταν είναι λυτά σε ερωτεύομαι παραπάνω.

Το πρόσωπό σου είναι η ασπίδα μου το τόξο και το βέλος.

Ο λαιμός σου είναι ψηλός, αρχοντικός και πάλλευκος και προκαλεί ζεστό χέρι να ζυγώσει.

Τα δάχτυλά σου είναι μακριά και λεπτά και υπέροχα.

Είσαι τόσο γλυκιά που ακόμα και οι εχθροί σου μιλάνε αγαπημένα.

Η κοιλιά σου είναι ηλιόλουστη πλατεία (πως αλλιώς, αφού μου πήρες δώρο την Ηλιόπετρα).

Τα πόδια σου είναι τόσο ψηλά και όμορφα που φοβάμαι μη σε πατήσουν τα ίδια.

Μόνο εσύ μπορείς να κλείσεις της ψυχής μου το πηγάδι.

Και θα το κάνεις, δεν γίνεται αλλιώς, αφού κι εγώ παντού και πάντα μιλώ για σένα

Γιατί μόνο μαζί σου χορεύω, εγώ, που δεν το έκανα ποτέ.

Γιατί είσαι πάντα εκεί όταν παίζω μουσικές.

Γιατί στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ σου είπα κάτι, κρατώντας σε από το χέρι.

Και γιατί καταλαβαίνεις σιγά σιγά ότι η ζωή μου μοιάζει να είναι γεμάτη από δύσκολες συγγνώμες

Αλλά θέλεις να είσαι εδώ, το πιστεύω.

Και  να χαθείς μέσα μου, κι εγώ μέσα σου.

Γιατί πιστεύω στη νίκη μας.

Μαζί.

Αρκεί το Παρισάκι μου να είναι Υφαντής.




Δεν είναι το Παρίσι. Δηλαδή εντάξει, ωραίο είναι, δεν λέω, έχει και μια απομίμηση του αυθεντικού Πύργου του Άιφελ που ως γνωστόν βρίσκεται στα Φιλιατρά, τον ίδιο τον Γουσταύο τον Άιφελ τον θυμούνται όλοι στην περιοχή, ένας γλυκύτατος Γάλλος που ήρθε για διακοπές και μαγεύτηκε τόσο από την υπέροχη Μεσσηνία που αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα εκεί, μαζεύοντας ελιές τον χειμώνα και παίζοντας με σιδηροκατασκευές τα καλοκαίρια. Έχει και κάτι Πάνθεα και κάτι νεκροταφεία Περ Λασαίζ και κάτι Παναγίες και κάτι Λούβρα και Πομπιντού και Ορσέ και Αψίδες (αν και όχι τόσο παλιές όσο του Ηρώδη του Αττικού, να τα λέμε αυτά). 




Ο αυθεντικός Πύργος του Άιφελ 
στα Φιλιατρά, αναγνώστη

Ναι, εντάξει, μπορεί να έχει και ένα πυκνότατο δίκτυο μετρό, (και τραμ, και λεωφορεία, και προαστιακό), και να καλύπτει χωρικά όλη την επιφάνεια του κέντρου και να μένει ανοιχτό πιο πολλή ώρα από αυτό της Αθήνας) αλλά είναι παλιό αναγνώστη! Και αυτά τα ονόματα, Στάλινγκραντ και Ρούζβελτ και Ζολά και Αλέζια και ιστορικές αναφορές και ονόματα από τη Γαλλική και παγκόσμια Ιστορία και βλακείες...Μόνο στον Άγιο Σουλπίκιο και στον Άγιο Πλακίδιο ένιωθα άνετα, γιατί μου θύμιζε τις υπέροχες ονομασίες του ελληνικού μετρό Άγιος Ιωάννης και Άγιος Δημήτριος και Άγιος Αντώνιος και πολλή κατάνυξη και ελληνορθοδοξία, όπως πρέπει. Ο δε Άγιος Πλακίδιος είχε ευλογήσει τα πλακάκια του παρισινού μετρό τα οποία είχαν πολλαπλασιαστεί ωσάν τους άρτους και τα ψάρια και είχαν καλύψει κάθε επιφάνεια. Αμ το άλλο; Που κάθε 2 λεπτά ερχόταν συρμός και δεν προλάβαινες να κάτσεις να ξαποστάσεις λίγο, όπως εδώ με τα υπέροχα επτάλεπτα - δεκάλεπτα αναμονής; Απαράδεκτο.

Καλά, όσον αφορά στο φαΐ, ένα δράμα, αναγνώστη. Μπορεί να έχουν συμπαθητικά κρουασάν και φοντύ και κρέατα αλλά τρώνε ΩΜΟ ΚΙΜΑ αναγνώστη. Στα Τάρταρα το ταρταρ και οι ταρταροφάγοι με τον ΩΜΟ ΚΡΟΚΟ από πάνω. Κοιτάξτε να δείτε Γάλλοι: Εν αρχή ην ο τροφοσυλλέκτης - ροπαλιά στην κυρά και την τραβάμε στη σπηλιά και τα ρέστα. Μετά ΩΣ ΕΚ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ανακαλύφθηκε η φωτιά. Και τι αρχίσανε να κάνουνε οι άνθρωποι καλοί μου Γάλλοι;; Να ψήνουν τα φαγητά, άντε μπράβο. Δεν είναι δύσκολο, έχω κάψει εγώ μπιφτέκια ων ουκ έστιν αριθμός, αλλά καλύτερα καμένα παρά ωμά. Συγγνώμη που σας τα λέω έτσι ωμά, σαν τον κιμά σας ένα πράγμα, αλλά μάλλον μόνο έτσι καταλαβαίνετε. Δηλαδή την πάπια που τη βάλατε στη γάστρα δυο μέρες και την ψήνατε και της βάλατε και μέλι και πατάτες ψητές και την τσάκισα πως την καταφέρνετε ρε μπαγάσες; Να σας πω εγώ πως: Την ψήσατε, να πως. Ευχαριστώ.


Πάρε εδώ κατάσταση.


Πάπια στη γάστρα με μέλι.
Σιελόρροια. 

Δεν είναι ότι αυτή η πόλη αναπνέει Ιστορία κυριολεκτικά, από τη Γαλλική Επανάσταση (αλλά και τις επόμενες στα 1830 και 1848 και φυσικά την Κομμούνα του 1871) μέχρι τις πλακέτες που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια σε κτίρια και μας ενημερώνουν ότι εδώ έμενε ο τάδε κολοσσός της πολιτικής, των γραμμάτων, των τεχνών, (στο δρόμο που μέναμε είχε την τιμή να μείνει κάποτε και ο Λένιν), μέχρι τα στενά του Καρτιέ Λατέν και τους απόηχους του Μάη του '68 (άλλο αν οι πρωτεργάτες του έχουν ακολουθήσει πορεία ανάλογη της Δαμανάκη και του Λαλιώτη, αυτός ο Κον - Μπεντίτ μια θλίψη πια, από το "είμαστε όλοι Γερμανοεβραίοι" σήμερα θα λέγαμε "είμαστε όλοι Ποτάμι" αν θέλαμε να τον στηρίξουμε όπως έχει καταντήσει), η Ιστορία βαδίζει δίπλα σου κυριολεκτικά σε αυτή την πόλη και συνεχίζει να γράφεται, με αιματηρό και βίαιο τρόπο, όπως πάντα...

Δεν είναι τα Μουσεία της. Εντάξει μωρέ, κάτι πίνακες εκεί πέρα και κάτι αγάλματα και κάτι διάσημοι τάφοι και καλά. Είναι που στο Πομπιντού, και στο Λούβρο, και παντού, εγώ είχα ένα έργο σύγχρονης Τέχνης στο πλευρό μου, τη σύγχρονη Τέχνη που την απεχθάνομαι αλλά έχει φτιάξει η άτιμη το 1989 το αριστούργημά της, τη μέρα που έπεφτε το Τείχος του Βερολίνου, έτσι, για να δώσει κάτι στην ανθρωπότητα που έκλαιγε για το χαμένο σοσιαλιστικό όνειρο.


Στην εικόνα φαίνεται το ομορφότερο θέαμα που είδα 
στο Παρίσι. Δεξιά ο Πύργος του Άιφελ.


Σε ευχαριστώ πολύ για αυτό το ταξίδι Μ.


Υ.Γ.1 Για του λόγου το αληθές, αναγνώστη, για αυτά που λέγαμε για τη σύγχρονη Τέχνη, σου παραθέτω ένα βίντεο που απεικονίζει τον Αχιλλέα να θρηνεί για τον Πάτροκλο. Αν πας ποτέ στο Πομπιντού, μην το χάσεις.


Ο Αχιλλέας θρηνεί τον χαμένο Πάτροκλο.

Υ.Γ.2 Πολλά ευχαριστώ στην Ι. που μας βοήθησε άπειρα...

Υ.Γ.3 Να πάτε καμιά φορά στο Παρίσι αν δεν έχετε πάει, πλάκα έχει.

Όσοι γενούν πρωθυπουργοί




Ο Αλέξης έτριψε τα μάτια του και κοίταξε γύρω του. Του πήρε λίγη ώρα να θυμηθεί που ήταν. Ο ανελέητος ήλιος, το ότι βρισκόταν μέσα σε σκηνή και το ότι (άμεσο επακόλουθο των δύο προηγούμενων οξυδερκέστατων παρατηρήσεων) έσκαγε από τη ζέστη, τον έκανε να θυμηθεί ότι βρισκόταν στο κάμπινγκ της νεολαίας του κόμματός του, στην Κρήτη. Στις Γούβες Ηρακλείου με το όνομα, για την ακρίβεια. 'Έπρεπε να σηκωθεί, οι φαν θα τον περίμεναν στην καντίνα.

Μαχμουρλίδικα τίναξε τις βλεφαρίδες του, πετώντας τσίμπλες ολόγυρα. Σηκώθηκε αργά, όπως αρμόζει σε έναν κοτζάμ υποψήφιο για τον Δήμο Αθηναίων και έσυρε το μεγαλοπρεπές κορμί του προς την καντίνα για να πιει καφέ...

Την ίδια ώρα ένα εταιρικό τζιπάκι ξεκινούσε απο τα Χανιά. Μέσα βρίσκονταν ο Γ. κι εγώ, ο οποίος, αναγνώστη, εκείνη την περίοδο δούλευα σαν σερβιτόρος σε Λέσχη Αξιωματικών στον Άγιο Ονούφρη (σε παραπέμπω στο "Χανιά (Ζελέ-κορμάρα-σαγιονάρα)" για περαιτέρω λεπτομέρειες, αναγνώστη). Ο Γ., όντας συνάδελφος μηχανικός και ο ικανότερος άνθρωπος στον κόσμο στο να λέει πειστικά ψέμματα (καλύτερος κι από τον Αλέξη), είχε πείσει τον προϊστάμενό μου ότι με χρειάζεται για μια πολύπλοκη δουλειά μηχανικού στο Ηράκλειο και είχε πει στη δουλειά του ότι έπρεπε να λείψει για 2 μέρες - μη με ρωτήσετε λεπτομέρειες για το πως τα κατάφερε, ο τύπος πουλάει ψυγεία σε Εσκιμώους λέμε...Αγκομαχούσε το εταιρικό Niva στην Εθνική Οδό Χανίων - Ηρακλείου, βασανίζονταν και οι επιβάτες από το υπερβατικό-φιλοσοφικό ερώτημα που τριβέλιζε τα υπέροχα μυαλά τους: Αστρίτσι για φεστιβαλ θεατρικών ομάδων (είχαν γνωστές) ή κάμπινγκ νεολαίας Σύριζα στις Γούβες (είχαν γνωστές);;...


