Dj εδώ, dj εκεί, που είναι ο dj;

Ακούγοντας This Will Destroy You (το "σαουντρακ της αναμονής", όπως είχα βαφτίσει τον ομότιτλο δίσκο τους αναγνώστη, την περίοδο που τον άκουγα σε repeat περιμένοντας με τις ώρες σε ένα νοσοκομείο να τελειώσει μια δυσάρεστη διαδικασία στην οποία υποβαλλόταν ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο επί μήνες) γράφω την 95η ανάρτηση, λίγο πριν τα 50.000 views, λίγο πριν τα 2 χρόνια ζωής του μπλογκ. Και θα μου πεις "τι με νοιάζει εμένα, αυτοαναφορικέ τύπε;", αναγνώστη; Και θα έχεις και τα δίκια σου.

Ο τρόπος που "χτίζεται" το κομμάτι

με ξεπερνάει κάθε φορά που το ακούω

Αλλά δεν ξέρω τι να σου γράψω, αναγνώστη. Μπορεί να είχα προβλέψει ότι το μπλογκ θα ζήσει χρυσές εποχές με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά αυτοί εδώ δε με εμπνέουν όσο οι προηγούμενοι. Μέχρι τώρα δηλαδή, γιατί εκκρεμεί ο μεθαυριανός εορτασμός της 25ης Μαρτίου στο Σύνταγμα, όπου αν δω τον Καμμένο να κρατάει τη Ζωή για να κάνει φιγούρες στο τσάμικο, θα έχω υλικό για τρεις (τουλάχιστον) αναρτήσεις. Οπότε προς το παρόν θα συνεχίσω την αυτοαναφορικότητα και θα σου παρομοιάσω τα μαγαζιά που έχω παίξει (ή θα παίξω) μουσική με τύπους ανθρώπων:

1) Zazzium (Ιπποκράτους και Διδότου): Όπως ο πρώτος σου έρωτας - και λάθη θα κάνεις, και βιαστικός θα είσαι, και θα ενθουσιαστείς υπερβολικά για το δικό σου (και δικό της) καλό, και θα χωρίσετε άσχημα, χωρίς ποτέ να καταλάβει κανείς από τους δυο σας το γιατί. Έκλεισε. Αλλά οι Πέμπτες του θα μείνουν στην ιστορία. Υπό την έννοια ότι θα διδάσκονται στα σχολεία μια μέρα, αναγνώστη.


2) Πινέζα (Σολωμού και Μπόταση): Είσαι Εξαρχειώτης ρε παιδί μου. Κανονικός όμως, μένεις πέριξ της πλατείας, όχι κανένας φλώρος Νεαπολίτης (Εξαρχείων). Με τα τατού σου, τα πίρσινγκ σου, τα μπυρόνια σου, τη ροκιά σου, την τρέλα σου. Δε σε νοιάζουν τόσο οι κανόνες και οι νόρμες. Κι έρχεται ένας (καλός) μάγος και σε μεταμορφώνει από άνθρωπο σε μαγαζί. Ε, Πινέζα θα σε κάνει.


3) Κούσκο (Μεσολογγίου και Κωλέττη): Η πρώτη καταξίωση - πήρες πτυχίο σαν να λέμε. Ιστορικό μαγαζί, μέλος του γνωστού δίπολου "Κουσκοπωλείται", πολύ πριν ανοίξουν άλλα 345 μαγαζιά στη γύρω περιοχή και το δίπολο γίνει πολυεστιακό γυαλί μυωπίας, σαν αυτά που φοράνε οι χίπστερ στην πλατεία Αγίας Ειρήνης. Συγκίνηση και αναπόληση και απόδειξη πως ένα μαγαζί που εσύ (και όλο το φοιτηταριάτο της Αθήνας μαζί με σένα) έχεις συνδυάσει με καφέ και ηλιόλουστα μεσημέρια μπορεί να μετατραπεί σε μπαρ γεμάτο από κόσμο που χορεύει. Μπορεί, αν παίζεις εσύ μουσική. ("Σιγά ρε φίλε - Κι όμως, αλήθεια λέω, έχω και φωτογραφίες - Να τις δω - Δεν κάνει εδώ, είναι μπλογκ της κουλτούρας και της τέχνης αυτό - Σιγά ρε φίλε" κλπ).

