41 χρόνια ΠΑΣΟΚ (ρε μούτρα)




3 Σεπτέμβρη 1974: Ιδρυθήκαμε! Το μέλλον της Ελλάδας είναι εξασφαλισμένο.

1977: Αποχαιρετήσαμε με πόνο ψυχής κάποιους τροτσκιστές συντρόφους. Διαλέξανε άλλο δρόμο προς τον σοσιαλισμό, δεν έγινε τίποτα, θα βρεθούμε στα σοβιέτ ξανά!

Οκτώβρης 1981: Κερδίσαμε! Η Αλλαγή είναι εδώ - ποτέ ξανά πρωτάθλημα στη Δεξιά. Χρονοντούλαπο της Ιστορίας που λέει και ο Μεγάλος.

1984: Μόνο εγώ δεν έχω διοριστεί κάπου από την τοπική μου αλλά μπορεί να φταίει ότι έχω βγάλει δημοτικό. Θα περιμένω.

1985: Δεύτερη τετραετία στο κυριλέ γατάκια.

1988: Ξενυχτάω και ανάβω κεράκια περιμένοντας νέα από το Λονδίνο.

1989: Το μίσος του ΚΚΕ και της Δεξιάς για τον Μεγάλο είναι τόσο που συνεργάστηκαν. Απίστευτο!

1993: We are back bitches!!!!

1996: Θλίψη απέραντη για το χαμό του Μεγάλου. Αυτός ο Σημίτης δε μου γεμίζει το μάτι, θα δούμε.

1999: Έχασα τα πάντα στο Χρηματιστήριο. Διορίστηκα φύλακας στο υπουργείο όμως.

2000: Με γκολ στις καθυστερήσεις γατάκια!!!

2004: Ισχυρή Ελλάδα, Ολυμπιάδα, αχάριστοι ψηφοφόροι.

2007: Μα καλά ΠΟΣΗ αχαριστία;;

2009: Νέα εποχή για τον τόπο! Ο Γιώργος είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος που ξέρω. Μια φορά ξεμπέρδεψε τα κλειδιά από το μπρελόκ μου μέσα σε 35 λεπτά μόνο!!

2011: Για το καλό της χώρας βάλαμε 4-5 χρονοντουλαπιασμένους δεξιούς υπουργούς αλλά εμείς κυβερνάμε ακόμα, είμαι σίγουρος.

Μάης 2012: ΡΕ ΞΕΚΟΛΛΑΤΕ ΛΙΓΟ, 13%;;;

Ιούνης 2012: Ξεκολλήσατε, οκ. Πέσαμε κι άλλο. Ούτε να το γράψω δεν μπορώ.

Γενάρης 2015: Ρε σεις, σοβαρά τώρα. Τόσο έπαιρνε το ΚΚΕ εσωτερικού κάποτε. Δεν είναι νούμερα αυτά.

Σεπτέμβρης 2015: Κατεβαίνουμε; Αλήθεια; Ποιον μαζέψαμε; Τη μισή ΔΗΜΑΡ; Πως κι έτσι, τα ΜΛ δεν μας ήθελαν μαζί τους; Ρεαλιστικός στόχος: Να περάσουμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.



Τα έλεγε ο μακαρίτης ο Μπουλάς 
αλλά ποιος τον ακούει πια;

Υ.Γ. Αναγνώστη, από το 1981 το ΠΑΣΟΚ κυβερνάει αδιαλείπτως, μην ξεχνιέσαι. Ο μόνος τρόπος να σταματήσει να κυβερνάει είναι - ίσως, δεν είναι σίγουρο ότι φτάνει - να μην μπει στη Βουλή. Μπορείς, εγώ σε πιστεύω...

Μια Διάφανη Συγγνώμη.