Τελικά, το Αστρίτσι ηττήθηκε και οι Γούβες είχαν την τιμή να μας υποδεχτούν. Τεράστιο λάθος από πολλές απόψεις, αλλά και ο λόγος που γράφεται αυτή η ανάρτηση. Γιατί το βράδυ, στο μπαράκι μπροστά από το κάμπινγκ. ο συνδυασμός μπύρας, ρακής και Μάνου Τσάο non-stop με οδήγησε στην τουαλέτα δύο φορές, στον προθάλαμο της οποίας συναντήθηκα (και τις δύο) με τον φερέλπιδα πολιτικό που έμελλε σε λίγα χρόνια να κάνει το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος ΝΑΙ σε ελάχιστες μόνο ώρες. Το τι διημείφθη εκεί είναι κατατεθειμένο σε συμβολαιογράφο με την εντολή να ανοιχτεί εκατό χρόνια μετά. Αρκεί να σου πω αναγνώστη, ότι δε με θυμήθηκε από τη σχολή (αν και προσπάθησε αποτυχημένα να προσποιηθεί το αντίθετο), ότι ήλπισε ότι από εαακίτης είχα δει το φως το αληθινό (του εξήγησα πως και γιατί είχα βρεθεί εκεί) και ότι προσφέρθηκε να μεσολαβήσει για να βελτιώσει τις συνθήκες στράτευσής μου (με συγκίνησε αλλά δεν ήμουν φαντάρος, σερβιτόρος ήμουν, τι να μου κάνει).


Ξεκίνησα την ανάρτηση με πολλή όρεξη αλλά μου έφυγε στην πορεία. Η Ιστορία θα γράψει ότι το τρίτο, το πιο επαχθές Μνημόνιο, το εφάρμοσαν αυτοί που ήταν γύρω μου εκείνο το βράδυ στις Γούβες Ηρακλείου. Χίλιες φορές να είχαμε πάει Αστρίτσι.



Αφιερωμένο στον παλιό συμφοιτητή
(και νυν πρωθυπουργό).









41 χρόνια ΠΑΣΟΚ (ρε μούτρα)




3 Σεπτέμβρη 1974: Ιδρυθήκαμε! Το μέλλον της Ελλάδας είναι εξασφαλισμένο.

1977: Αποχαιρετήσαμε με πόνο ψυχής κάποιους τροτσκιστές συντρόφους. Διαλέξανε άλλο δρόμο προς τον σοσιαλισμό, δεν έγινε τίποτα, θα βρεθούμε στα σοβιέτ ξανά!

Οκτώβρης 1981: Κερδίσαμε! Η Αλλαγή είναι εδώ - ποτέ ξανά πρωτάθλημα στη Δεξιά. Χρονοντούλαπο της Ιστορίας που λέει και ο Μεγάλος.

1984: Μόνο εγώ δεν έχω διοριστεί κάπου από την τοπική μου αλλά μπορεί να φταίει ότι έχω βγάλει δημοτικό. Θα περιμένω.

1985: Δεύτερη τετραετία στο κυριλέ γατάκια.

1988: Ξενυχτάω και ανάβω κεράκια περιμένοντας νέα από το Λονδίνο.

1989: Το μίσος του ΚΚΕ και της Δεξιάς για τον Μεγάλο είναι τόσο που συνεργάστηκαν. Απίστευτο!

1993: We are back bitches!!!!

1996: Θλίψη απέραντη για το χαμό του Μεγάλου. Αυτός ο Σημίτης δε μου γεμίζει το μάτι, θα δούμε.

1999: Έχασα τα πάντα στο Χρηματιστήριο. Διορίστηκα φύλακας στο υπουργείο όμως.

2000: Με γκολ στις καθυστερήσεις γατάκια!!!

2004: Ισχυρή Ελλάδα, Ολυμπιάδα, αχάριστοι ψηφοφόροι.

2007: Μα καλά ΠΟΣΗ αχαριστία;;

2009: Νέα εποχή για τον τόπο! Ο Γιώργος είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος που ξέρω. Μια φορά ξεμπέρδεψε τα κλειδιά από το μπρελόκ μου μέσα σε 35 λεπτά μόνο!!

2011: Για το καλό της χώρας βάλαμε 4-5 χρονοντουλαπιασμένους δεξιούς υπουργούς αλλά εμείς κυβερνάμε ακόμα, είμαι σίγουρος.

Μάης 2012: ΡΕ ΞΕΚΟΛΛΑΤΕ ΛΙΓΟ, 13%;;;

Ιούνης 2012: Ξεκολλήσατε, οκ. Πέσαμε κι άλλο. Ούτε να το γράψω δεν μπορώ.

Γενάρης 2015: Ρε σεις, σοβαρά τώρα. Τόσο έπαιρνε το ΚΚΕ εσωτερικού κάποτε. Δεν είναι νούμερα αυτά.

Σεπτέμβρης 2015: Κατεβαίνουμε; Αλήθεια; Ποιον μαζέψαμε; Τη μισή ΔΗΜΑΡ; Πως κι έτσι, τα ΜΛ δεν μας ήθελαν μαζί τους; Ρεαλιστικός στόχος: Να περάσουμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.



Τα έλεγε ο μακαρίτης ο Μπουλάς 
αλλά ποιος τον ακούει πια;

Υ.Γ. Αναγνώστη, από το 1981 το ΠΑΣΟΚ κυβερνάει αδιαλείπτως, μην ξεχνιέσαι. Ο μόνος τρόπος να σταματήσει να κυβερνάει είναι - ίσως, δεν είναι σίγουρο ότι φτάνει - να μην μπει στη Βουλή. Μπορείς, εγώ σε πιστεύω...

Μια Διάφανη Συγγνώμη.



Γεννήθηκα νωρίς. Όχι, για την ακρίβεια γεννήθηκα λίγο νωρίτερα από ότι έπρεπε. Κι όμως, αναγνώστη, θεωρητικά οι ηλικίες μου ταίριαζαν με τις κυκλοφορίες των δίσκων τους. Μπορεί να ήμουν 15 χρονών όταν κυκλοφόρησε το "Λιώνοντας μόνος/ Κάτω από το ηφαίστειο" (και να μην το πήρα καν είδηση τότε), αλλά ήμουν 17 όταν κυκλοφόρησε το "Έγινε η απώλεια συνήθειά μας", το οποίο και έλιωσα στα χρόνια που ακολούθησαν. Αλλά παράλληλα, ακριβώς επειδή ενηλικιωνόμουν στα μέσα της δεκαετίας του '90, πρόλαβα να πάω σε live από Τρύπες (και Ξύλινα Σπαθιά, τα Μωρά στη Φωτιά με την original σύνθεση δεν τα πρόλαβα, όχι). Και ξέρω ότι δεν είναι ή το ένα ή το άλλο, αλλά στο δικό μου μυαλό έστεκαν έτσι, αντιπαραθετικά, από τη μία ο Γιάννης και ο Παπαδόπουλος και από την άλλη ο Ανεστόπουλος και ο Ροδοστόγλου - είδες, ούτε με τα μικρά τους ονόματα δεν μου πάει να τους γράψω. Και κέρδιζαν οι πρώτοι, με κάτω τα χέρια μάλιστα.



Άλλη φάση ρε παιδί μου.

Αλλά μετά διαλύθηκαν οι Τρύπες, το πείσμα μου όμως παρέμενε. Και μαζί με τους Πυξ λαξ, που τους μετονόμασα σε Πυξ Βλαξ, αποκαλούσα τα Διάφανα Κρίνα, Διάφανη Γκρίνια. Και γέλαγα μόνος μου με το αστείο μου, ο βλαξ. Και είχαν δει φίλοι μου τον Ανεστόπουλο στο Καφεκούτι να πίνει ένα ουίσκυ ανά τέταρτο, δεν το παρήγγειλε καν, ερχόταν μπροστά του από τη σερβιτόρα χωρίς να χρειαστεί να της κάνει σήμα, και λέγαμε να τι είναι αυτό που ξέρει πως θα 'ρθει, το επόμενο ουίσκυ, και δεν θα θα 'ναι όπως είναι ο Θάνος, θα είναι λίγο πιο πιωμένος, και γελάγαμε. Οι βέβηλοι. Και τα τελευταία δύο χρόνια που βάζω μουσική σε μαγαζιά, στραβομουτσουνιάζω όταν μου ζητάει ο κόσμος να παίξω τραγούδια τους. Ο ανόητος. Γιατί δεν θέλω να παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου ότι εκτός από το "Έγινε η απώλεια..." το οποίο όπως προείπα έλιωσα στα 18 μου, άκουσα και τους επόμενους δίσκους, και μάλιστα πολλά τραγούδια από αυτούς σε repeat...Γιατί δεν θέλω να παραδεχτώ ότι με ενοχλούσε η εμπορικότητά τους αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα συγκρότημα που άφησε το στίγμα του στην ελληνική μουσική σκηνή, αν όχι για τίποτα άλλο, για τις μελοποιήσεις πολύ ωραίων ποιημάτων.



Ίσως φταίει ότι ήξερα το ποίημα και ανακάλυψα 
πολύ αργά το τραγούδι, αναγνώστη


Τέλος πάντων, τα λάθη είναι ανθρώπινα, και mea culpa και τα λοιπά. Τουλάχιστον δεν είναι -ακόμα- πολύ αργά. Και θα πάω αύριο στην Τεχνόπολη στη συναυλία (και θα πήγαινα ακόμα κι αν δεν ήταν οι Last Drive και ο Γιάννης, αναγνώστη. Άλλο που βοηθάει). Σαν μια καθυστερημένη απόδοση τιμών. Σαν αναγνώριση μιας παράβλεψης, σαν (λυτρωτική) αποδοχή μιας ένοχης απόλαυσης. Όχι πως με είχαν ανάγκη. Τελικά τους είχα εγώ.



Συγκροτηματάρα, ορίστε, το έγραψα.


Αλλά εθελοτυφλούσα. Οπότε δεν τους κατηγορώ αν μου αφιερώσουν το εξής:



Μου αξίζει.

Υ.Γ. Κι Εσύ θα είσαι εκεί, δίπλα μου. Για πάντα.

Ανάφη reloaded



Ανάφη. Ένα νησί ευλογημένο από την τύχη και καταραμένο από τους χίπηδες.

Βουτιές στον Ρούκουνα με ζιγκ ζαγκ για να αποφύγεις ανέμελα αντρικά μόρια και γυναικεία στήθη.

Γάτες στην Ταβέρνα (σαφώς λιγότερες από τους σκύλους)

Δες, οι χίπηδες έκαναν την κάτω πλατεία της Χώρας, Βαλτετσίου. Τρομάρα τους.

Ένα καινούργιο μαγαζί που κόστισε υπερβολικά πολλά λεφτά. Απέναντι από το δημοτικό.

Ζουν ανάμεσά μας: Χίπηδες βουρτσίζουν τα δόντια τους περπατώντας ανάμεσα στα τραπέζια στην Ταβέρνα.

