Ατυχείς συναντήσεις

Έγραψε λοιπόν ο Συγγραφέας ένα στάτους στο φεισμπουκ, αναγνώστη, με το οποίο κατακεραύνωσε έναν ατυχή "τυπάκο με αντιεξουσιαστική εμφάνιση",   ο οποίος τόλμησε να αντιμιλήσει στον Συγγραφέα στα Μαρμαρένια Αλώνια της Σόλωνος. Ο Συγγραφέας δεν μάσησε όμως, του υπέδειξε ότι αυτός σύχναζε στα Εξάρχεια προτού το μειράκιο αντίπαλός του γεννηθεί και τον προέτρεψε να "του κλάσει τα αρχίδια". Αλλά να μη στα λέω εγώ, διάβασε μόνος σου και θαύμασε:

"Προ ολίγου στην οδό Σόλωνος, τυπάκος με αντιεξουσιαστική εμφάνιση, ο οποίος δεν ήξερε το όνομα μου και με αποκαλούσε "δημοσιογράφο", με προειδοποίησε να μην ξαναπατήσω στα Εξάρχεια. Προφανώς τον προέτρεψα να μου κλάσει τα αρχίδια (πρώτη φορά γράφω αυτή τη λέξη στο μπλογκ, αναγνώστη, μετά από 123 αναρτήσεις, είδες για να είσαι άνθρωπος του πνεύματος ΚΑΙ σκληρός motherfucker ταυτόχρονα, μιλάς και γράφεις όπως δεν τολμούν οι ψοφοδεείς μπλόγκερ), τον πληροφόρησα ότι στα Εξάρχεια σύχναζα προτού ο ίδιος γεννηθεί και τον κάλεσα να με πλησιάσει και να επαναλάβει ό,τι μου είπε από απόσταση αναπνοής. Προφανώς απομακρύνθηκε με ταχύ βήμα αφού με απείλησε ότι θα θυμάται τη φάτσα μου".

Ανατριχίλα.

Σκέφτηκα λοιπόν, αναγνώστη, διάφορες περιστάσεις στην Παγκόσμια Ιστορία όπου θα μπορούσε να αναπαραχθεί αυτή η Σύγκρουση του Καλού με το Κακό, του Γνώστη με τον Αμύητο, του Σοφού με τον Αδαή. Μπορείς να προσθέσεις παρόμοια περιστατικά στα σχόλια, φυσικά:

- Προ ολίγου περπάταγα στη Μόρντορ και έρχεται ένας δαίμονας με εμφάνιση ματιού και μου λέει "σε έχω δει στη γυάλινη σφαίρα μου, μην ξαναπερπατήσεις δώθε από τη Μίνας Τίριθ". Προφανώς του απάντησα "Ίσα ρε Σόρον, τσιράκι του Μόργκοθ, εγώ περιπλανιόμουν σε όλη τη Μέση Γη από τότε που είχες σώμα ακόμα. Θα μου κλάσεις μια μάντρα". Προφανώς απομακρύνθηκε με ταχύ βήμα αφού με απείλησε ότι θα θυμάται τη φάτσα μου.

Που πας ρε γατάκι; 

- Προ ολίγου περπάταγα στην Κόλαση (του Δάντη) κι έρχεται ένας τυπάκος με εμφάνιση ποιητή και με προειδοποίησε να μην ξαναπατήσω εκεί γιατί την έγραψε αυτός, λέει. Προφανώς του είπα "Ίσα ρε Αλιγκέρι, σκατόφλωρε Φλωρεντινέ, όταν εγώ έκανα μπάρμπεκιου στην Κόλαση εσύ δεν είχες γεννηθεί ακόμα. Πάρε φόρα κι έλα με την όπισθεν". Προφανώς απομακρύνθηκε με ταχύ βήμα αφού με απείλησε ότι θα θυμάται τη φάτσα μου.

- Προ ολίγου περιδιάβαινα ανέμελος στο Νταχάου, μέχρι που εμφανίστηκε ένας υστερικός τυπάκος με χάλια κούρεμα και μισό μουστάκι και άρχισε να ωρύεται ότι δικιά του ιδέα ήταν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ράους και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Προφανώς του απάντησα "Μικρέ Αυστριακέ δικτάτορα, άραξε την πέτσα σου. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι γέννημα του Νεωτερισμού και εφαρμόστηκαν πρώτη φορά στην Κούβα από τους Ισπανούς το 1895, και αμέσως μετά από τους Άγγλους στον πόλεμο των Μπόερς στη Ν. Αφρική. Ιδέα της αστικής δημοκρατίας είναι λοιπόν και σε έχω γραμμένο εκεί που δεν πιάνει μελάνι". Προφανώς απομακρύνθηκε με ταχύ βήμα αφού με απείλησε ότι θα θυμάται τη φάτσα μου.