4) Σαντέ (Αγίας Γλυκερίας, Γαλάτσι): Ο ορισμός του one night stand. Πελάτης μπήκα, dj του μαγαζιού κατέληξα. Από το "σε ξέρω εσένα, παίζεις σε μαγαζιά, βάζεις κι εδώ κανά δύο τραγουδάκια να κάνω ένα τσιγάρο" στο "εχμ, παίζω εδώ και 5 ώρες, μήπως να αλλάξουμε πάλι;" η απόσταση ήταν μικρή. Ο υπολογιστής με τη μεγαλύτερη μουσική συλλογή που έχω δει σε μαγαζί. Respect.


5) Va.ben.e (Βαλτετσίου και Μπενάκη): (Κάτι με τραβάει στα γωνιακά μαγαζιά, πρέπει να το κοιτάξω, αναγνώστη). Η πρώτη σοβαρή σχέση. Αυτή διαβάζει, πηγαίνει σινεμά, καπνίζει στριφτά τσιγάρα, είναι έντονα πολιτικοποιημένη (σε σημείο που όταν γίνονται μπάχαλα στην Βαλτετσίου ή στη Μπενάκη αρνείται να μείνει ανοιχτή), ξενυχτάει μέχρι το πρωί. Εσύ βάζεις μουσική. Περνάτε τέλεια.

Και ο κόσμος είναι τόσος που δεν χωράει μέσα

και χορεύει στον πεζόδρομο της Βαλτετσίου

7) Καντίνα του Σκύλου, Καντίνα στο Θολό (Ζαχάρω): Ηλεία, καλοκαίρι, άμμος, θάλασσα, (όχι ήλιος γιατί παίζω βράδυ), enough said...

8) Σχοινοβάτης (Σουλτάνη 4, Εξάρχεια): Η δεύτερη σοβαρή σχέση (που εκτυλίσσεται παράλληλα με την πρώτη, αλλά δεν είναι αυτό που νομίζεις, αναγνώστη). Αυτή καπνίζει πίπα, διαβάζει Πόε και Μπωντλέρ, πίνει κοκτέιλ, είναι πιο κουλτουριάρα και πιο chic από την άλλη. Είναι vintage η κοπέλα, τι να κάνουμε τώρα; Και κάθε Παρασκευή βράδυ ερωτευόμαστε ξανά από την αρχή. 

Τις επόμενες μέρες θα ολοκληρωθεί η δεκάδα, αναγνώστη, καθώς σήμερα θα παίξω στο Buy or Die (the Bar), και την επόμενη εβδομάδα στο Off the Chain. Να είσαι εκεί, θα σου πρότεινα.

Υ.Γ. Έχω βάλει μουσική κι αλλού, στους Αφανείς και στο Στέκι Μεταναστών και σε πολλά πάρτυ σε σπίτια. Αλλά όλα ξεκίνησαν από τον Σπόρο, στα Χανιά. Να ευχαριστείτε την Ιφι λοιπόν. Εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω.

  

Απόκριες; Στα μούτρα σας.

Αναγνώστη, ξέρω ότι χάθηκα τον τελευταίο καιρό, αλλά δεν προλάβαινα να γράψω ανάρτηση γιατί είχα αναλάβει μια άκρως απόρρητη αποστολή που μου ανέθεσε ο πρώην συμφοιτητής μου και νυν πρωθυπουργός μας Αλέξης. Η αποστολή στέφθηκε από απόλυτη αποτυχία, οι επιπτώσεις της οποίας (αποτυχίας) θα σκάσουν σαν τσουνάμι στην άμοιρη πλάτη σου, αναγνώστη, κατά τον Ιούνιο. Αλλά ας μη μιλήσουμε άλλο για αυτό.