Ήλιος. Πολύς. Αφού έχεις στήσει στην παραλία κι έχεις φτιάξει ένα ετοιμόρροπο κατασκεύασμα με καλάμια και σεντόνια, τι περιμένεις ρε φίλε;

Θα ξαναπάω, σίγουρα, απλά αρχές Ιούνη ή τέλη Σεπτέμβρη, να μην έχει χίπηδες.

Ίσως και να τους συγχωρέσω κάποτε.

Κάτω καθόντουσαν, χαμαί, πως να στο πω αναγνώστη, δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν τη φρίκη.

Λένε πως όλα ξεπερνιούνται με τον καιρό, από την άλλη.

Μεσημέρια στη Χώρα μόνος μου, να Σε σκέφτομαι.

Νόστος για τη σχιζομητρόπολη, και για Σένα, γι' αυτό και μόνο πέντε μέρες στον παράδεισο.

Ξύπνημα κάθε μέρα στις 8:30 , λουσμένος στον ιδρώτα, βουτιά με τη μία.

Οριακά να βρίσκεις τραπέζι στην Ταβέρνα, αλλά να βρίσκεις.

Ποτέ ξανά Αύγουστο. Ποτέ ξανά Αύγουστο. Ποτέ ξανά Αύγουστο.

Ρώτησε για Ανάφη, αναγνώστη, όλοι τα καλύτερα θα σου πουν. Μετά διάβασε όλη την ανάρτηση.

Στο Αρμενάκι θα μπορούσα να μένω τρεις μήνες. Αλήθεια. Από την ομελέτα το πρωί μέχρι τις ρακές το βράδυ, περνάει η μέρα.

Τις Μάντρες τις απογείωνε ο Άλεξ που έπαιζε παρόμοια τραγούδια με μένα. Μπράβο του.

Υστερόβουλα σκεπτόμενος, θα έπρεπε να το θάψω το νησί, για να μην πάτε άλλοι. Αλλά δεν μου βγαίνει.

Φίλοι, φίλοι, φίλοι: Ν., Ν., Δ., Α., Γ., Α., Ν., Ν., Κ., Σ., Τ., Ι., Π., Α., Α., Ξ., Κ., Μ., και διάφοροι άλλοι/ες.

Χάσιμο χρόνου το να μην είσαι εκεί. Του χρόνου.

Ψάχνω να βρω αρνητικά και δεν μπορώ - διαολεμένοι χίπηδες, με κάνατε ειρηνόφιλο.

Ωραία ήταν. Αλλά πιο ωραία είναι εκεί που είσαι Εσύ.


Αλλά δεν ήσουν. Δεν πειράζει, είσαι τώρα.






Χανιά (Ζελέ - Κορμάρα - Σαγιονάρα)




Η αλμύρα της θάλασσας έντονη στα χείλια, απομεινάρι από το πρόσφατο πολύωρο ταξίδι. Ο Ήλιος έχει μόλις ανατείλει και 20 κωλοφάνταρα, 19 Κρητικοί κι ένας Πελοποννήσιος στέκονται προσοχή μπροστά από ένα ταπεινό κτίριο στην αεροπορική Βάση της Σούδας. Τα χασμουρητά είναι το νούμερο ένα στην ημερήσια διάταξη, τουλάχιστον μέχρι να βγει ο Βλοσυρός Μοίραρχος και να σφίξουν λίγο τα γάλατα. Οι 19 κρητικοί είναι σαν ψάρια στο νερό, που έλεγε και ο Μάο, ο Πελοποννήσιος ακόμα απορεί πως ενώ ζήτησε να μείνει στην Τρίπολη του ήρθε μετάθεση σε βάση εφαπτόμενη σε νατοϊκή. Όταν βγαίνει ο Βλοσυρός Μοίραρχος  οι απορίες λύνονται μονομιάς: Οι γιωτάδες (9 και 10 μυωπία, ευχαριστώ καλέ μου κύριε, α κυρία είσθε, συγγνώμη, δεν φοράω ούτε γυαλιά ούτε φακούς, τι εννοείς γιατί μιλάω στην κολόνα, ποια κολόνα;), θα αναλάβουν το εθνικά επωφελές και απαραίτητο έργο να σερβίρουν τους αξιωματικούς και τις οικογένειές τους στη Λέσχη του Αγίου Ονούφρη, κάτω από τα Κουνουπιδιανά. Γι' αυτό σε έφεραν εδώ κάτω ταλαίπωρε ορεσίβιε Σπόρε - που δεν είσαι ακόμα Σπόρος, αλλά θα γίνεις πιο γρήγορα από ότι φαντάζεσαι.

Ιούνης, ζέστη, και ο τρομερός εχθρός των 20 νεοσύλλεκτων δεν είναι μήτε οι Τούρκοι, μήτε οι Βούλγαροι, μήτε οι κομμουνιστοσυμμορίτες, παρά τα αγριόχορτα που έχουν καταλάβει εξ εφόδου στρατηγικά σημεία της λέσχης. Μετά από σκληρή τριήμερη μάχη τα ένδοξα ελληνικά στρατά κατανικούν τον εχθρό. Ημέτερες απώλειες: 2 ηλιάσεις, 7 πονοκέφαλοι, άπειρα κοψίματα, μελανιές, γρατζουνιές, πλήρης απώλεια εμπιστοσύνης στην ανθρώπινη ευφυΐα, 20 καταθλίψεις. Στη συνέχεια διαμοιρασμός αρμοδιοτήτων: Αναγνώστη, θα σου πω μόνο ότι για την επίζηλη θέση του σαλατιέρη απαιτήθηκε ισχυρό βύσμα. Δεύτερη καλύτερη θέση ήταν αυτή του μπαρμαν στο μπαρ της πισίνας, ο υποφαινόμενος περιορίστηκε σε αυτή του πάσο/σερβιτόρου, και πάλι καλά, υπήρχε και η λάντζα.



Στρατός σου λέει μετά.

Η πατρίδα λοιπόν, αναγνώστη, μας έχει ανάγκη 9 το πρωί με 4 το μεσημέρι και πάλι 6 το απόγευμα με μεσάνυχτα, και μετά μας ξαναέχει ανάγκη τη μεθεπόμενη μέρα. Καλά ξηγήθηκε η πατρίς, δεν λέω, ολιγαρκής φάνηκε. Και τι θα κάνει ο soon-to-be Σπόρος στις ενδιάμεσες μέρες; Θα αποκαταστήσει σύνδεση με τους εαακίτες Χανίων, θα βγει στο Στενό, θα βολτάρει στην πόλη, πόσο καιρό πια να τα κάνει αυτά, 8 μήνες έμεινε εκεί (και θα έμενε και 2 χρόνια άνετα, αυτοί οι αριστεροί που γκρινιάζουνε για τη διάρκεια της θητείας και τον μιλιταρισμό φταίνε για όλα τελικά), πιάνει λοιπόν ο καλός σου μια σοφίτα με 170 ευρώ το μήνα, πάνω από τον...Σπόρο. Ε, δεν χρειάζεται να πω άλλα - και δεν ήταν η αμέριστη στήριξη και συμπαράσταση της ιδιοκτήτριας Ι., δεν ήταν ότι έβαζα μουσική ενίοτε εκεί, δεν είναι ότι έπαιρνα το ρακόμελο επάνω στη Σοφίτα, δεν είναι ότι δεν έχω βιώσει ποτέ πιο έντονα συναισθήματα χαράς και λύπης και χαρμολύπης σε κάποιο μαγαζί. Είναι όλα αυτά και λίγο παραπάνω. 



Το Σπίτι. Πάνω - πάνω.

Κουμ καπί, Χαλέπα, Δικαστήρια, Αγορά, Παλιό Λιμάνι, η ωραιότερη πόλη της Ελλάδας, με το ιδιαίτερο πολεοδομικό χαρακτηριστικό σπίτι-σπίτι-γυμναστήριο-σπίτι-γυμναστήριο-σπίτι-σπίτι-γυμναστήριο, το ζελε-κορμάρα-σαγιονάρα είναι από τα πιο εύστοχα συνθήματα σε τοίχο που έχω δει ποτέ, αποτυπώνει σε τρεις λέξεις τα χαρακτηριστικά της πλειοψηφίας των ντόπιων, αλλά εντάξει, ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα, και πολιτισμός παίζει, και πολιτικοποίηση έντονη, και αυθεντικοί Κρητικοί με τα καλά τους και τα στραβά τους, και καντάδες και όργανα και τσικουδιές και άψογο φαΐ και τσικουδιές και το Λιμάνι είναι πανέμορφο το ξημέρωμα, ιδίως αν καταφέρεις και σήμερα να μην πέσεις μέσα στη θάλασσα, σαν τους μεθυσμένους τουρίστες, άκου κάτι πράγματα, χαχαχα ρε τους άσχετους (τουλάχιστον 5 φορές κόντεψα, αναγνώστη).


Πέρασε ο καιρός, τελείωσε η θητεία, κι ο Σπόρος έκανε ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής του. 

Έφυγε.

Και 7,5 χρόνια τώρα δεν ξαναπάτησε το πόδι του, από άμυνα, γιατί δεν έχει ξεπεράσει το γεγονός ότι έφυγε από τον επίγειο Παράδεισο. Αλλά όλα αυτά τελειώνουν το Σάββατο, τη μέρα των γενεθλίων του. Γιατί θα τα γιορτάσει εκεί.

Και θα είσαι κι Εσύ εκεί. Εσύ, μαζί με τα Χανιά, είστε τα καλύτερα δώρα γενεθλίων - δεν θέλω άλλα, αναγνώστη, μην ξοδευτείς σε παρακαλώ. 

Χρόνια μου πολλά, διάολε.



Το Σύνθημα.



Τυχαίο Σελφ(ι) Υπ' Αριθμόν Ένα (Β' Μέρος)




Συνεχίζω λοιπόν, αναγνώστη, την παρουσίαση του τυχαίου Ραφιού (το πρώτο μέρος μπορείς να το βρεις εδώ), αφού ξαναβάλω και τη φωτογραφία Του, για να μη νομίζεις ότι σου γράφω ότι να 'ναι.


Είχαμε μείνει στα "Παραμύθια των Κελτών",
κάπου στη μέση του Ραφιού.

16) "Ιδανική μέρα για μπανανόψαρα", Τζ. Ντ. Σάλιντζερ, εκδόσεις Γράμματα. Καλύτερο κατά τη γνώμη μου από τον υπερτιμημένο "Φύλακα στη Σίκαλη", αλλά και πάλι τίποτα σπουδαίο. Συλλογή αξιοπρεπών διηγημάτων, με το ομώνυμο να είναι το καλύτερο ανάμεσά τους. Βαθμολογία: 7/10.

17) "Πως πήραμε την κάτω βόλτα", Μάριο Βάργκας Γιόσα, εκδόσεις Εξάντας. Περού, φοιτητικοί αγώνες, νέγροι σοφέρ πλούσιων αφεντικών, διαψεύσεις και ηρωισμοί, στρατοκρατικές δικτατορίες, η Λατινική Αμερική στο πιάτο. Βαθμολογία: 9/10.

18) "Ποδόσφαιρο: Μια θρησκεία χωρίς άπιστους", Νίκος Μπογιόπουλος - Δημήτρης Μηλάκας, εκδόσεις Λιβάνη. Εξαιρετική συλλογή στοιχείων γύρω από το ποδόσφαιρο και την παγκόσμια απήχησή του στις λαϊκές μάζες, μια προσπάθεια απενοχοποίησης της μυστικής καψούρας που τρέφουμε όλοι για το Παιχνίδι από μικρά παιδιά. Παρατίθενται αποσπάσματα από λογοτεχνικά βιβλία, ανέκδοτες ιστορίες, ιστορικά παραδείγματα - και η πένα του Μπογιό ζωγραφίζει, ως συνήθως. Βαθμολογία: 9/10.