- Προ ολίγου περπάταγα Βόρεια του Τείχους και σκάει ένα τυπάκι με μπλε μάτια και μου λέει ότι είναι ο Βασιλιάς της Νύχτας και να σηκωθώ να φύγω και τέτοια. Προφανώς του απάντησα "Σιγά μην είσαι και η Βασίλισσα της Νύχτας που ντύνονται τα κοριτσάκια στα παιδικά αποκριάτικα πάρτυ, μωρή λουλού. ΕΓΩ έφτιαξα το Τείχος, πέτρα πέτρα, κι όποτε μου γουστάρει θα περπατάω και πέρα από αυτό. Πρόσεξε μην σκίσεις κανένα καλσόν". Προφανώς απομακρύνθηκε με ταχύ βήμα αφού με απείλησε ότι θα θυμάται τη φάτσα μου.

- Προ ολίγου περπάταγα στις Άλπεις και σκάει ένας μελαμψός με κάτι ελέφαντες και αρχίζει να γκρινιάζει ότι δεν χωράει να περάσει το ζωντανό, είναι που είναι στενά, να και οι άσχετοι ορειβάτες μέσα στη μέση του δρόμου. Προφανώς του απάντησα "Έλα ρε Αννίβα τώρα, μέσα στη γκρίνια μια ζωή, εγώ σου φταίω που κουβάλησες ελέφαντες στα χιόνια, ξεκόλλα το κεφάλι σου. Θα περπατάω όπου θέλω και εις τους όρχεις μου" Προφανώς απομακρύνθηκε με ταχύ βήμα (αυτός, ο ελέφαντας λίγο πιο σιγά) αφού με απείλησε ότι θα θυμάται τη φάτσα μου.

Έχω σκεφτεί και άλλες 2-3 παραλλαγές αλλά νομίζω το έπιασες το νόημα, αναγνώστη. Να εύχεσαι μόνο να μη βρεθείς στο δρόμο αυτού του Σκληρού Άντρα και σε κατατροπώσει με την ευφράδειά του. Το νου σου.

Υ.Γ. Η καλύτερη παραλία του κόσμου δυτικά του Ναυπλίου και ανατολικά της Σικελίας, η Ζαχάρω, έχει την τιμή να δονείται στους μουσικούς ρυθμούς που εγώ της υπαγορεύω κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Απέχει 2,5 ώρες από την Αθήνα με αυτοκίνητο και 3 με ΚΤΕΛ. Ψήσου. 

Ο Έντι και ο Κρις

Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι ΕΙΜΑΙ προκατειλημμένος. Εδώ έχω ονομάσει το αμάξι μου Eddie, δηλαδή κάπου έλεος. (Έλεος ΚΑΙ γιατί βγάζω όνομα σε αυτοκίνητο, και γιατί αυτό το όνομα είναι Eddie, λες και είμαι 16χρονο που ανακαλύπτει πρώτη φορά τους Pearl Jam. Άλλο το ότι ήμουν όντως 16 όταν τους ανακάλυψα και δεν συνήλθα ποτέ έκτοτε). Αφού ξεκαθαρίσαμε αυτό το βασικό στοιχείο αναγνώστη, δηλαδή την απροκάλυπτη και βαθιά ροπή μου να βλέπω τα πράγματα γύρω από τον Eddie μέσα από έναν υπερβολικά θετικά παραμορφωμένο (και όχι rearview - see what I did there?) καθρέφτη, πάμε παρακάτω.

Και το παρακάτω είναι παραπάνω όπως κοιτάς τον χάρτη, μαλλον όπως σε κοιτάει αυτός, δηλαδή δεξιά και παραπάνω, κάτι σαν τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2012, όσο πιο δεξιά τόσο πιο παραπάνω, μέχρι που κυβέρνησε, μπράβο ΣΥΡΙΖΑ, χέσε μας λίγο τώρα γιατί έχουμε να ασχοληθούμε με σοβαρά πράγματα και όχι με εσένα, δεξιά και παραπάνω λοιπόν από το κέντρο του κόσμου, τη Ζαχάρω, απλώνεται η Φλωρεντία, Firenze κατά τους αδαείς κατοίκους της, που επιμένουν να μιλάνε μια πλαστή,φτιαχτή, γλώσσα όπως είναι η ιταλική και όχι τη μητέρα και τον πατέρα και τον θείο όλων των γλωσσών, αυτή η οποία είναι η μοναδική που έχει λέξη για το φιλότιμο, κατάλαβες ποια γλώσσα εννοώ αναγνώστη, όλοι έχουμε δει Λιακόπουλο κι ας μην το παραδεχόμαστε ούτε στους εαυτούς μας. Η Φλωρεντία, που λες, είχε τους Μεδίκους, έχει τον Άρνο, έχει τουρισμό και έχει και το Firenze Rocks, ένα φεστιβαλάκι της πλάκας εκεί πέρα μωρέ, που φέτος φιλοξένησε τους Aerosmith, τους Placebo, τους System Of A Down, και τον Eddie τον Vedder (βλέπε αρχή ανάρτησης, αναγνώστη, αν και δεν είμαστε τόσο μακριά από την αρχή, αν δεν θυμάσαι πως ξεκίνησε η ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ κλείσε το λαπτποπ, το τάμπλετ, το κινητό, τους New York Times, από όπου κι αν με διαβάζεις τέλος πάντων κλείσε το και πήγαινε να δεις ένα γιατρό για το Αλντσχάιμερ πριν ξεχάσεις που είναι η πόρτα του σπιτιού σου και δεν μπορείς να βγεις, καψερέ, μόνο τα κόκαλά σου θα βρουν, σαν τον Κρις τον Κορνελ και τον Τσέστερ τον Μπενιγκτον θα πας, σαν το σκυλί στο αμπέλι).

