ΘΥΜΑΣΑΙ VII

Το κλειδί στην πόρτα.
Το ανάλαφρο περπάτημα.
Το κουρασμένο χαμόγελο.



Αυτοί οι τρεις Ινδιάνοι Σιου μαζί με 15 ακόμα συντρόφους τους βγήκαν να κυνηγήσουν βουβάλια στα εύφορα λιβάδια της Ντακότα, ανήξεροι για τα τρία πλοία του Κολόμβου που ξεκινούσαν την ίδια στιγμή από μισό πλανήτη μακριά για να τους στερήσουν τη γη τους. Το ανάλαφρο περπάτημα ήταν ο ανιχνευτής, το κλειδί στην πόρτα ο σκοπευτής και το κουρασμένο χαμόγελο ο γδάρτης. Τα βουβάλια ήταν τα βουβάλια. 



Οι ώρες της σιωπής.
Οι ώρες της απραξίας.
Οι ώρες του θυμού.



Αυτές οι τρεις σονάτες του διάσημου Τσέχου μουσουργού Κέντελσον (Τόμας, ο), συνιστούν το αριστούργημά του, το οποίο γράφτηκε στον πύργο του Μπράουνσβαιχ κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1765. Ο Κέντελσον ήταν τυφλός και κουφός εκ γενετής και οτιδήποτε έγραψε ποτέ ηχεί σαν κακοφωνία βραχνιασμένων και φάλτσων γαϊδάρων, με την αξιοσημείωτη εξαίρεση αυτών των τριών σονάτων, οι οποίες είναι ακόμα χειρότερες. Αλλά ήταν ωραίος τύπος, εύθυμος (όσο μπορούσε στην κατάστασή του τέλος πάντων) και αντιμετώπιζε με χιούμορ τις δυσκολίες της ζωής.



Το φευγαλέο βλέμμα.
Η κοιμισμένη αγκαλιά.
Το αενάως κινούμενο πόδι.



Τρεις από τις σημαντικότερες φωτογραφίες του διεθνούς φήμης Έλληνα φωτογράφου Πάρη Τσεμπερόπουλου. Φυσικά είναι ασπρόμαυρες και απεικονίζουν η μεν πρώτη έναν αλλήθωρο περιπτερά, η δε δεύτερη δύο χελώνες που κοιμούνται αγκαλιά, ενώ η τρίτη...τίποτα. Είναι μια λήψη αφέγγαρου ουρανού και η μαυρίλα είναι τόσο πηχτή που την αισθάνεσαι στον ουρανίσκο σου. Έχουν πάρει και οι τρεις βραβείο Magnum και Cornetto. Ο Πάρης δεν μιλάει ποτέ για αυτές τις τρεις φωτογραφίες του στις άπειρες συνεντεύξεις που δίνει στην Αθενς Βόις και στη Λάιφο, όπου υποστηρίζει σθεναρά τα μνημόνια. Ζει μόνιμα στη Νέα Υόρκη.


Η άψογη φωνή.
Ο έντονος χορός.
Το γλυκό πρόσωπο.


Τρία από τα πιο διάσημα γλυκά του υπέροχου ζαχαροπλαστείου-κουρείου-μπιστρό με το όνομα "Γλυκά Τριχοκοκτέιλ", το οποίο είναι η τελευταία τρέντυ και μοδάτη προσθήκη στη νυχτερινή Αθήνα. Στην πλατεία Αγίας Ειρήνης φυσικά. Οι δύο χίπστερ που το άνοιξαν μας μιλάνε με ενθουσιασμό για τον βερολινέζικο αέρα που φυσάει στα τραπεζάκια και στα πιστολάκια του μαγαζιού, ενώ οι εργαζόμενοι περνάνε πολύ καλά στα υπόγεια κάτεργα που παρασκευάζουν τα γλυκά και αυτό βγαίνει στον κόσμο. Τρέντυ διάθεση, χαρούμενες φατσούλες και σακούλες για εμετό σε όποιον φυσιολογικό άνθρωπο τύχει να περάσει απέξω συνθέτουν ένα ιδανικό σκηνικό για επίθεση βομβιστή αυτοκτονίας. 


Ποτέ πια.


Ποτέ πια.

Αύριο θα οδηγήσω πρώτη φορά στη ζωή μου δικό 

μου αυτοκίνητο, αναγνώστη. Απλά λέω.