19) "Το Σιλμαρίλλιον", Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, εκδόσεις Αίολος. (Πως βρέθηκε αυτό εδώ, το ράφι του Τόλκιν είναι αλλού, πρέπει να τις φτιάξω τις βιβλιοθήκες, τι έλεγα, α ναι, σιγά μη σου πω κάτι για το Σιλμαρίλλιον, αναγνώστη). Βαθμολογία: 10/10.

20) "Στη μέση του πουθενά", Χούλιο Γιαμαθάρες, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου. Επτά διηγήματα με πρωταγωνιστές κάποιους αντιήρωες που ισορροπούν στα όρια ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό. Μικρό, λιτό, απέριττο. Βαθμολογία: 8/10.

21) "Ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν", Μ. Καραγάτσης, εκδόσεις Εστία. Δεν θα σου γράφω και για τα πασίγνωστα, αναγνώστη. Βαθμολογία: 9/10.

22) "Γράμματα σ' έναν φίλο Γερμανό", Αλμπέρ Καμύ, εκδόσεις Πατάκη. "Τι είναι ο άνθρωπος; Είναι το είδος της δύναμης που καταλήγει πάντα στην ανατροπή των τυράννων και των θεών. Είναι η δύναμη του αυταπόδεικτου". Βαθμολογία: 10/10.



Ένα μουσικό διάλειμμα για χαλάρωση,
αναγνώστη. Ωραίοι στίχοι, δεν βρίσκεις;


23) "Σικάστα", Ντόρις Λέσινγκ, εκδόσεις Κάκτος. Ο Κάνωπος και ο Σείριος, η Πουτιόρα και ο Σαμάτ, γαλακτικές αυτοκρατορίες και οι κυριότεροι πλανήτες τους που μάχονται να ελέγξουν τη Σικάστα (τη Γη), με απεσταλμένους, δολοπλοκίες, απροκάλυπτες επεμβάσεις, μια διαστημική Παλαιά Διαθήκη, όπως λέει και η ίδια η συγγραφέας, εξαιρετικό. Βαθμολογία: 9/10.

24) "Σιντάρτα", Χέρμαν Έσσε, εκδόσεις Λυχνάρι. Επηρεασμένο από τον Ινδουισμό και τον Βουδισμό, αλλά και με μια γεύση Χριστιανισμού κάπου στο βάθος, προτιμώ χίλιες φορές τον Λύκο της Στέπας. Βαθμολογία: 8/10.

25) "Η Καλή Τρομοκράτισσα", Ντόρις Λέσινγκ, εκδόσεις Οδυσσέας. Αγγλία, δεκαετία '80, θατσερισμός, καταλήψεις στέγης, το "κίνημα για την πόλη" στα σπάργανα, IRA, πολιτική στράτευση, απογοητεύσεις, σύγκρουση με την κρατική καταστολή. Πολύ ωραίο, το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Βαθμολογία: 10/10.

26) "Πλατεία Μπελογιάννη", Γιώργος Αλεξάτος, εκδόσεις Ρωγμή. Σε αυτό το μυθιστόρημα εναλλακτικής Ιστορίας του συντρόφου Αλεξάτου, η Ελλάδα μετά τον εμφύλιο έχει χωριστεί σε δύο κράτη, τη Βόρεια Λαϊκή Δημοκρατία και τη Νότια, προτεκτοράτο των Αμερικανών. Το 1974 με την πτώση  της Χούντας γίνεται η Επανένωση και είναι όλη η χώρα σοσιαλιστική, ενώ το 1991 με την Ανάκτηση διορθώνονται οι στρεβλώσεις και η Ελλάδα χαράζει τον δικό της δρόμο προς τον Σοσιαλισμό. Εξαιρετικό. Βαθμολογία: 10/10.

27) "Ο Τροπικός του Αιγόκερω", Χένρι Μίλερ, εκδόσεις Μεταίχμιο. Το διάβαζε μια κοπέλα στον Ρούκουνα, στην Ανάφη, και το θέαμα (του βιβλίου, όχι της κοπέλας), ήταν μια παρηγοριά ανάμεσα στις τόσες Θιβετιανές Ροδακινόπιτες του χιπστεροτομρομπινς. Βαθμολογία: 10/10.

28) "Αλτάι", Wu Ming, εκδόσεις Εξάρχεια. Η κολεκτίβα συγγραφέων που στο ξεκίνημά της υπέγραφε ως Luther Blisset και μας χάρισε τον Εκκλησιαστή (βλέπε παρακάτω αναγνώστη), πιάνει το νήμα της αφήγησης δεκαπέντε χρόνια αφού τελειώνει το προαναφερθέν βιβλίο. Κωνσταντινούπολη 1570 μ.Χ., ίντριγκες, Οθωμανοί, Βενετοί, Εβραίοι με επιρροή, φιλοσοφικές αναζητήσεις, ιστορικά γεγονότα, έξυπνοι διάλογοι, δεν φτάνει στο μεγαλείο του Εκκλησιαστή αλλά είναι πολύ κοντά. Βαθμολογία: 9/10.

29) "Εκκλησιαστής", Luther Blisset, εκδόσεις Τραυλός. Ένα πολύχρωμο μωσαϊκό που καλύπτει μια περίοδο από το 1518 μέχρι το 1555 και γεωγραφικά εκτείνεται σε όλη την Κεντρική Ευρώπη, ακολουθώντας τις περιπέτειες Αυτού Χωρίς Όνομα στη δίνη των θρησκευτικών πολέμων που συνταράσσουν την ήπειρο αυτή την περίοδο, αλλά και της εξέγερσης των Χωρικών, μιας ταξικής εξέγερσης σύμφωνα με τον Ένγκελς. Τέλειο, το συστήνω ανεπιφύλακτα. Βαθμολογία: 10/10.


Ορίστε, αναγνώστη, ούτε καν τριάντα δεν ήταν, μην γκρινιάζεις...Καλή ανάγνωση!


Υ.Γ. Ξέρω ότι περιμένετε εναγωνίως την ανάρτηση για την Ανάφη και τους χίπηδες του Ρούκουνα, με αγωνία όσοι ήσασταν εκεί  και με ανυπομονησία όσοι δεν ήσασταν. Αλλά θα περιμένεις, αναγνώστη. Ας μπει ο Σεπτέμβρης και βλέπουμε...

Τυχαίο Σελφ(ι) Υπ' Αριθμόν Ένα (Α' Μέρος)




Που λες, αναγνώστη, έχω τέσσερις  βιβλιοθήκες σπίτι μου και φυσικά μόνο η μία από αυτές έχει βιβλία τοποθετημένα ανάλογα με τον συγγραφέα, το είδος, κλπ. Οι υπόλοιπες τρεις είναι τρελό χυμαδιό, τα βιβλία είναι ανακατεμένα ανά είδος, σχολή σκέψης και συγγραφής, θεματολογία, και προφανώς παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την τακτοποιημένη. Αποφάσισα λοιπόν να σου παρουσιάσω ένα από τα ράφια αυτής της βιβλιοθήκης, το πάνω-πάνω, με λίγα λόγια για το κάθε βιβλίο. Μπορείς να το πάρεις και σαν βιβλιοκριτική ενόψει διακοπών, αναγνώστη.



Φωτογραφία του περίφημου ραφιού.


1) "Εκεί που ζουν οι τίγρεις", Jean - Marie Blas de Robles, εκδόσεις Πόλις. Βραζιλία τη σύγχρονη εποχή, ανακατεμένη με Ευρώπη του 17ου αιώνα, αναφορές σε εφευρέσεις, ψυχολογία, ιστορία, πολιτική, ένας μικρός Έκο ο συγγραφέας, αρκετά ενδιαφέρουσα προσπάθεια, στα δυνατά του σημεία η μη ύπαρξη happy end. Βαθμολογία: 8/10.

2) "Λοντονιστάν", Γκαουτάμ Μαλκάνι, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. Τα αγγλικά ΜΜΕ τον παρουσιάζουν σαν τον νέο Ίρβιν Γουελς. Ο ίδιος ο Γουελς, από το ράφι του στην αντίθετη βιβλιοθήκη, θα διαφωνούσε αλλά μετά θα έβγαινε στο νυχτερινό Λονδίνο, θα έβρισκε τον Μαλκάνι και μετά από μια έξοδο γεμάτη αλκοόλ, ναρκωτικά, χορό, διαψευσμένους έρωτες και αναίτιους τσαμπουκάδες θα τραγούδαγαν αγκαλιά το ξημέρωμα σε κάποιο πάρκο. Βαθμολογία: 7/10.

3) "Με τέσσερα χέρια", Paco Ignacio Taibo II, εκδόσεις Άγρα. Μαγική περιπλάνηση στο χώρο και στο χρόνο με οδηγούς τον Σταν Λώρελ (ναι, τον Λιγνό), τον Πάντσο Βίγια, τον Τρότσκι, έναν Ισπανό αναρχικό, έναν ηθοποιό του Χόλλυγουντ που πολέμησε στις Διεθνείς Ταξιαρχίες, αγαπημένο, θα το ξαναδιαβάσω στις φετινές διακοπές. Βαθμολογία 9/10.

4) "Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα", Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, εκδόσεις Θεμέλιο. Έλα εντάξει, δεν χρειάζονται πολλά λόγια, το όνομα "Ιβάν Νικολάγιεβιτς" κάτι θα θυμίζει στους μυημένους (όχι στον Μπουλγκάκοφ, σε αυτούς που γνωρίζουν τον Σπόρο προσωπικά), πάμε παρακάτω. Βαθμολογία: 10/10.

5) "Τα παιδιά του Οδυσσέα", Άρης Φακίνος, εκδόσεις Καστανιώτη. Γερμανοί, Κατοχή, Τρωικός Πόλεμος, παιδιά, το δέντρο που πληγώναμε και λίγο Μαλένα, γλυκόπικρο, τίμιο. Βαθμολογία: 6/10.

6) "Τα χρόνια του Σιδήρου", Τζ. Μ. Κούτσι, εκδόσεις Μεταίχμιο. Από τα πιο υπερτιμημένα βραβεία Νόμπελ που έχουν δοθεί. Βαθμολογία 7/10.

7) "Έφοδος στον Ουρανό", Πέτρος Ανταίος, εκδόσεις Γνώση. Μεταξική Δικτατορία, Πόλεμος του '40. Κατοχή, Αντίσταση, Βουνό, ΕΑΜ -ΕΛΑΣ. Enough said. Βαθμολογία: 9/10.

8) "Ο Γολγοθάς μιας ελπίδας", Μενέλαος Λουντέμης, εκδόσεις Δωρικός. Εξόριστοι επί Μεταξά σε ξερόνησο δραπετεύουν για να μην πέσουν στα χέρια των κατακτητών Γερμανών, καταλήγουν σε άλλο ξερόνησο και διαφωνούν όλη την ώρα από το πιο απλό μέχρι τη φύση της ΕΣΣΔ. Λουντεμικό, ανθρωποκεντρικό, συγκινητικό. Βαθμολογία 8/10.