Γεννήθηκα νωρίς. Όχι, για την ακρίβεια γεννήθηκα λίγο νωρίτερα από ότι έπρεπε. Κι όμως, αναγνώστη, θεωρητικά οι ηλικίες μου ταίριαζαν με τις κυκλοφορίες των δίσκων τους. Μπορεί να ήμουν 15 χρονών όταν κυκλοφόρησε το "Λιώνοντας μόνος/ Κάτω από το ηφαίστειο" (και να μην το πήρα καν είδηση τότε), αλλά ήμουν 17 όταν κυκλοφόρησε το "Έγινε η απώλεια συνήθειά μας", το οποίο και έλιωσα στα χρόνια που ακολούθησαν. Αλλά παράλληλα, ακριβώς επειδή ενηλικιωνόμουν στα μέσα της δεκαετίας του '90, πρόλαβα να πάω σε live από Τρύπες (και Ξύλινα Σπαθιά, τα Μωρά στη Φωτιά με την original σύνθεση δεν τα πρόλαβα, όχι). Και ξέρω ότι δεν είναι ή το ένα ή το άλλο, αλλά στο δικό μου μυαλό έστεκαν έτσι, αντιπαραθετικά, από τη μία ο Γιάννης και ο Παπαδόπουλος και από την άλλη ο Ανεστόπουλος και ο Ροδοστόγλου - είδες, ούτε με τα μικρά τους ονόματα δεν μου πάει να τους γράψω. Και κέρδιζαν οι πρώτοι, με κάτω τα χέρια μάλιστα.



Άλλη φάση ρε παιδί μου.

Αλλά μετά διαλύθηκαν οι Τρύπες, το πείσμα μου όμως παρέμενε. Και μαζί με τους Πυξ λαξ, που τους μετονόμασα σε Πυξ Βλαξ, αποκαλούσα τα Διάφανα Κρίνα, Διάφανη Γκρίνια. Και γέλαγα μόνος μου με το αστείο μου, ο βλαξ. Και είχαν δει φίλοι μου τον Ανεστόπουλο στο Καφεκούτι να πίνει ένα ουίσκυ ανά τέταρτο, δεν το παρήγγειλε καν, ερχόταν μπροστά του από τη σερβιτόρα χωρίς να χρειαστεί να της κάνει σήμα, και λέγαμε να τι είναι αυτό που ξέρει πως θα 'ρθει, το επόμενο ουίσκυ, και δεν θα θα 'ναι όπως είναι ο Θάνος, θα είναι λίγο πιο πιωμένος, και γελάγαμε. Οι βέβηλοι. Και τα τελευταία δύο χρόνια που βάζω μουσική σε μαγαζιά, στραβομουτσουνιάζω όταν μου ζητάει ο κόσμος να παίξω τραγούδια τους. Ο ανόητος. Γιατί δεν θέλω να παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου ότι εκτός από το "Έγινε η απώλεια..." το οποίο όπως προείπα έλιωσα στα 18 μου, άκουσα και τους επόμενους δίσκους, και μάλιστα πολλά τραγούδια από αυτούς σε repeat...Γιατί δεν θέλω να παραδεχτώ ότι με ενοχλούσε η εμπορικότητά τους αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα συγκρότημα που άφησε το στίγμα του στην ελληνική μουσική σκηνή, αν όχι για τίποτα άλλο, για τις μελοποιήσεις πολύ ωραίων ποιημάτων.



Ίσως φταίει ότι ήξερα το ποίημα και ανακάλυψα 
πολύ αργά το τραγούδι, αναγνώστη


Τέλος πάντων, τα λάθη είναι ανθρώπινα, και mea culpa και τα λοιπά. Τουλάχιστον δεν είναι -ακόμα- πολύ αργά. Και θα πάω αύριο στην Τεχνόπολη στη συναυλία (και θα πήγαινα ακόμα κι αν δεν ήταν οι Last Drive και ο Γιάννης, αναγνώστη. Άλλο που βοηθάει). Σαν μια καθυστερημένη απόδοση τιμών. Σαν αναγνώριση μιας παράβλεψης, σαν (λυτρωτική) αποδοχή μιας ένοχης απόλαυσης. Όχι πως με είχαν ανάγκη. Τελικά τους είχα εγώ.



