Μια Διάφανη Συγγνώμη.

Γεννήθηκα νωρίς. Όχι, για την ακρίβεια γεννήθηκα λίγο νωρίτερα από ότι έπρεπε. Κι όμως, αναγνώστη, θεωρητικά οι ηλικίες μου ταίριαζαν με τις κυκλοφορίες των δίσκων τους. Μπορεί να ήμουν 15 χρονών όταν κυκλοφόρησε το "Λιώνοντας μόνος/ Κάτω από το ηφαίστειο" (και να μην το πήρα καν είδηση τότε), αλλά ήμουν 17 όταν κυκλοφόρησε το "Έγινε η απώλεια συνήθειά μας", το οποίο και έλιωσα στα χρόνια που ακολούθησαν. Αλλά παράλληλα, ακριβώς επειδή ενηλικιωνόμουν στα μέσα της δεκαετίας του '90, πρόλαβα να πάω σε live από Τρύπες (και Ξύλινα Σπαθιά, τα Μωρά στη Φωτιά με την original σύνθεση δεν τα πρόλαβα, όχι). Και ξέρω ότι δεν είναι ή το ένα ή το άλλο, αλλά στο δικό μου μυαλό έστεκαν έτσι, αντιπαραθετικά, από τη μία ο Γιάννης και ο Παπαδόπουλος και από την άλλη ο Ανεστόπουλος και ο Ροδοστόγλου - είδες, ούτε με τα μικρά τους ονόματα δεν μου πάει να τους γράψω. Και κέρδιζαν οι πρώτοι, με κάτω τα χέρια μάλιστα.

Άλλη φάση ρε παιδί μου.

Αλλά μετά διαλύθηκαν οι Τρύπες, το πείσμα μου όμως παρέμενε. Και μαζί με τους Πυξ λαξ, που τους μετονόμασα σε Πυξ Βλαξ, αποκαλούσα τα Διάφανα Κρίνα, Διάφανη Γκρίνια. Και γέλαγα μόνος μου με το αστείο μου, ο βλαξ. Και είχαν δει φίλοι μου τον Ανεστόπουλο στο Καφεκούτι να πίνει ένα ουίσκυ ανά τέταρτο, δεν το παρήγγειλε καν, ερχόταν μπροστά του από τη σερβιτόρα χωρίς να χρειαστεί να της κάνει σήμα, και λέγαμε να τι είναι αυτό που ξέρει πως θα 'ρθει, το επόμενο ουίσκυ, και δεν θα θα 'ναι όπως είναι ο Θάνος, θα είναι λίγο πιο πιωμένος, και γελάγαμε. Οι βέβηλοι. Και τα τελευταία δύο χρόνια που βάζω μουσική σε μαγαζιά, στραβομουτσουνιάζω όταν μου ζητάει ο κόσμος να παίξω τραγούδια τους. Ο ανόητος. Γιατί δεν θέλω να παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου ότι εκτός από το "Έγινε η απώλεια..." το οποίο όπως προείπα έλιωσα στα 18 μου, άκουσα και τους επόμενους δίσκους, και μάλιστα πολλά τραγούδια από αυτούς σε repeat...Γιατί δεν θέλω να παραδεχτώ ότι με ενοχλούσε η εμπορικότητά τους αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα συγκρότημα που άφησε το στίγμα του στην ελληνική μουσική σκηνή, αν όχι για τίποτα άλλο, για τις μελοποιήσεις πολύ ωραίων ποιημάτων.

Ίσως φταίει ότι ήξερα το ποίημα και ανακάλυψα 

πολύ αργά το τραγούδι, αναγνώστη

Τέλος πάντων, τα λάθη είναι ανθρώπινα, και mea culpa και τα λοιπά. Τουλάχιστον δεν είναι -ακόμα- πολύ αργά. Και θα πάω αύριο στην Τεχνόπολη στη συναυλία (και θα πήγαινα ακόμα κι αν δεν ήταν οι Last Drive και ο Γιάννης, αναγνώστη. Άλλο που βοηθάει). Σαν μια καθυστερημένη απόδοση τιμών. Σαν αναγνώριση μιας παράβλεψης, σαν (λυτρωτική) αποδοχή μιας ένοχης απόλαυσης. Όχι πως με είχαν ανάγκη. Τελικά τους είχα εγώ.

Συγκροτηματάρα, ορίστε, το έγραψα.

Αλλά εθελοτυφλούσα. Οπότε δεν τους κατηγορώ αν μου αφιερώσουν το εξής:

Μου αξίζει.

Υ.Γ. Κι Εσύ θα είσαι εκεί, δίπλα μου. Για πάντα.