9) "Wait until Spring, Bandini", John Fante, εκδόσεις Canongate. Ιταλοί μετανάστες, εφηβεία, Μεγάλη Ύφεση, Κολοράντο, τέτοια. Στην Αμερική ο Φάντε είναι πολύ πιο γνωστός από ότι στην Ευρώπη - ναι, από αυτή τη μεριά του Ατλαντικού έχουμε καλύτερους συγγραφείς, γι' αυτό. Βαθμολογία 8/10.

10) "Η Χαμένη Άνοιξη", Στρατής Τσίρκας, εκδόσεις Κέδρος. Ιουλιανά, η νυχτερινή Αθήνα του 1965, μεγάλες προσδοκίες, χαμένοι έρωτες, γραμμένο για μια περίοδο ακριβώς 50 χρόνια πριν και τόσο ανατριχιαστικά επίκαιρο στην δημοψηφισματική Αθήνα του Ιούλη του 2015. Βαθμολογία: 10/10.

11) "Ο γύψος", Δημήτρης Χριστοδούλου, εκδόσεις Κέδρος. Να που η περιλάλητη τυχαιότητα που χαρακτηρίζει αυτό το ράφι δεν είναι τόσο έντονη όσο νόμιζα. Χούντα, εμιγκρέδες διανοούμενοι στας Ευρώπας, διάλογοι, διάλογοι, διάλογοι, τέλος με το "ε-ε-έρχεται". Βαθμολογία 8/10.

12) "Σημεία και τέρατα της Οικονομίας (Freakonomics)", Steven Levitt-Stephen Dubner, εκδόσεις Λιβάνη. Καθηγητής Οικονομικών στη Σχολή του Σικάγο (...) και δημοσιογράφος γράφουν ένα εύπεπτο χαζοχαρούμενο βιβλιαράκι που περνάει έντεχνα νεοφιλελεύθερα μηνύματα. Ανέφερα μια ιστορία - θεωρία από αυτό το βιβλίο στο μεταπτυχιακό της Πολεοδομίας που έκανα, χωρίς να την ασπάζομαι, και οι τρεις καθηγήτριες που ήταν εκείνη την ώρα στην αίθουσα δεν μου ξαναμίλησαν. Ποτέ. Βαθμολογία: 4/10.

13) "Τσόμσκι, εικονογραφημένος οδηγός", John Maher-Judy Groves, εκδόσεις τα Νέα (κι όμως). Αξιοπρεπής προσπάθεια εκλαΐκευσης του Νόαμ, μια καλή πρώτη επαφή με κάποιες από τις έννοιες που εισήγαγε στη Γλωσσολογία, για "εικονογραφημένο οδηγό" αρκετά υψηλό επίπεδο. Βαθμολογία: 7/10.

14) "Ιστορίες Φαντασμάτων", Άμπροουζ Μπηρς, εκδόσεις Ηλέκτρα. Όχι τόσο ρομαντικός και κομψοτέχνης όσο ο Πόε, όχι τόσο καυστικός και σατιρικός όσο ο Τουέιν, κάτι ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πάντως. Βαθμολογία: 8/10.

15) "Παραμύθια των Κελτών", Joseph Jacobs (επιμέλεια), εκδόσεις Απόπειρα.  ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ. Βαθμολογία 10/10.

Αναγνώστη, μία από τις αρχές που τηρώ σε αυτό το μπλογκ είναι να μη σε κουράζω με υπερβολικά μακροσκελείς αναρτήσεις. Επειδή μόλις φτάσαμε στη μέση του ραφιού λοιπόν, θα συνεχίσω σε άλλη ανάρτηση. Από ότι βλέπεις και από τη φώτο έχουμε μπροστά μας Σάλιντζερ, Μπογιόπουλο, Έσσε, Λέσινγκ, χαμός γίνεται. Stay tuned.

Ξανά μανά Χάπι Μπέρθντευ





Σιγά μην δεν έγραφα καινούργια ανάρτηση φέτος.
Σιγά μην αρκεστούμε στα λίγα, όταν μπορούμε να τα έχουμε όλα.


Γιατί πριν από ένα τέταρτο του αιώνα εγώ πήγαινα στο δημοτικό και 180 χιλιόμετρα μακριά μου έγινε κάτι που δεν το έμαθα τότε και δεν θα το μάθαινα ποτέ αν είχαμε διαλέξει με την Δ. άλλο τσιπουράδικο εκείνη τη μέρα του Απρίλη. Ή αν δεν δούλευες εκείνη τη μέρα. Ή αν δεν σε είχε πιάσει η πολυλογία σου (τόσο αγαπημένη έκτοτε - η πολυλογία) και δεν γύρναγες να πεις στη Δ. "Δεν του την πέφτω, συγγνώμη αν τα έχετε". Το σύμπαν δεν συνωμοτεί και άλλες τέτοιες κοέλικες αηδίες, αλλά η αλήθεια είναι ότι υπακούει στον υπέροχο νόμο του χάους, και τα διαβάσματα σου, οι μουσικές σου, οι επιλογές σου σε έφεραν να στέκεσαι με ένα δίσκο στο χέρι πάνω από το κεφάλι μου στο τραπεζάκι με το καλοριφέρ και να ρωτάς αβάσιμα πράγματα την Δ., γιατί δεν ήμασταν μαζί, αλλά εσύ ήσουν διακριτική και είπες να σιγουρευτείς. Η πρώτη μου παρόρμηση ήταν να σου πω ψέμματα, "ναι, έχουμε σχέση και μας ενοχλείς, φύγε", αλλά δεν το έκανα. Και 2,5 χρόνια μετά, ακόμα δεν σου έχω πει ψέμματα - κοίτα να δεις.


"Πρέπει να τρέξεις κοντά της, πάμε, πάμε".


Το κορυφαίο όλων είναι ότι δεν καταλαβαίνεις καν το πόσο βοηθάς τους γύρω σου. Σου βγαίνει φυσικά, σαν να πίνεις ένα ποτήρι δροσερό νερό. Και δεν κάνεις διακρίσεις - μπορεί να επωφεληθεί από αυτό σου το γνώρισμα ακόμα και μια καινούργια γνωριμία σου, στο πρώτο πεντάλεπτο. Και φαίνεσαι κυνική μερικές φορές αλλά χτες τραγούδαγες και γέλαγες και είσαι χαρούμενη αυτή την περίοδο και πρώτη φορά σε βλέπω έτσι όσο σε ξέρω και μπράβο μωρή τρέλα.


"Στήνω σκηνή τώρα, ευχαριστώ για τις ευχές".


Δεν είναι ότι είσαι εκεί όποτε έχω πρόβλημα (συχνότατα δηλαδή). Δεν είναι ότι με έχεις σώσει από την τρέλα σε τρεις διαφορετικές περιόδους της ζωής μου. Δεν είναι ότι έχουμε γελάσει, κλάψει, πιει, τραγουδήσει δυσανάλογα πολύ για τη "φάση" μας. Δεν είναι ότι έχεις το σπάνιο προνόμιο να γράφεται δεύτερη ανάρτηση για σένα, χωρίς να είσαι κοπέλα μου (είσαι κάτι παραπάνω). Δεν είναι ότι είσαι το εξυπνότερο άτομο που ξέρω. Δεν είναι καν ότι θα έρθεις Ανάφη και θα κάνουμε διακοπάρες. Είναι ότι είσαι εσύ.


Κι αυτό αρκεί.

Χρόνια πολλά Β., σήμερα και για πάντα.



Για δύο λόγους. Για τη φράση "Μητέρα Τερέζα" 
και γιατί είδες Banshee μετά από προτροπή μου.

 


Load ρε!! (by Theios Pillow Pants)




(Αναγνώστη, στα πλαίσια της διεθνιστικής και συνεργατικής κουλτούρας του μπλογκ, η μονοπρόσωπη Κεντρική Επιτροπή (που αποτελείται από μένα) συνεδρίασε και αποφάσισε ΟΜΟΦΩΝΑ να δημοσιευτεί για ΔΕΥΤΕΡΗ φορά σε αυτό το μπλογκ κείμενο γραμμένο από Ειδικό Συνεργάτη, μετά το Ο Τζων Φιστίκης απαντά. Αυτή τη φορά καταλαμβάνει τον φιλόξενο χώρο μας (τι εννοείς "όχι και τόσο φιλόξενο", αναγνώστη, 2/104 αναρτήσεις από άλλους = 1,92%, μια χαρά ποσοστό είναι) ο Theios Pillow Pants, με ένα κείμενο για τους Metallica και το Load. Enjoy!)




Γιατί το Load είναι ο δεύτερος καλύτερος δίσκος των Metallica;

1996. Η χρονιά που ακόμα το ΜTV έπαιζε 95% μουσική, το Comfuzio από την ΕΤ-3 μετακόμισε στο Star, οι Pantera έβγαλαν τον τέταρτο καλύτερο δίσκο των 90’s (Great Southern Trendkill), ο Burzum ήταν ήδη ενάμιση χρόνο στη φυλακή. Ο Ανδρέας πέθανε (Τι εννοείς ποιος Ανδρέας; Ένας είναι ο Ανδρέας!), ο Μητσ... Εεε…ο Επίτιμος άρχιζε να εδραιώνει τον μύθο του απέθαντου και… οι Metallica κυκλοφόρησαν τον πιο αμφιλεγόμενο δίσκο της τριανταπεντάχρονης καριέρας τους: Το Load Κυρίες και Κύριοι.

Ακόμα το θυμάμαι. Ήταν Απρίλης όταν το MTV ανακοίνωσε ότι θα προβάλει σε παγκόσμια πρώτη το νέο βίντεο κλιπ τους. Για μέρες γίνονταν κουβέντες. Αν το Load θα ξεπεράσει το Black Album, το πόσο γαμάει το Master of Puppets, ότι το Justice for All είναι το τελευταίο καλό τους άλμπουμ. Σε review του Metal Hammer για την προακρόαση του δίσκου, από τα μεγάλα κεφάλια του περιοδικού τότε, τα μηνύματα δεν ήταν καλά. Αλλά νταξ μωρέ, Metal Hammer είναι.

Και έρχεται εκείνη η «άγια μέρα» της προβολής του βίντεο. Μια μελωδία που θύμιζε «εκείνο το φλώρικο»: Kοντά μαλλιά, piercing, βαμμένα νύχια, βίντεο υπερπαραγωγή με κόλαση του Δάντη και «κουλτούρα να φύγουμε». Χαλαρό κουπλέ με δυνατό ρεφρέν, θα το έλεγες και λίγο άνευρο. Και ένας τίτλος, Until it sleeps, ασυνήθιστα ποιητικός για «άπλυτους μεταλλάδες».  


Για να ξέρουμε για τι μιλάμε.


Την επόμενη μέρα; Κ Ο Λ Α Σ Η. Οι περισσότεροι να κράζουν, να απομυθοποιούν, να σιχτιρίζουν. Αναλύσεις του τύπου: «Τι νερόβραστη χαζομάρα είναι αυτή;», «Νταξ καλό είναι αλλά δεν είναι Metallica» κ.ά. Αφορισμοί και κάψιμο στην κεντρική πλατεία για τους αλόθρησκους. Ο νεολαίος τότε Theios Pillow Pants αποφάσισε να περιμένει την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου. Κυνηγήθηκα για μαύρη μαγεία. Μου το φύλαγαν άλλωστε γιατί άκουγα και Black Metal. Το κομμάτι (Το Until it sleeps ντε.) ομολογώ ότι μου είχε κάτσει στραβά. Μέχρι και σήμερα, ακούγοντας πάλι τον δίσκο την ώρα που έγραφα το κείμενο, κρατήθηκα να μην πατήσω next. 