Συγκροτηματάρα, ορίστε, το έγραψα.


Αλλά εθελοτυφλούσα. Οπότε δεν τους κατηγορώ αν μου αφιερώσουν το εξής:



Μου αξίζει.

Υ.Γ. Κι Εσύ θα είσαι εκεί, δίπλα μου. Για πάντα.

Ανάφη reloaded



Ανάφη. Ένα νησί ευλογημένο από την τύχη και καταραμένο από τους χίπηδες.

Βουτιές στον Ρούκουνα με ζιγκ ζαγκ για να αποφύγεις ανέμελα αντρικά μόρια και γυναικεία στήθη.

Γάτες στην Ταβέρνα (σαφώς λιγότερες από τους σκύλους)

Δες, οι χίπηδες έκαναν την κάτω πλατεία της Χώρας, Βαλτετσίου. Τρομάρα τους.

Ένα καινούργιο μαγαζί που κόστισε υπερβολικά πολλά λεφτά. Απέναντι από το δημοτικό.

Ζουν ανάμεσά μας: Χίπηδες βουρτσίζουν τα δόντια τους περπατώντας ανάμεσα στα τραπέζια στην Ταβέρνα.

Ήλιος. Πολύς. Αφού έχεις στήσει στην παραλία κι έχεις φτιάξει ένα ετοιμόρροπο κατασκεύασμα με καλάμια και σεντόνια, τι περιμένεις ρε φίλε;

Θα ξαναπάω, σίγουρα, απλά αρχές Ιούνη ή τέλη Σεπτέμβρη, να μην έχει χίπηδες.

Ίσως και να τους συγχωρέσω κάποτε.

Κάτω καθόντουσαν, χαμαί, πως να στο πω αναγνώστη, δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν τη φρίκη.

Λένε πως όλα ξεπερνιούνται με τον καιρό, από την άλλη.

Μεσημέρια στη Χώρα μόνος μου, να Σε σκέφτομαι.

Νόστος για τη σχιζομητρόπολη, και για Σένα, γι' αυτό και μόνο πέντε μέρες στον παράδεισο.

Ξύπνημα κάθε μέρα στις 8:30 , λουσμένος στον ιδρώτα, βουτιά με τη μία.

Οριακά να βρίσκεις τραπέζι στην Ταβέρνα, αλλά να βρίσκεις.

Ποτέ ξανά Αύγουστο. Ποτέ ξανά Αύγουστο. Ποτέ ξανά Αύγουστο.

Ρώτησε για Ανάφη, αναγνώστη, όλοι τα καλύτερα θα σου πουν. Μετά διάβασε όλη την ανάρτηση.

Στο Αρμενάκι θα μπορούσα να μένω τρεις μήνες. Αλήθεια. Από την ομελέτα το πρωί μέχρι τις ρακές το βράδυ, περνάει η μέρα.

Τις Μάντρες τις απογείωνε ο Άλεξ που έπαιζε παρόμοια τραγούδια με μένα. Μπράβο του.

Υστερόβουλα σκεπτόμενος, θα έπρεπε να το θάψω το νησί, για να μην πάτε άλλοι. Αλλά δεν μου βγαίνει.

Φίλοι, φίλοι, φίλοι: Ν., Ν., Δ., Α., Γ., Α., Ν., Ν., Κ., Σ., Τ., Ι., Π., Α., Α., Ξ., Κ., Μ., και διάφοροι άλλοι/ες.

Χάσιμο χρόνου το να μην είσαι εκεί. Του χρόνου.

Ψάχνω να βρω αρνητικά και δεν μπορώ - διαολεμένοι χίπηδες, με κάνατε ειρηνόφιλο.

Ωραία ήταν. Αλλά πιο ωραία είναι εκεί που είσαι Εσύ.


Αλλά δεν ήσουν. Δεν πειράζει, είσαι τώρα.