Φτάνω στο θέμα, αναγνώστη, μη γκρινιάζεις, αφού πάντα πλατιάζω, πόσο μάλλον τώρα που είμαι Ζαχάρω και κάποιος καλός γείτονας έχει βάλει στη διαπασών δημοτικά έτσι, γιατί μπορεί, και με αποσυντονίζει υπερβολικά, αλλά θα το παλέψω, δε θα με νικήσει, ρε φίλε τι σόλο κλαρίνο είναι αυτό, παπάδες φυσάει ο άνθρωπος, απίστευτο, τι λέγαμε; Α ναι, για το Firenze Rocks και την 24η Ιουνίου 2017 όπου τραγούδαγε ο Vedder ενώ στις 18 Μάη είχε αποχαιρετήσει τα εγκόσμια το φιλαράκι του ο Κρις ο Κορνέλ, οπότε μια φόρτιση όσο να πεις την είχε (ο Εντι εννοώ, ο Κορνέλ δεν φορτιζόταν πλέον ακόμα και με πυλώνα της ΔΕΗ να τον συνέδεες). Και τραγουδάει το Black. Και γίνεται αυτό:

Δώσε βάση, αναγνώστη, όλη η υπόλοιπη

ανάρτηση βασίζεται στη θέαση του βίντεο.

Βαθιά ανάσα. Αλλαγή ύφους ανάρτησης. Πάμε.

Ξέχνα τον προβοκατόρικο τίτλο. Ξέχνα τις προκαταλήψεις σου περί εμπορικής εκμετάλλευσης του Θανάτου (κι εγώ είμαι δύσπιστος γενικά σχετικά με τέτοια πράγματα ΔΗΜΟΣΙΑ, αναγνώστη). Σκέψου μόνο ότι ένας τύπος που μέχρι τα 26 του δούλευε υπάλληλος σε βενζινάδικο και έκανε σερφ έστειλε ένα ντέμο σε κάτι άλλους τύπους λίγο πιο βόρεια που έψαχναν τραγουδιστή για τη μπάντα τους μετά το θάνατο του προηγούμενου τραγουδιστή από υπερβολική δόση, βρέθηκε σε ένα στούντιο. Και είδε τον Κορνελ να παιδεύεται με το Hunger Strike . Και πήγε στο μικρόφωνο και τραγούδησε τις δεύτερες, που ταλαιπωρούσαν τον "μεγάλο του αδελφό", όπως αποκάλεσε τον Κορνέλ πρόσφατα. Και αυτή ήταν η πρώτη φορά που άκουσε τη φωνή του ηχογραφημένη, σε βινύλιο. Και σήμερα, 26 χρόνια μετά (μια ζωή 52 χρόνων κομμένη ακριβώς στη μέση, από το βενζινάδικο στα γεμάτα στάδια), ο μεγάλος αδελφός πεθαίνει.

Τα αδέρφια.

Και ο μικρός αδελφός τραγουδάει ένα ερωτικό κομμάτι αλλά πιο σπαραχτικά από κάθε άλλη φορά. Προσθέτει στο τέλος αυτό το ανατριχιαστικό "come back , get back ", βουρκώνει -δεν κλαίει, είπαμε, προβοκατόρικος τίτλος-, ιδρώνει στο λαιμό του (!!!), αλλά για εμένα η πιο σημαντική στιγμή του βίντεο είναι στο 3:28 . Εκεί που τραγουδάει τον στίχο " All that I am" και φτύνει. Δες το αναγνώστη. Φτύνει μια τεράστια και επική ροχάλα. Είναι το "άντε γαμήσου" του Βέντερ στη ζωή, στο θάνατο, στον Κορνέλ που έφυγε, στον εαυτό του που είναι ακόμα εδώ, στο στίχο "όλα όσα είμαι", στο λαιβ, στη Φλωρεντία, στους τύπους από κάτω που έδωσαν 250 ευρώ, είναι η κορυφαία υπαρξιακή στιγμή του ανθρώπου, του φίλου, του μικρού αδερφού; 

Ή μπορεί απλώς να είχε σάλιο στο στόμα του και να ήθελε να το φτύσει.

Είπαμε, αναγνώστη, είμαι fan boy.

Υ.Γ.1 Σε ευχαριστώ που με παρακίνησες να γράψω αυτή την ανάρτηση. Πάντα Εσύ. Μόνο Εσύ.

Υ.Γ.2 Τι φοβερή εκτέλεση...