Αισίως όμως έχουν περάσει 20 χρόνια και μπορούμε άφοβα να το παραδεχτούμε. Το Load, αν δεν υπήρχε το Ride Τhe Lightning, θα ήταν ο καλύτερος δίσκος των Metallica. Ομολόγησε το επιτέλους, δεν είναι κακό. Είναι ένας δίσκος που έχει τα πάντα: Ωραία riff, μελωδιάρες, συναίσθημα που ξεχειλίζει από παντού, τη δεύτερη καλύτερη power ballad (Bleeding me), μια ύπουλη και υποβόσκουσα δύναμη που περιμένεις να σκάσει από στιγμή σε στιγμή. Άψογη παραγωγή, έναν Hetfield χωμένο ακόμα στο αλκοόλ να γράφει τους πιο εσωτερικούς και λυρικούς του στίχους και φυσικά το μεγάλο ατού, που έναν χρόνο μετά στο ReLoad θα φανεί πολύ εντονότερα: Ο δίσκος «βρωμάει και ζέχνει» Black Sabbath. Βασικά και μόνο το τελευταίο αρκεί.

Ναι ρε φτωχοδιάβολοι, είναι δισκάρα το Load. Γιατί μετά την επιτυχία του Black Album οι Metallica ήταν πιο απελευθερωμένοι, δεν τους ένοιαζε να πετύχουν κάτι. Τα είχαν πετύχει όλα, ΗΤΑΝ η μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη και δεν είχαν κανένα φόβο να κάνουν ότι σκατά ήθελαν. Αν ο δίσκος είχε περισσότερο Newsted κιόλας, δεν ξέρω καν αν θα κάναμε τώρα αυτή την κουβέντα.
Οπότε λοιπόν βγείτε από την ντουλάπα, κοιταχτείτε στον καθρέπτη και πείτε δυνατά: «ΤΟ LOAD ΕΙΝΑΙ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΩΝ METALLICA. ΝΑΙ ΡΕ, ΠΡΟΒΛΗΜΑ? Α, ΠΡΟΒΛΗΜΑ.»


Υ.Γ. 1: Ευχαριστώ πολύ τον Theio για αυτό το κείμενο. Μου άρεσε πολύ και το προσυπογράφω (ήρθε και σε κατάλληλη στιγμή που το blog μύριζε κατάθλιψη για να μας ανεβάσει λίγο). Σε καμιά πενηνταριά αναρτήσεις θα δημοσιεύσω κι άλλο κείμενο ειδικού συνεργάτη, αναγνώστη (μη χαλάσει και το 1,92%).
Υ.Γ. 2: Ο Theios Pillow Pants με τη σειρά του ευχαριστεί πολύ την Polymnia για την επιμέλεια..

Η Αναμονή



Καιρό έχουμε να τα πούμε, αναγνώστη. Είχα ξεκινήσει μια πύρινη ανάρτηση υπέρ του "ΟΧΙ" στο δημοψήφισμα -πολύ καλή, αλήθεια, αλλά θα πρέπει να με εμπιστευτείς πάνω σε αυτό, καθώς όχι μόνο δεν τελείωσε, σβήστηκε και όση είχε γραφτεί- και από τότε τίποτα άλλο. Αλλά μου έλειψες οπότε είπα να τα πούμε λίγο.


Αλλά τι να σου πω και τι να μου πεις, μνημονιασμένε αναγνώστη; Ότι έξω έχει καλοκαίρι και στις καρδιές μας τον πιο βαρύ χειμώνα; Δεν θα κάνω πολιτική ανάλυση, αρνούμαι, έχουν όλα πια ειπωθεί και αναλυθεί και όλοι το βλέπαμε να έρχεται, και όλοι χαρήκαμε με το "ΟΧΙ" κι ας ξέραμε ότι δεν σήμαινε τίποτα ουσιαστικό, πέρα από τον ψυχολογικό παράγοντα ότι ο λαός ψήφισε αντίθετα από αυτό που του υπαγόρευαν σύσσωμο το μιντιακό κατεστημένο, το παλιό πολιτικό σύστημα, οι Ευρωπαίοι αστοί πολιτικοί. Και αυτή η νίκη, έστω κι αν έμεινε μισή, έστω κι αν μοιάζει με τη "Χαμένη Άνοιξη" του Τσίρκα, αφήνει παρακαταθήκη για το μέλλον. Αλλά η πολιτική ηγεσία είναι (ακόμα) πιο πίσω από τις διαθέσεις του κόσμου και τους πούλησε τους Συριζαίους και θα χορεύει σε λίγο καιρό πάνω στα πτώματα όλων μας, αν δεν κάνουμε κάτι.


Θα σου  μιλήσω λοιπόν για κάτι πιο προσωπικό, την Αναμονή. Στη ζωή υπάρχουν έντονα συναισθήματα, όπως η αγάπη, το μίσος, η ζήλεια, υπάρχουν βιολογικές ανάγκες, όπως η πείνα και η δίψα, υπάρχουν ηδονικές στιγμές, όπως το σεξ και η ρακή και το διάβασμα και η μουσική και ο χορός και οι διακοπές και ο καφές και οι μπύρες, και υπάρχει και η Αναμονή. Μια κατηγορία από μόνη της. Ένα γαμημένο μαύρο σύννεφο που υποστέλλει όλες τις άλλες ανάγκες και στιγμές και συναισθήματα, τα πνίγει, "μαραίνεται από το γέλιο μου, πίνει από τα δάκρυά μου, έρχεται στις παρέες μου και κλέβει τη μιλιά μου". Δεν μπορείς να κάνεις κάτι, όσο κι αν προσπαθείς να την ξεγελάσεις με εξόδους και μεθύσια και ατέρμονες κουβέντες επί παντός επιστητού και χωρίς νόημα ξενύχτια γιατί όταν γυρνάς σπίτι τα ξημερώματα κάθεται εκεί, στον καναπέ, μαυροντυμένη γυναίκα, σκυφτή, σκεβρωμένη από το χρόνο, με ένα μπουκάλι κρασί μπροστά της και δυο ποτήρια, και σου γνέφει, και γεμίζει τα ποτήρια, αλλά από το δικό σου δεν ξεδιψάς και από το δικό της δεν πίνει. Απλά σε κοιτάζει, σε περιεργάζεται, δεν μπορείς καν να καταλάβεις αν χαίρεται που σε έχει κάνει έτσι ή αν επιτελεί το προαιώνιο καθήκον της ρουτινιάρικα, βαριεστημένα, επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς κι Αυτή, επειδή για αυτό φτιάχτηκε, για να σου τρώει τα σωθικά λίγο λίγο αλλιώς θα ήμασταν όλοι ανά πάσα στιγμή σίγουροι και γνώστες και μικροί θεοί και χωρίς να περιμένουμε τίποτα, χωρίς να αγωνιούμε για τίποτα, άρα εμείς θα ήμασταν αυτοί που θα βαριόμασταν, αναγνώστη, όχι, μου λες, "θα ήμασταν μακάριοι" και σου λέω, το ίδιο λέμε.



Το βάζω τώρα, αναγνώστη, με την ευχή
να μην το βάλω στο μέλλον


Όλα στη ζωή είναι, ακόμα και ο θάνατος, και όλα στο θάνατο είναι, ακόμα και η ζωή. Αλλά η Αναμονή είναι κάτι πέρα από αυτό το δίπολο, είναι κάτι σαν limbo, είναι μια παράλογη κατάσταση που δεν αξίζει να τη ζει κανείς, που τη βιώνεις απολύτως μόνος σου, όσο και να σε ρωτάνε διάφοροι διάφορα, είσαι εσύ και ο Χρόνος αντιμέτωποι, κι αυτός είναι γραμμικός και συνεχής και αμείλικτος κι εσύ είσαι "just another human being", που λέει κι ο Eddie: Άνιση μάχη. Κι αν δουλεύεις μπορείς να το ρίξεις στην εργασιοθεραπεία, αν είσαι ερωτευμένος μπορείς να γαντζωθείς στον/στην σύντροφό σου, αν είσαι ντι τζει μπορείς να παίξεις παντού, όχι μόνο σε μαγαζιά αλλά και σε πάρτυ σε σπίτια, αν είσαι βιβλιόφιλος μπορείς να διαβάσεις 2 βιβλία την ημέρα, αν έχεις μπλογκ μπορείς να γράψεις ανάρτηση για αυτό, αν είσαι τεμπέλης μπορείς να κάτσεις και να κοιτάς το ταβάνι όλη μέρα, αλλά δεν την ξεγελάς την Αναμονή. Είναι πάντα εκεί, φτιάχνει λίγο το τσεμπέρι της που χάλασε από τις σπασμωδικές κινήσεις σου να της ξεφύγεις, και σε σφιχταγκαλιάζει ξανά, και σου ψιθυρίζει στο αυτί "το ξέρεις ότι εσύ με δημιούργησες κι ότι τον δικό σου εγωισμό τρέφω".


Κι έχει δίκιο. Η άτιμη.



Υ.Γ. Καλή δύναμη στον Δ. και σε Σένα. Και για τους δύο όλα θα πάνε καλά. Και σε λίγο καιρό θα βρούμε όλοι μαζί κάτι άλλο να περιμένουμε και να μας τρώει, μην ανησυχείτε.





ΘΥΜΑΣΑΙ VII




Το κλειδί στην πόρτα.
Το ανάλαφρο περπάτημα.
Το κουρασμένο χαμόγελο.



Αυτοί οι τρεις Ινδιάνοι Σιου μαζί με 15 ακόμα συντρόφους τους βγήκαν να κυνηγήσουν βουβάλια στα εύφορα λιβάδια της Ντακότα, ανήξεροι για τα τρία πλοία του Κολόμβου που ξεκινούσαν την ίδια στιγμή από μισό πλανήτη μακριά για να τους στερήσουν τη γη τους. Το ανάλαφρο περπάτημα ήταν ο ανιχνευτής, το κλειδί στην πόρτα ο σκοπευτής και το κουρασμένο χαμόγελο ο γδάρτης. Τα βουβάλια ήταν τα βουβάλια. 



Οι ώρες της σιωπής.
Οι ώρες της απραξίας.
Οι ώρες του θυμού.



Αυτές οι τρεις σονάτες του διάσημου Τσέχου μουσουργού Κέντελσον (Τόμας, ο), συνιστούν το αριστούργημά του, το οποίο γράφτηκε στον πύργο του Μπράουνσβαιχ κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1765. Ο Κέντελσον ήταν τυφλός και κουφός εκ γενετής και οτιδήποτε έγραψε ποτέ ηχεί σαν κακοφωνία βραχνιασμένων και φάλτσων γαϊδάρων, με την αξιοσημείωτη εξαίρεση αυτών των τριών σονάτων, οι οποίες είναι ακόμα χειρότερες. Αλλά ήταν ωραίος τύπος, εύθυμος (όσο μπορούσε στην κατάστασή του τέλος πάντων) και αντιμετώπιζε με χιούμορ τις δυσκολίες της ζωής.



Το φευγαλέο βλέμμα.
Η κοιμισμένη αγκαλιά.
Το αενάως κινούμενο πόδι.