Αντίθετα, ας στρέψουμε το βλέμμα μας πίσω, στον προηγούμενο μήνα, τον ένδοξο Φεβρουάριο, ο οποίος, εκτός από το να έχει λιγότερες μέρες από τους υπόλοιπους, περιέχει κατά κανόνα και την πιο άχαρη, εκνευριστική, βαρετή περίοδο του χρόνου: ΤΙΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ. (Στο σημείο αυτό να ζητήσω ευγενικά από όσους διαβάζουν αυτή την ανάρτηση και ταυτόχρονα πηγαίνουν στο καρναβάλι της Πάτρας, του Ρεθύμνου, της Ξάνθης και ειδικά όσους συμμετέχουν σε γκρουπ, ενώ είναι άνω των 20 ετών, να σταματήσουν την ανάγνωση. Όχι μόνο της ανάρτησης - γενικά. Τα βιβλία είναι πολύ καλά για τα μασκαρεμένα μούτρα σας). Όπως θα θυμάσαι, αναγνώστη, έχω περιγράψει την αηδία που μου προκαλούν οι χίπστερ με το Χάλοουιν, το οποίο κρατάει και μια μέρα μόνο το κακόμοιρο. Πάρε αυτή την αναγούλα και πολλαπλασίασε τη επί 100 για να καταλάβεις περίπου τι νιώθω όταν ορδές λιλιπούτειων - και όχι τόσο λιλιπούτειων - καρναβαλιστών ξεχύνονται στους χειμωνιάτικους δρόμους, παραδομένοι σε μια ανέλπιδα προσπάθεια να "διασκεδάσουν", κινούμενοι μέσα σε κατά κανόνα άβολες στολές, πληρώνοντας εξωφρενικά ποσά για να πιουν ποτά στα in μαγαζιά, λικνιζόμενοι -κατά το δύναμιν λόγω στολών- στους ρυθμούς των σκυλάδικων τραγουδιών της Λατινικής Αμερικής που εδώ τα λέμε "αποκριάτικα". Άραγε στην Dia De los Muertos στο Μεξικό χορεύουν υπό τους ήχους των επιτυχιών της Στανίση; Γιατί αν δεν είναι έτσι, μας έχουν πιάσει κορόιδα, αναγνώστη.

Και τώρα που έγραψα "Στανίση", τι έχεις να πεις για τις διαφημίσεις των Τζάμπο για τις Απόκριες; Τι έχεις να πεις για τα απωθημένα των κρυφοχρυσαυγιτών που ντύνονται μπάτσοι ή στρατιωτικοί ή για τα απωθημένα των σιγανοπαπαδιών που ντύνονται κοπέλες ελαφράς ηθικής; Τι έχεις να πεις για την αφορμή που βρίσκουν άτομα που δεν πίνουν γενικά να γίνουν ντίρλα, άτομα που δεν χορεύουν να νιώσουν Τραβολτολιβιεσνιουτοντζον, άτομα που δεν κάνουν one night stand γιατί είναι "ανήθικο" να φασώνουν όποιον πιγκουίνο ή όποια κολομπίνα βρουν δίπλα τους σε ένα πάρτυ; Η περίοδος των Αποκριών είναι για το ευρύ κοινό ότι η περίοδος του Erasmus για τους φοιτητές που μένουν με τους γονείς τους: Ευκαιρία να ξεδώσουν, να κάνουν ότι δεν τολμάνε να κάνουν τους υπόλοιπους 11,5 μήνες του χρόνου, να προσποιηθούν ότι είναι κάποιοι που δεν είναι, να "διασκεδάσουν" με το ζόρι. (Αυτή η αίσθηση της υποχρεωτικής διασκέδασης αιωρείται και πάνω από τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και το Πάσχα, αλλά εκεί τρώμε τον άμπακο, οπότε αμβλύνεται το όλο θέμα).

ΔΕ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ

Στην ιδανική κοινωνία του μέλλοντος (αυτή που θα εγκαθιδρυόταν, ντε, αν πετύχαινε η μυστική αποστολή που μου ανέθεσε ο Αλέξης, βλέπε εισαγωγή παρούσας ανάρτησης, μη με κουράζεις) οι Απόκριες θα καταργηθούν δια νόμου. Η τύχη του οικιστικού συνόλου της Πάτρας  θα αποφασιστεί μετά από ευρεία διαβούλευση με τον εαυτό μου, αν και ήδη κλίνω προς το Patras delenda est. (ολοκληρωτική ισοπέδωση). Οι στολές θα μεταποιηθούν σε κανονικά ρούχα και θα διανεμηθούν δωρεάν, και γενικά όποιος θέλει να ντυθεί κάπως και να κυκλοφορήσει στους δρόμους θα μπορεί να το κάνει κατά τη διάρκεια όλου του χρόνου, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΛΕΒΆΡΗ. Ευχαριστώ.


Υ.Γ. Ευχαριστώ τη Ν. που μου ζήτησε αυτό το κομμάτι στον Σχοινοβάτη και έκλεισα το πρόγραμμα με αυτό και με πήγε πίσω στα παιδικά μου χρόνια και στο οικογενειακό πικαπ και στους φοβερούς γονείς μου που άκουγαν Beatles. Ξέρεις, αναγνώστη, τα ίδια παιδικά χρόνια στα οποία ντυνόμουν καουμπόι, αναπαράγοντας άθελά μου σεξιστικά, φυλετικά και επεκτατικά στερεότυπα. Εδώ και πολλά χρόνια είμαι με τους Ινδιάνους.

Κάθε Παρασκευή με αυτό θα κλείνω

το πρόγραμμα, το αποφάσισα.