Τρεις από τις σημαντικότερες φωτογραφίες του διεθνούς φήμης Έλληνα φωτογράφου Πάρη Τσεμπερόπουλου. Φυσικά είναι ασπρόμαυρες και απεικονίζουν η μεν πρώτη έναν αλλήθωρο περιπτερά, η δε δεύτερη δύο χελώνες που κοιμούνται αγκαλιά, ενώ η τρίτη...τίποτα. Είναι μια λήψη αφέγγαρου ουρανού και η μαυρίλα είναι τόσο πηχτή που την αισθάνεσαι στον ουρανίσκο σου. Έχουν πάρει και οι τρεις βραβείο Magnum και Cornetto. Ο Πάρης δεν μιλάει ποτέ για αυτές τις τρεις φωτογραφίες του στις άπειρες συνεντεύξεις που δίνει στην Αθενς Βόις και στη Λάιφο, όπου υποστηρίζει σθεναρά τα μνημόνια. Ζει μόνιμα στη Νέα Υόρκη.


Η άψογη φωνή.
Ο έντονος χορός.
Το γλυκό πρόσωπο.


Τρία από τα πιο διάσημα γλυκά του υπέροχου ζαχαροπλαστείου-κουρείου-μπιστρό με το όνομα "Γλυκά Τριχοκοκτέιλ", το οποίο είναι η τελευταία τρέντυ και μοδάτη προσθήκη στη νυχτερινή Αθήνα. Στην πλατεία Αγίας Ειρήνης φυσικά. Οι δύο χίπστερ που το άνοιξαν μας μιλάνε με ενθουσιασμό για τον βερολινέζικο αέρα που φυσάει στα τραπεζάκια και στα πιστολάκια του μαγαζιού, ενώ οι εργαζόμενοι περνάνε πολύ καλά στα υπόγεια κάτεργα που παρασκευάζουν τα γλυκά και αυτό βγαίνει στον κόσμο. Τρέντυ διάθεση, χαρούμενες φατσούλες και σακούλες για εμετό σε όποιον φυσιολογικό άνθρωπο τύχει να περάσει απέξω συνθέτουν ένα ιδανικό σκηνικό για επίθεση βομβιστή αυτοκτονίας. 


Ποτέ πια.


Ποτέ πια.



Αύριο θα οδηγήσω πρώτη φορά στη ζωή μου δικό 
μου αυτοκίνητο, αναγνώστη. Απλά λέω.

Ευρωμπάσκετ '87 (Μέρος Δεύτερο και Τελευταίο)



...Συνεχίζω λοιπόν, αναγνώστη, το νοσταλγικό ταξίδι στο τουρνουά που μας έμαθε τη λέξη "τουρνουά", το Ευρωμπάσκετ '87 (το πρώτο μέρος μπορείς να το διαβάσεις εδώ). Μετά τους αμφίρροπους και αγωνιώδεις προημιτελικούς, οι οποίοι για την ακρίβεια δεν ήταν ούτε αμφίρροποι ούτε αγωνιώδεις, καθώς η συνολική διαφορά πόντων υπέρ των νικητών ήταν 108 πόντοι, δηλαδή 27 πόντοι κατά μέσο όρο (αυτό οφείλεται κυρίως στον οίστρο του Χουάν του Αντόνιο του Σαν του Επιφάνιο που έβαλε 33 στους δύσμοιρους Δυτικογερμανούς, και στο κόμπλεξ των Τιτοϊκών Γιουγκοσλάβων προδοτών που έριξαν 47 στο κεφάλι των τίμιων προλεταρίων Πολωνών). Στους άλλους δύο προημιτελικούς επικράτησαν η Σοβιετική Ένωση και η οικοδέσποινα (πάντα ήθελα να γράψω αυτή τη λέξη στο μπλογκ, αναγνώστη), για τους λόγους που αναλύθηκαν στο πρώτο μέρος.


Στους ημιτελικούς η αρμάδα του Αλεξάντερ Γκομέλσκι ισοπέδωσε τους Ίβηρες 113-96 και η Ελλάδα κέρδισε την Γιουγκοσλαβία 81-77. Ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται στον ορίζοντα η πιθανότητα να αναδειχτεί πρωταθλήτρια Ευρώπης μια ομάδα με έναν διαστημικό για την εποχή παίκτη - πρώην πυγμάχο (τον Γκάλη), ένα τίμιο-κλαψιάρικο-γκρινιάρικο-παιδί του λαού από τη Νίκαια (Γιαννάκης), έναν ψηλό και άχαρο και ΚΚΕ και αρούκατο τύπο (Φασούλας), έναν ελαφρώς υπέρβαρο και ζαμανφού μάγκα από τη Νέα Σμύρνη, που ήξερε όσο μπάσκετ ήξεραν όλοι οι άλλοι -πλην Γκάλη- μαζί (Φάνης), έναν οικοδόμο (Καμπούρης), κάτι τύπους με μικρά ονόματα που έμοιαζαν ύποπτα με ψευδώνυμα (Μέμος Ιωάννου - Λιβέρης Ανδρίτσος). Οι αγώνες γίνονταν στο ΣΕΦ (πολλά χρόνια πριν γίνει η έδρα του μονίμως δεύτερου και δύο φορές κάθε 18 χρόνια πρώτου), ο κλιματισμός δεν είχε φτάσει στα Νότια Βαλκάνια ακόμα, και το κοινό ξεσηκωνόταν με καταφανέστατες περιπτώσεις οφσάιντ που δεν καταλόγιζαν οι εμφανώς ανθέλληνες διατηταί, και απορούσε που χρειαζόταν να βάλει τόσα γκολ ο Γκάλης για να κερδίσουμε κάθε φορά. Αγαπημένος του κοινού ήταν φυσικά ο Γιαννάκης, ο οποίος γκρίνιαζε τόσο πολύ που οι Ισπανοί παίκτες ("καραγκιόζηδες" κατά τους Έλληνες αθλητικογράφους) του 21ου αιώνα παίρνουν Όσκαρ σοβαρότητας αν συγκριθούν μαζί του.

Το ΠΑΣΟΚ επενδύει πολιτικά στο όλο σκηνικό (σιγά μην έχανε ευκαιρία) και οι κερκίδες των επισήμων φιλοξενούν σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο, η Μελίνα δηλώνει ερωτευμένη με τον προπονητή Κώστα Πολίτη (ευτυχώς μετά τον τελικό για να μην τον αποσυντονίσει τον άνθρωπο), και οι κομμουνιστές της εποχής βιώνουν μια βίαιη εσωτερική σύγκρουση διχασμένοι ανάμεσα στην επιθυμία να κερδίσει το τρόπαιο η χώρα τους και στη διεθνιστική υποχρέωση να υποστηρίξουν τη Μητέρα (όχι των δράκων παρά) της Επανάστασης Σοβιετική Ένωση, σύγκρουση που στους περισσότερους -όπως στον πατέρα μου- κρατάει για περίπου 5 δευτερόλεπτα, μέχρι να νικήσει, φυσικά, η δεύτερη επιλογή. Μαρτσουλιόνις και Τσατσένκο και τα μυαλά στα κάγκελα και πάμε, λοιπόν.

Φευ...Η ελληνική ομάδα είχε τον Γκάλη, 15.000 αλαλάζοντες -και άσχετους, το είπαμε, αναγνώστη- οπαδούς και σύμμαχο την αφόρητη ζέστη. Οι Σοβιετικοί μπορεί μεν να είχαν τα παραδοσιακά κομμουνιστικά στιβαρά μουστάκια αλλά εξαιτίας του Γκορμπατσόφ και της προδοτικής γκλασνοστ οι μισοί είχαν ΚΑΙ λασπωτήρες (ανεπίτρεπτη δυτικόφερτη μόδα κουρέματος), χάνοντας και στον τομέα της εμφάνισης συγκρινόμενοι με την αέρινη περμαναντ του μελλοντικού Δημάρχου Πειραιά.



Που πάτε έτσι ρε χίπηδες;; Θα πέσει το Τείχος σε κανά
δυο χρόνια αν δεν προσέξετε λίγο την εμφάνισή σας


Πέρα από την πλάκα, ο τελικός ήταν ένας συγκλονιστικός αγώνας, που κρίθηκε στην παράταση, με τον Γιαννάκη και τον Φασούλα να έχουν αποβληθεί με 5 φάουλ έκαστος, τον Μέμο Ιωάννου να παίζει μπανταρισμένος παντού σαν άλλος Μάμρα, τον Γκάλη να χορεύει ανάμεσα στους εκπροσώπους του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε σαν άπιαστη τροτσιστική παραφυάδα και να σκοράρει 40 πόντους, και τον τίμιο και παίκτη του ΠΑΟ Λιβέρη Ανδρίτσο να ευστοχεί σε δύο βολές στο τέλος του κανονικού αγώνα και να στέλνει το παιχνίδι στην παράταση. Άντε, γιατί όλοι για τον Καμπούρη λέτε, που φύσαγε τα δάχτυλά του, σαν να ήθελε να ξεκολλήσει σακούλες στο σουπερμάρκετ. Βασικά τις έβαλε γιατί ο Γιαννάκης του είχε μόλις φωνάξει "Πήγαινε βάλτες ρε" και δεν αψηφούσες εύκολα το παιδί από τη Νίκαια εκείνη την εποχή, ακόμα κι αν η day job σου ήταν οικοδόμος (όπως ήταν του Καμπούρη).



Αν βαριέσαι να το δεις όλο, (βέβηλε)
 αναγνώστη, πήγαινε κατευθείαν στο 2:55

Κλείνοντας, να αποτίσω φόρο τιμής σε εκείνη την ομάδα η οποία με έστρεψε οριστικά στο μπάσκετ στην τρυφερή ηλικία των 8 ετών, με αποτέλεσμα μεγάλες διακρίσεις και δόξα στα επόμενα χρόνια - της ομάδας, όχι δικές μου. Εγώ απλά ψήλωσα παραπάνω από όσο θα ψήλωνα χωρίς να παίζω μπάσκετ και συμμετείχα σε δύο ιστορικούς σχολικούς αγώνες δημοτικών που έληξαν με σκορ 52-9 (δεν είναι τυπογραφικό, πενήντα δύο - εννιά) και 33-27 αντίστοιχα, έχοντας συνολική συγκομιδή 5 ριμπάουντ (ένα επιθετικό) και δύο πόντων. Αν θες να μάθεις αν κερδίσαμε ή αν χάσαμε, αναγνώστη, σου απαντώ ότι σημασία έχει η συμμετοχή (και ότι το δημοτικό μας είχε χαμηλές μπασκέτες και οι αγώνες έγιναν σε κλειστό γήπεδο με κανονικές). Ευχαριστώ.




Οι πρώτες 100 είναι δύσκολες.



100 αναρτήσεις.
51.392 views.
90 τραγούδια.
366 σχόλια.
24 "βλακεία", 269 "είσαι ο λόγος που έχω ίντερνετ", 14 "δε βαριέσαι, βρέχει έξω".
18 δημοσκοπήσεις - με 248 ψήφους (αν και κάποια στιγμή εξαφανίστηκαν όλες οι συμμετοχές και μετά επανεμφανίστηκαν λιγότερες από τις μισές, άρα είναι πολλές παραπάνω στην πραγματικότητα).
10 προτεινόμενοι συγγραφείς.
133 ετικέτες.



Τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει
Τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν
(36 χρονών ήταν ο Καβάφης όταν το έγραψε. Απλά λέω.)


99 πρωτότυπα κείμενα γραμμένα από τη μονοπρόσωπη συντακτική επιτροπή του μπλογκ.
1 φιλική συμμετοχή (με μόλις 143 views, ντροπή σου, αναγνώστη, φιλοξενούμενος άνθρωπος, τον πίκρανες).
Μία ανάρτηση με 1684 views και μία με 78.
775 μέρες.
10 χώρες προέλευσης αναγνωστών.
10 προγράμματα περιήγησης. με τον Internet Explorer στην τέταρτη θέση, με 3% (απίστευτο, όποιος χρησιμοποιεί ακόμα Explorer θα διαβάζει τώρα την πέμπτη ανάρτηση από τις 100, υπολογίζω).
12 μαγαζιά στα οποία έχω βάλει μουσική και το έχω αναφέρει στο μπλογκ.
5 κόμματα στην κυβέρνηση.
Τρόικα και Φορείς.
Μνημόνιο και σκισμένο Μνημόνιο (ξανακολλημένο βέβαια).


(Αλλά το βασικότερο είναι οι ώρες -που δυστυχώς επειδή γράφω γρήγορα, τρομάρα μου, είναι λίγες- που έκατσα στο πανίσχυρο και πανάκριβο λαπτοπ μου κι έγραψα αυτές τις 100 αναρτήσεις για να το απολαύσω εγώ πρώτος απ' όλους, αναγνώστη, και μετά εσύ, η γλυκιά προσμονή για το πως θα σου φανεί η καθεμία από αυτές, το αναπόφευκτο γέλιο για το "βλακεία" που άρχισε να πατιέται εμμονικά από κάποιο χρονικό σημείο και μετά -ξέρω ποιος/α είσαι, συγγνώμη για όλα, συνέχισε να το πατάς, όταν σταματήσεις θα μου λείψει- η ανυπομονησία για τα σχόλια εδώ ή στο facebook, η ευχάριστη έκπληξη  κάθε φορά που άκουσα τη φράση "έχω διαβάσει Σπόρο", η αγάπη μου για τα 100 πνευματικά μου παιδιά. Ευχαριστώ για την ιδέα Φ.)



So do you like where we're headed?
Does it make sense in your eyes?
...
There's no use to complain
Still you and no one else


Συγκινήθηκα, διάολε. 

Μη δίνεις σημασία.


Υ.Γ. Μπορείς να ψηφίσεις ανάμεσα σε 13 αγαπημένες μου αναρτήσεις ποια σου άρεσε πιο πολύ σε αυτό το λινκ, αναγνώστη.




Ματαιώσεις ΙΙ




Το να κάνεις την τέλεια αλλαγή όταν βάζεις μουσική σε μαγαζί είναι εξαίσιο. Μετά κοιτάς γύρω σου και βλέπεις ότι όλοι μιλάνε και κανείς δεν ακούει τη μουσική.
Το να χάνει ο Ολυμπιακός για 38 λεπτά από τους Ρώσους είναι θαυμάσιο. Μετά άρχισε ο Σπανούλης τα δικά του.
Το να γυμνάζεσαι δύο ώρες την ημέρα είναι θεσπέσιο. Έτσι μου έχουν πει τουλάχιστον αυτοί που το κάνουν.
Το να βλέπεις τον Αυτιά να σταματάει τον Βαρουφάκη στο δρόμο και να του παίρνει συνέντευξη είναι ξεκαρδιστικό. Μετά σκέφτεσαι ότι όπως το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ στην επόμενη κυβέρνηση θα είναι υπουργός Οικονομικών ο Αυτιάς και μελαγχολείς.
Το να ανοίγει μαγαζί-κολλεκτίβα στη Βαλτετσίου, κάτω από το παλιό μου σπίτι, είναι ελπιδοφόρο. Το ότι έκλεισε βιβλιοπωλείο που ήταν στο σημείο ψυχοπλακωτικό.
Το να κάνει καλοκαιρινή ζέστη Μάη μήνα αρέσει σε πολλούς. Να πάνε στη Σαχάρα - ΦΕΡΤΕ ΜΑΣ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ.
Το να βελτιώνεται ο Παππάς είναι το μοναδικό φετινό κέρδος του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ. Μετά παθαίνει ρήξη χιαστού.
Το να περιμένεις πράγματα από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι χαριτωμένα αφελές. Το να βασίζεσαι πάνω του εγκληματικά ηλίθιο.
Το να βγάζουν νέα δισκάρα οι Prodigy είναι τέλειο. Όταν βάζεις βέβαια κομμάτι οι άμουσοι και άσχετοι πελάτες σου δεν παίρνουν χαμπάρι. (Δεν πειράζει, συνεχίστε να έρχεστε, θα μάθετε κάποτε).
Το να παντρευτείς την κόρη του Ψωμιάδη είναι κίνηση ματ Μπουρούσαρε. Μετά, "τελείωσε το φάρμακο κύριε Μάκη".
Το να είσαι χορτοφάγος είναι μια επιλογή. Το να μας το τρίβεις στη μούρη μια απόγνωση.
Το να κράζεις τον Βαρουφάκη είναι φουλ επαναστατικό. Όσο και το να πίνεις μπάφους στη Βαλτετσίου. Όχι.
Το να κατεβαίνουν στις φοιτητικές εκλογές ακόμα ΠΑΣΠίτες είναι αξιοπερίεργο. Το ότι εκτός από το ότι κατεβαίνουν, παίρνουν και ψήφους, τέλειο θέμα διδακτορικής διατριβής στην Ψυχολογία.
Το να γράφεις διπλωματική είναι πολύ επίπονο. Ειδικά όταν δεν έχεις αρχίσει καν.
Το να πίνεις δωρεάν στα μισά μαγαζιά των Εξαρχείων επειδή κάποια στιγμή δούλεψες εκεί είναι οικονομικό. Το συκώτι σου διαφωνεί έντονα.



 Το να ακούς αυτή την κομματάρα είναι χαλαρωτικό
Μετά από (μόλις) 9 λεπτά τελειώνει.


Το να μένει ο κολλητός σου φίλος απέναντι από το σπίτι σου και να βλέπεστε από τα μπαλκόνια σας είναι άψογο. Μετά μετακομίζει με το που συμπληρώνεται χρόνος.
Το να βάζεις μουσική σε μαγαζιά γίνεται μόνο αν έχεις πτυχίο Πολυτεχνείου. Για σερβιτόρα πρέπει να έχεις Δραματικής Σχολής ή Φιλολογίας. Παιδεία με διακρίσεις.
Το να νιώθεις χαρούμενος για κάτι είναι φανταστικό. Δεν κρατάει ποτέ για πολύ.
Το να έχεις ίντερνετ σου ανοίγει τους ορίζοντες. Δέκα λεπτά στο facebook σε κάνουν να χάσεις κάθε ελπίδα για την ανθρωπότητα.
Το να ήσουν στο Νεπάλ και να γλίτωσες από τον σεισμό είναι ανακουφιστικό. Αν είσαι στην Ελλάδα και μας λες ότι επιβίωσες του σεισμού, είσαι κρετίνος.
Το να ακούς κλαρίνο είναι οκ. Το να ακούς κλαρίνο ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ και για μεγάλο χρονικό διάστημα μπορεί να σε τρελάνει. Παραδείγματα: η Έφη Θώδη, η Ειρήνη Μερκούρη και ο φασιστονότης.
Το να είσαι ο Μπογδάνος είναι ένα δράμα. Το να είσαι ο Μπογδάνος και να έχεις εκπομπή είναι ιλαροτραγωδία.
Το να γράφεις την ενενηκοστή ένατη ανάρτηση σε κάτι που ξεκίνησε για πλάκα και κατέληξε μετά από δύο χρόνια να έχει 51.000+ views είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρον. Μετά συνειδητοποιείς ότι πρέπει να βρεις θέμα για την εκατοστή ανάρτηση.

Το να γκρινιάζεις δεν είναι σωστό. Αλλά και τι να κάνεις;


Υ.Γ.1: Τουλάχιστον τρία άτομα μου έχουν πει, αναγνώστη, ότι η αγαπημένη τους ανάρτηση είναι οι Ματαιώσεις, Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω γιατί, Ούτε εγώ ούτε ο Καψής.

Υ.Γ.2: Ζέστη θέλατε; Ε, πάρτε ζέστη - τουλάχιστον στο Off The Chain που θα βάλω μουσική την Τρίτη 19/5 έχει εκτός από κοκτέιλ, καμπάνα, άμεση εξυπηρέτηση ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΤΙΣΜΟ. Έλα, αναγνώστη. 



Έλα και θα σε κάνω Βασίλισσα. Ή Βασιλιά.
Μεταφορικά πάντα, είμεθα δημοκράτες.


Άλφα στερητικό




Περίφημος μπλόγκερ (που κέρδισε φήμη κυρίως λόγω ρήξης λογοτεχνικής με τον Κωστή των έξι της οθόνης) συνέθεσε τις προηγούμενες ημέρες κείμενο που δημοσιεύτηκε στο μπλογκ του και στο ενημερωτικό μέσο στο οποίο δουλεύει, κείμενο στο οποίο εκλείπουν λέξεις συγκεκριμένης μορφής, λέξεις που δηλώνουν ενέργειες, κινήσεις, σκέψεις, εν ολίγοις λέξεις που επιδέχονται κλίσεων, π.χ.  "Ο Γιώργος ... τυρί", η λέξη που λείπει, λείπει συνεχώς στο εν λόγω κείμενο.

Όλο  το μυστήριο, περίεργο γεγονός τούτο, ξεκίνησε το σωτήριο έτος 1939, όποτε  ο κύριος Ernest Vincent Wright δημιούργησε βιβλίο ολόκληρο, πολλών χιλίων λέξεων, το οποίο δεν περιείχε το σύμβολο "e" οπουδήποτε εντός του συγκεκριμένου εύρους.  Ulipo τιτλοφορήθηκε το γκρουπ που τις λέξεις χρησιμοποίησε τοιουτοτρόπως, που επιτρέπει τη χρησιμοποίηση σε κείμενο ορισμένων μόνο, που κίνησε την προσοχή του οικείου μπλόγκερ, ο οποίος το επιχειρεί μόλις,



Το εν λόγω βιβλίο


Ουσίες ψυχοτρόπες  βοηθούν ίσως σε τολμηρές τέτοιες ενέργειες, η έλλειψη των οποίων δημιουργεί φρικτές δυσκολίες στη συνέχιση του συγκεκριμένου κειμένου. Επρόκειτο περί ενός (περιέργως επίπονου) τεστ, το οποίο τελειώνει εδώ, χωρίς την φήμη που θα επέφερε στον μπλόγκερ σε περίπτωση που συνέχιζε επί πολλές πολλές λέξεις.


Υ.Γ.1: Αναγνώστη (μπορώ επιτέλους να γράψω αυτή τη λέξη), η παραπάνω ανάρτηση δεν περιέχει το γράμμα "α", αποτελώντας μια άσκηση ύφους, ένα παιχνίδι, Μακριά από εμάς ο φορμαλισμός, δεν τον αγαπάμε, αναγνώστη, αλλά το συγκεκριμένο εγχείρημα ήταν απολαυστικό.

Υ.Γ.2: Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο εδώ

Υ.Γ.3: Η ανάρτηση του φίλου και συντρόφου Θωμά Τσαλαπάτη, στην οποία δεν υπάρχουν ρήματα, εδώ.
Θωμά συγγνώμη για την αναφορά στον Μπογδάνο αλλά το όνομά σου έχει πολλά Α. Πολλά.